"Nederland spreekt geen woordje mee" - Aukje van Roessel in De Groene Amsterdammer

Door een foutje mijnerzijds, kreeg ik mijn favoriete weekblad "De Groene Amsterdammer" sinds februari alleen nog maar als wekelijkse uitnodiging om op de website te komen kijken als betalend toegangsgerechtigde. Die website kende ik als weinig klantvriendelijk. Daarom raakte het browsen in het slop. Maar aan de andere kant doet de postverzending van het blad naar het slechts 200 kilometer verderop gelegen Brussel, er soms bijna een hele week over.
Enfin, "De Groene" en ik raakten in de loop van dit jaar meer en meer van elkaar vervreemd, na een nauwe en vaste relatie van tientallen jaren.
Vandaag ging ik toch maar weer eens op de Groene's e-mail-uitnodiging in, want het hoofdonderwerp, "Nederland en de CIA", dat roept veel in mij wakker.
En nu komt een aangename verrassing: Ik belandde op een snelle, overzichtelijke en prettig aanvoelende site, vond onmiddellijk wat ik zocht en begon aan de lectuur. Want daar gaat het uiteindelijk om, nietwaar?
Tweede prettige verrassing: Het blad staat vol met mijn favoriete onderwerpen (Irak, de neoconservatieven, Holland militair op zijn smalst, het oprukkende provincialisme, de windowdressing van Zalm), terwijl de culturele sectie nog niets van haar doeltreffendheid verloren heeft. Zelfs het stukje dat ik van Opheffer gelezen heb (een tijdje lang in deze blog ge- parafraseerd als "Opschepper") getuigt van een gelukkig genezingsproces. Er komt ook iets terug van Opheffer's onnavolgbare kunst om het misbruik van een woord als "respect" voor eeuwig in het geheugen te branden.
Het gezochte artikel over de CIA (Joeri Boom) en Nederland, verschafte de genoegdoening, dat het bevestigt wat daarover, en Bot's behandeling daarvan, al eerder (december 2005) in deze blog gezegd is. Dat artikel is dus niet waar het hier over gaat.

Hier zal het gaan over een hoofdartikel van Aukje van Roessel van vorige week (15 september), getiteld "Nederland spreekt geen woordje mee", dat ik vond onder de top-tien van de meestgelezen artikelen. Een terechte plek.
Het betoog gaat een beetje zoals hier werd getracht te doen in de post "Holland in Europa: Grote Broek - Klein Hartje" (juni 2006). Van Roessel's conclusie:

Nederlandse politici benadrukken graag dat ons land internationaal een belangrijke rol speelt, maar ze gebruiken die rol niet om op het wereldtoneel méér te zijn dan een speelbal van president Bush. De verkiezingsstrijd wordt zo de spiegel van de echte Nederlandse positie in de wereld: wij gaan alleen nog maar over de aow-leeftijd, de kinderopvang en de binnenlandse belastingtarieven.

Tot die slotsom komt "De Groene", door te constateren, dat in de verkiezingsprogramma's van de drie grote partijen geen concrete visie terug te vinden is van een internationaal beleid, onder vermelding van de beperkingen waarop een klein land als Nederland daarbij stuit. En evenmin van de groeiende mogelijkheden die Nederland in Europees verband heeft om iets relatief belangrijks bij te dragen in de opkomene EU-vredes- en veiligheidspolitiek. Mooie woorden over respectering van humanitaire beginselen. Dat genoeg. Maar wat is de practijk?
Op 6 september heeft Bush toegegeven, dat er wel degelijk geheime martelgevangenissen bestaan en dat de Conventies van Genève aangepast zouden moeten worden, om voortzetting van die practijken mogelijk te maken. De Tweede Kamer is in februari 2006 akkoord gegaan met de Uruzgan-missie, na de verzekering van Bot en Balkenende, dat het om een humanitaite opbouwmissie zou gaan en dat er een absoluut onderscheid zou zijn met de Amerikaanse "Enduring Freedom"-akties.
Van Roessel:

Nu de aap uit de mouw komt, voelt de Tweede Kamer zich bedrogen. Minister Bot wil alsnog opheldering van collega Rice.
Daar voegde hij vorige week overigens direct aan toe dat Rice hem ‘bepaalde informaties en toezeggingen had gedaan. Ik ga er vanuit dat dit nog steeds zo is wat Nederland betreft.’
Daarmee suggereerde hij dat hij geheime cia-praktijken elders in de wereld niet belangrijk vindt.
Of, politiek nog interessanter, dat hij destijds te horen heeft gekregen dat de geruchten klopten maar de toezegging kreeg dat Nederland niet wordt gebruikt voor de illegale praktijken.

