Ziektekosten (1) Ramp in Amerika

Ziektekosten (1): Een Amerikaans praktijkvoorbeeld.

Tegelijk met de nieuwe ziekteverzekeringsregels van Hoogervorst in Nederland, is in de VS een dergelijke regeling ingevoerd. Mensen moeten zich voortaan voor medicijnen-vergoeding inschrijven bij een verzekeraar van hun keuze. De collectieve regeling die sinds de vijftiger jaren hiervoor bestond, en die blijkbaar goed werkte, is afgeschaft.
De New York Times is geen links actieblaadje. Al wordt ze wel als zodanig afgedaan door de huidige Amerikaanse regering. Vaste columnist PAUL KRUGMAN toont aan,

• dat de nieuwe Amerikaanse regeling het produkt is van pharmaca-firma’s- en verzekeraars-lobbywerk,


• dat ze de Amerikaanse belastingbetaler veel meer zal kosten dan het afgeschafte systeem,


• dat de, voor de verzekerden ondoorzichtige-, premie-opbouw en verzekeringspakketten ertoe leiden dat juist degenen die zo een regeling nodig hebben, uit de boot vallen: zieke, bejaarde en (geestelijk) gehandicapte mensen komen in de apotheek massaal voor een dichte deur te staan. 24 deelstaten hebben al noodmaatregelen moeten nemen, waarbij ze de voorgeschreven medicijnen tijdelijk maar zelf voorschieten.

Hieronder een vertaling van Krugman’s stuk in The New York Times van 20 januari 2006.

Het K Street*) Recept
De nieuwe medicijnreceptenvergoedingsregeling is bezig om een rampzalige start te maken. Tienduizenden oudere Amerikanen kwamen in hun apotheek tot de ontdekking dat hun bestaande medicijnvergoedingen zijn afgeschaft, terwijl ze niet zijn ingeschreven bij het nieuwe programma. Meer dan twee dozijn Staten hhebben noodvoorzieningen moeten treffen.

Eerst waren de federale ambtenaren zich van geen kwaad bewust. “Dit loopt gesmeerd”, verklaarde een woordvoerder van Medicare**) toen de ramp zich al een paar dagen aftekende. Vervolgens, begonnen de ambtenaren uitvluchten te zoeken. Bepaalde conservatieven grepen het debacle aan als bewijs voor hun ideologie: “kijk maar, ‘big government’***) kan er nooit wat van bakken!”

Maar de regering kan het best, als ze maar geleid wordt door mensen die de publieke zaak serieus nemen. Zoals Jonathan Cohn betoogt in “The New Republic”: Toen Medicare 40 jaar geleden startte, liep van begin af aan alles opmerkelijk soepel. Maar ditmaal stonden de mensen die het nieuwe federale programma opstelden, al met één voet buiten de draaideur: dit was een medicijnenwet die opgesteld is door en voor lobbyisten.

Kijk naar de carrières van de twee mannen die de belangrijkste rollen hebben gespeeld bij de samenstelling van de ‘Medicare’ wetgeving.

Thomas Scully was lobbyist voor de ziekenhuisondernemingen, alvorens president Bush hem benoemde als hoofd van Medicare. In die hoedanigheid dreigde de heer Scully, zoals bekend, zijn hoofdboekhouder te ontslaan, als hij het waagde om aan het Huis van Afgevaardigden en de Senaat de waarheid te vertellen over de kostenprojecties voor het nieuwe Medicare medicijnenprogramma.

Scully had goede redenen om de nieuwe medicijnenregeling door te zetten. Hij had van zijn superieuren een speciale beroeps-ethiek-vrijstelling gekregen, om met lobby- en investerings-maatschappijen te onderhandelen over toekomstige arbeidscontracten bij hen, met inbegrip van de tijd dat hij in deze functie aangesteld was. Dergelijke firma’s hadden uiteraard een groot financieel belang bij de vorm van de regelingen die hij bezig was te maken. Hij verliet de openbare dienst, als we dat zo mogen noemen, bijna op hetzelfde ogenblik als de wet was aangenomen, en is opnieuw lobbyist van beroep, nu voor de medicijnenfabrikanten.

Intussen verliet volksvertegenwoordiger Billy Tauzin, de grootste pleitbezorger van de wet op Capitol Hill ****), met haastige spoed het parlement, toen de wet was aangenomen, om voorzitter te worden van “Pharmaceutical Research and Manufacturers of America”, de machtige lobby van de medicijnenfabrikanten.

Het lijdt geen twijfel, dat de standpunten van beide heren toen ze nog hun vorige functies bekleedden, beïnvloed zijn door de wens om hun mogelijke toekomstige werkgevers te behagen. En die misplaatste beïnvloeding verklaart, waarom de medicijnenregeling zo’n janboel is geworden.

Het belangrijkste probleem met de medicijnenwet, is, dat hij niet voorziet in rechtstreekse dekking vanuit Medicare. In plaats daarvan, moeten mensen zich aansluiten bij privé-polissen als aangeboden door verzekeringsmaatschappijen.

Dat heeft drie vervelende gevolgen. In de eerste plaats worden er verwarrende keuze-opties opgelegd aan oudere mensen. In de tweede plaats, brengt het hogere kosten met zich mee, want de wet schept een extra, niet noodzakelijke bureaucratische laag. En tenslotte, wordt Medicare belemmerd in de aankoop van grote aantallen medicijnen met korting, omdat het moet optreden voor afzonderlijke medicijnenvergoedingsregelingen.