Dat zou best eens zo kunnen zijn.
In dat geval hebben we van doen met de nationale huichel-neiging, door slimme Amerikanen uitgebuit op het hoogste niveau.
Het is vermoelijk min of meer zo gegaan: "Als we het weten (van de martelingen en extra-legal renditions), dan moeten we het wel afkeuren. Het is dus beter dat we het niet weten, maar dan kunnen we het alleen tolereren, als we onze handen zelf in onschuld mogen wassen." De grondslag van de Nederlandse "tolerantie" in beeld. En, doordat Bush zich blijkbaar niets aantrekt van wat Condi Rice bekokstooft, is de huichelaar ook nog eens betrapt.

En wat kan de betrapte huichelaar nu nog doen? De militairen zitten in Afghanistan. Ze zijn betrokken in moordpartijen in het hele ISAF-III NATO-gebied. Het enige verschil met de politionele akties in Indonesië in 1947-1949, is, dat ze nu zelf "op afstand" kunnen blijven en schieten en bommen gooien vanuit straaljagers en helikopters.

Onder Canadezen en Britten in de naburige provincies zijn al tientallen doden gevallen door wraakakties vanuit de geterroriseerde bevolking. Het is een illusie, dat de "Nederlandse" provincie Uruzgan daarvoor gespaard zal blijven.

Maar in Den Haag blijft het oorverdovend stil. Zeker in vergelijking met Londen, waar niet alleen de oppositie (binnen Labour), maar ook hoge militairen, openlijk de wijsheid in twijfel trekken van de wijze waarop een onverslaanbare volksopstand militair wordt tegemoetgetreden. In Den Haag schijnt men het niet fatsoenlijk te vinden, om te memoreren, dat Pakistan vorige week zijn troepen teruggetrokken heeft uit de autonome Noordwestelijke provincies op basis van een oncontroleerbaar akkoord met de stamoudsten daar, dat zij voortaan zouden afzien van ondersteuning van hun stamgenoten aan de andere kant van de grens met Afghanistan. Ook wordt nauwelijks een woord gewijd aan de volksbeweging van Sindhs en Balouchen die twee weken geleden werd ontketend in het zuidelijke deel van het grensgebied door de moord op een Balouchische clan-leider, ex-minister, door het Pakistaanse leger. Stakingen, crisis in het autonome Balouchische bestuur, wegversperringen en algemene staking tot in de miljoenenstad Karachi toe. De Pakistaanse stad Quetta, toegangspoort tot Kandahar in Afghanistan, dat de logistieke basis vormt voor de NATO-troepen in Zuid-Afghanistan, was dagenlang ontoegankelijk, want in opstand.

Maar wat zei Balkenende?

Minister-president Balkenende dreigde Bush afgelopen vrijdag (8 september, HR) met de woorden dat dit soort zaken niet te vaak voor moet komen.

Nou, daar zal Bush van onder de indruk zijn!

Terwijl het niet te ontkennen valt, dat de hele basis is weggevallen onder het compromis dat met de volksvertegenwoordiging is gesloten, doet Balkenende alsof het gaat om en klein misverstand tussen vrienden!

't Is een allerbelabberdste situatie: Vanwege de verkiezingen op 22 november en daarna vanwege de coalitie-onderhandelingen, durft kennelijk niemand (ook de SP en Groen-Links niet) het verwijt op zich te laden dat "onze jongens" in de steek worden gelaten door een nieuw openbaar debat.

Toch is een dergelijk debat nu juist de enige manier, om de ongelukkige missie NIET in de steek te laten.

(De citaten in deze post zijn van: © Aukje van Roessel / De Groene Amsterdammer; Foto: Minister Ben Bot)

Technorati Tags: Netherlands, CIA, ISAF, Afghanistan

powered by performancing firefox

Nieuw soort politici: Ji-Hadjememaars

In De Lage Landen schreef ik (15/9) "Minister Donner als Zwarte Piet".

Het Nederlandse parlement wijdde een speciale zitting aan opmerkingen van Justitie-minister Piet-Hein Donner (CDA, telg uit de bekende staatsrechtsgeleerden-familie Donner, waar ook de grote schaker Jan-Hein Donner, vriend van Harry Mulisch, uit afkomstig was).

De minister had, om de onwaarschijnlijkheid van een invoering van de shari'a in de Nederlandse Grondwet te illustreren, opgemerkt, dat daarvoor tweemaal een tweederde meerderheid in de beide kamers van de Staten-Generaal, voor en na landelijke verkiezingen, nodig zou zijn.

Maar in het "Land van Haat en Nijd" (titel van het boek, waarin Donner dit zei), hoef je maar "Shari'a" te zeggen, of een hele rits demagogen uit allerlei partijen valt over je heen, en bestaat het om uit te roepen, dat ze best weten, dat je het niet kwaad hebt bedoeld, maar dat "de mensen op straat" recht hebben op Verdonkse taal.

Het is een antidemocratisch, althans antiparlementair gedoe, dat ik terugvoer op de eerste verkozen antiparlementair, genaamd "Hadjememaar", een marktkoopman die zich in de twintiger jaren liet kiezen in de Amsterdamse gemeenteraad. Waar hij vrijwel niets gezegd heeft, behalve klagen over de hoogte van het presentiegeld. Zo'n beetje als Geert Wilders, die het in de Kamer voornamelijk heeft over de vergoeding van de kosten voor zijn beveiliging en de opbouw van zijn partij. Deman van de "Liberale Jihad", weet u nog?

Een echte Ji-Hadjememaar!

Nationale Conventie: EU-Grondwet, EU-Federatie "Dood"?

Nederlandse Europadiscussie, geanimeerd door de regering:

Stelling van de week van de "Nationale Conventie"

"De Europese Grondwet is dood, het model van de Europese federatie ook."

Wat is de "nationale conventie"? Beschrijving op de nc-homepage:

Het vertrouwen tussen burgers en de politiek staat onder druk. Het kabinet heeft een groep van onafhankelijke mensen gevraagd voorstellen te doen voor de inrichting van het nationaal politieke bestel, die kunnen bijdragen aan herstel van het vertrouwen.
We noemen dat de Nationale conventie.

De NC is dus niet speciaal opgericht voor het Europadebat, dat de regering en het parlement met de bevolking wilden gaan voeren na het verwerpen (mei 2005) van het Europees grondwettelijk verdrag in een nationaal referendum. Dat debat is verwaterd tot een studie-opdracht van het ministerie van Buitenlandse Zaken aan een opinie-onderzoeksbureau. Van het oorspronkelijke plan van de politieke partijen, om gezamenlijk "het land in" te gaan om over Europa te spreken met gewone burgers, is niets terechtgekomen.

Op initiatief van de vroegere kabinetschef van de Minister-President, Hoekstra, is, na het verwerpen van de gekozen burgemeester en andere bestuurlijke hervormingsmaatregelen in de Eerste Kamer en het aftreden van D66-minister De Graaff om die reden, deze "nationale-conventie" commissie ingesteld.
Doel is overduidelijk, om het debat over bestuurlijke modernisering uit de actualiteit te halen. En dat niet voor de eerste keer.
Voor deze gelegenheid is de "Commissie van Wijze Mannen (en Vrouwen)", om het wat op te leuken en gewichtiger te doen lijken, "Conventie" genoemd. Wat zeg ik? Nationale conventie!

Het gezelschap van halve en hele (bestuurs-) deskundigen, zorgvuldig geselecteerd op politieke en religieuze verwantschappen, is dus allerminst een nationale conventie in de zin van de revolutionaire Franse nationale vergadering van 1791, die vormgaf aan de moderne nationale staat zoals we die nog steeds kennen. Het is een gezelschap vrijzwevende denkers, al dan niet met politieke ambities.

Natuurlijk zou een grondige studie van de stand van zaken op het bestuurlijk vlak in Nederland niet eronderuit kunnen, om met de Europese feiten en de grote veranderingen die de EU voor het besturen met zich meebrengt, rekening te houden. Wat er in Nederland gebeurt, wordt al voor een groot gedeelte door de EU bepaald.

Maar de "stelling" van deze week, opgesteld door een streng-gereformeerde VU-professor ("reformatorische wijsbegeerte", zie hieronder), heeft weinig weg van een afgewogen en wetenschappelijk onderbouwd oordeel. Het is een populistische provocatie, waarvan de auteur blijkbaar hoopt, dat de beantwoording via e-mail-commentaren een vingerwijzing zal geven in de richting van de reformatorische stelling, dat de Nederlandse overheid, zonder dat zelf te beseffen, "dienaresse Gods" is.