Het kan niet erger, gezien vanuit het publiek. Maar verzekeringsmaatschappijen profiteren ervan. Ze verkrijgen extra omzet, hoewel ze geen enkele nuttige functie vervullen in het geheel. En het ziet er zelfs nog beter uit voor verzekeringsmaatschappijen die uitzonderlijke prijzen kunnen opleggen. Dus, wiens belangen, denkt u, vertegenwoordigden de heren Scully en Tauzin?

Dat brengt ons op het terrein van belangenverstrengeling en corruptie.

Dankzij Jack Abramoff, is het K-street project waarvan Tom DeLay de dirigent was, eindelijk onderwerp geworden voor de media. *****). De heer DeLay en diens bondgenoten hebben ervoor gezorgd, met groot succes, dat lobby-firma’s uitsluitend Republikeinen inhuren. Maar de meeste reportages over dat project hebben nog steeds niet de hoofdzaak te pakken, want ze houden zich vooral bezig met wat dit heeft betekend voor verkiezingscampagne-bijdragen.

Een veel belangrijker gevolg van het K Street project is, dat het de partij-machines in staat stelt, om luxueuze persoonlijke beloningen uit te delen aan trouwe medewerkers. Een parlementaire vertegen woordiger kan weten, dat gehoorzaam volgen van de uitgezette lijn, betekent, dat je gratis kan komen eten in het restaurant van Jack Abramoff, dat je kaartjes krijgt voor de sky box in het stadion en dat je mee mag naar de golf-courses in Schotland. Je krijgt lekkere baantjes voor familieleden en een luxueus salaris als je je gekozen plek verlaat. Dezelfde soort beloningen staan klaar voor getrouwe ambtenaren, vooral nu de Bush-regering er een gewoonte van maakt, om lobbyisten te benoemen op sleutelposities.

Ik wil de rol van Abramoff niet overschatten: ofschoon hij een belangrijke speler was in dit system, was hij zeker niet de enige. Meer in het bijzonder: hij was naar alle waarschijnlijkheid niet betrokken bij de Medicare medicijnen deal. Maar het is van belang, toch, dat Scott McLellan [de Witte Huis woordvoerder, HR], in afwijking van eerdere toezeggingen, geen specifieke informatie bekend zal maken over contacten tussen Abramoff en lesen van zijn staf.

Dus heb ik een vraag aan mijn collega publicisten: Waarom is het besluit van het Witte Huis om absolute stilzwijgendheid te bewaren over het grootste corruptieschandaal sinds Warren harding geen groot nieuwsfeit?

Paul Krugman, Editorial Opinion in the New York Times, 20 januari 2006.

Noten:

*) K Street is de Washingtonse straat waar de lobbyisten gevestigd zijn.
**) Medicare is het Amerikaanse federale vergoedingssysteem voor medische zorg.
***) "Big Government" is de door conservatieven bestreden stelling, dat de regering kan zorgen voor werkgelegenheid, sociale basiszorg, enz. "Small Government" houdt zich alleen bezig met interne en externe veiligheid. Bush werd gesteund door de conservatieven, die van hem small government verwachtten. Maar de uitkomst van Bush' optreden is tegenstrijdig: Hij zette de massale 'tax cuts' door, die er voor zorgen, dat rijkeren en ondernemingen minder belasting hoeven te betalen. Maar tegelijkertijd heeft hij de centrale overheidsuitgaven enorm opgevoerd, bij voorbeeld voor de bestrijding van de gevolgen van de 'Katrina'-overstromingen, waarbij dan in de eerste plaats bevriende ondernemingen als Halliburton voor bekostiging in aanmerking komen. De kosten voor het Irak-avontuur rijzen eveneens de pan uit. Gevolg is een record-overheidstekort, dat wordt opgevuld met leningen uit Europa, Oost-Azië en met name China.
****) Capitol Hill is de plek waar het Huis van afgevaardigden en de Senaat (samen: 'Congress') zijn gevestigd in Washington.
*****) Abramoff is een lobbyist die grote sommen beschikbaar heeft gesteld aan republikeinen, onder andere aan Tom DeLay uit Texas, een Bush-bondgenoot. Abramoff zit op het ogenblik in de gevangenis en heeft in ruil voor strafvermindering medewerking aan de vervolging van de door hem omgekochte republikeinse functionarissen toegezegd. DeLay was leider van de Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden en zette in Texas een herindeling van kiesdistricten door, waardoor Democraten in het nadeel kwamen. Is aangeklaagd voor corruptie in Texas en heeft zojuist zijn Washingtonse posten moeten opgeven.

In Nederland hebben we sinds 1 januari 2006 een vergelijkbaar systeem gekregen. Maar bij ons gaat het niet alleen om medicijnen, maar om de gehele ziektekostenvergoeding. Dat maakt het allemaal nog ondoorzichtiger. De invoering gaat wat slimmer dan in Amerika. Er zijn overgangstermijnen tot 1 maart 2006. Niet al te lang, maar juist genoeg, om de mensen een beetje in slaap te wiegen.

Iedereen kan weten, dat de werking van een dergelijk systeem in Zwitserland, al na een jaar heeft geleid tot enorme premieverhogingen. Die zijn sindsdien jaarlijks doorgegaan. Tot 1 miljoen ! onverzekerden worden verwacht na 1 maart aanstaande. Het is niet duidelijk of de acceptatieplicht voor hen ook zal gelden, als ze zich alsnog willen verzekeren.

Het is de grootste overwinning van VVD-diehards binnen deze kabinetsperiode. Zelfs als het systeem onder een volgende regering met de PvdA zal kunnen worden bijgesteld, is er onherstelbare schade aangericht. Het is nog niet helemaal te laat.

In een volgende post worden kansen aangegeven, om de ramp terug te draaien en eventuele schuldigen te straffen.