Deze paulinische stellingname (Apostel Paulus: "Geef den Keizer wat des Keizers is") is door de meerderheid der gereformeerden moeizaam verworven in het begin van de negentiende eeuw. En nog zijn er restanten van gereformeerde afwijzing van de centralistische pretentie, dus van een soort religieus anarchisme, hier en daar in Nederland blijven bestaan (of geëmigreerd naar Amerika).

Gereformeerden zijn zich echter altijd blijven verzetten tegen nòg meer overheden dan die éne: De SGP erkent bij voorbeeld de Verenigde Naties niet en evenmin de EU. Wat professor Roel Kuiper dus doet, is trachten niet-gereformeerde medestanders te vinden voor zijn ideologisch axioma. Dat doet hij door populistische sentimenten uit te lokken. En wel op een terrein, waar zijn "conventie" helemaal niet voor bevoegd is en waar geen bestuurskundige analyse aan ten grondslag ligt.

Het lijkt een beetje op de "Parallellaktion" van Robert Musil ("Der Mann Ohne Eigenschaften"): Aangezien de conventie geen doel heeft, anders dan iedereen maar wat aan de praat te houden, zien allerlei hobbyisten hun kans, om hun stempeltje op het gebeuren te drukken.

De onderhavige "stelling van de week" heeft in eerste instantie een meerderheid van "nee"-zeggers gemobiliseerd, zoals kennelijk ook de bedoeling van de auteur was. Later, toen "De Volkskrant", en wellicht ook anderen, een breder publiek uitnodigden om mee te diskussiëren, sloeg de beantwoording van de stelling om, en kwamen er steeds meer verstandige en realistische, pro-Europese, reakties binnen. We gaan daarop in in een volgende post.

Hier eerst nog wat toelichtingen van de Nationale Conventie:

Op 5 oktober zal het advies van de Nationale conventie aan minister Nicolaï worden aangeboden. Tot die tijd zullen enkele leden van de Nationale conventie door middel van de stelling van de week aandacht vestigen op onderwerpen die de afgelopen maanden volop bediscussieerd zijn binnen de conventie. Op de stelling schrijven zij een korte toelichting. Aan u de vraag uw mening over de stelling te geven. Aan het eind van de discussie zal de bedenker van de stelling commentaar geven op de ontvangen reacties.

Toelichting van de stellingnemer op de stelling :"De Europese Grondwet is dood, het model van de Europese federatie ook."

Het is nodig dat er een discussie wordt gevoerd over de finaliteit van de Europese samenwerking. Deze zal in de huidige omvang van de Unie zeker niet uitlopen op een politieke federatie. Europese bevolkingen hechten daarvoor tezeer aan een nationale bestuurslaag. Het is beter Europa in te richten als een statenverbond: een samenwerkingsverband van staten die besluiten op bepaalde onderdelen soevereiniteit te delen, maar hun zelfstandigheid en nationale politieke tradities niet prijsgeven.

Roel Kuiper

Wie is deze Roel Kuiper? Beschrijving op de website van de "nationale conventie":

Roel Kuiper (Marienberg, 1962) is historicus en filosoof, werkt als bijzonder hoogleraar reformatorische wijsbegeerte aan de Erasmus Universiteit en is ook verbonden aan de Vrije Universiteit, waar hij promoveerde in de politieke filosofie. Daarnaast is hij lector aan drie hogescholen (lectoren stimuleren onderzoek aan de HBO’s) op het terrein van innovatie en samenlevingsopbouw. Voor 2002 was Kuiper directeur van het wetenschappelijk instituut van de ChristenUnie.

Opmerkelijk is, als je de toelichting aandachtig leest, dat Kuiper eigenlijk een positief voorstel doet: "een Europees statenverbond [.., dat] op bepaalde onderdelen souvereiniteit [... gaat] delen". Dat is natuurlijk heel wat anders dan de negatieve ("dood") stelling waarop het een toelichting heet te zijn. Het zou veel interessanter zijn, om van professor Kuiper te vernemen, op welke onderdelen hij meent dat de souvereiniteit moet of kan worden gedeeld, en welke onderdelen van de tegenwoordige Nederlandse souvereiniteitsdeling in NATO, Internationaal Gerechtshof, de EU, de Raad van Europa en de Verenigde Naties hij (dus) zou willen zien afgeschaft.

Intussen zijn er verschillende interessante reakties van Nederlandse burgers binnengekomen. Daarop ga ik in, in een volgende post.