Onderwerp is, uiteraard, de merkwaardige handelwijze van het kabinet-Balkenende inzake de mogelijke uitzending van 1.100 man Nederlandse troepen naar de provincie Uruzgan in Afghanistan in het kader van de NATO "ISAF" actie in dat land.
Het gaat om een grote missie voor een relatief klein land, dat al een behoorlijk contingent commandotroepen levert aan de operatie "Enduring Freedom" van de Verenigde Staten in nagenoeg dezelfde streek.
Deze laaste missie is om verschillende redenen belangrijk, om hier te noemen. De V.S. hebben ervoor gekozen, om de strijd tegen de Al-Quaeda terroristen en hun Taliban-bondgenoten in Afghanistan alleen te voeren, zonder bondgenoten, behalve diegenen die willen meedoen aan een "coalitie of the willing". Nederland heeft ervoor gekozen, om daaraan mee te doen. De Nederlandse militairen zijn feitelijk hulptroepen van de Aùerikaanse mariniers en commandos, die bepaalde streken in Oost- en Zuidoost-Afghanistan met harde hand uitkammen, op zoek naar Al Quaeda.
Met weinig succes, totnogtoe.
Maar ik ben geneigd om die missie the benefit of the doubt te geven, aangezien het gaat om een evident gerechtvaardigde actie tegen terroristen die op een andere wijze niet tot rede te brengen zijn. Wat verontrustend is (Nederlandse commentatoren wezen daar al op), is, dat er geen enkel bericht doorsijpelt over wat die commando's daar nu eigenlijk uitvoeren. Leveren ze gevangenen af voor overzending naar Guantanamo? Niemand weet het. Er zijn twijfels te over, of de Amerikanen die de leiding hebben, wel werkelijk zoeken naar Osama bin Laden en zijn kliek. Waarom is er nog niets van belang gevonden? Wordt er niet zonder onderscheid terreur uitgeoefend jegens lokale talibans? We weten het niet.
Wat we wel weten, is, dat Duitsland pertinent weigert om deel te nemen aan operaties die in verband zouden kunnen worden gebracht met de Amerikaanse "Alleingang" en dat frankrijk weliswaar een behoorlijk contingent commando's heeft in Zuid-Afghanistan, maar dat het zelf controle houdt over hun inzet.
In Uruzgan, gaat het officieel om een Nato-missie in het kader van de weropbouw-beschermings-activiteiten van ISAF. ISAF is een door de VN-Veiligheidsraad gesanctioneerde actie. Maar in Uruzgan, Taliban-gebied, gecontroleerd door narco-krijgsheren (opium), komt de ISAF-missie wel heel dicht bij de geheime- en weinig subtiele - Amerikaanse militaire acties in het kader van "Enduring Freedom". Een gewone Afghaan zal zeker het onderscheid niet maken. Uruzgan ligt op de grens tussen de radicaal-sunnitische zuidelijke gebieden en de shiitische ten Noorden daarvan. Het is volstrekt onduidelijk, wat een "opbouw-missie" in deze streek en op dit moment zou kunnen uitrichten.
De situatie lijkt verdacht veel op die in Srebrenica, waar de Nederlandse troepen geen mandaat hadden om de Servische aanvallers echt te bestrijden en evenmin de middelen bezaten om de Moslimstrijders een vreedzame houding op te leggen. Waar grotere landen, Amerika natuurlijk, maar ook Engeland en Frankrijk, het VN-mandaat daar konden gebruiken voor hun eigen intriges, bleef het Nederlandse contingent "gekke henkie" en kop van jut voor alle betrokken partijen.
Een volgende complicerende factor is, dat de Amerikanen graag troepen uit Afghanistan willen overplaatsen naar Irak, waar ze te weinig hebben. Nederlanders zouden dus indirect bijdragen aan de Amerikaanse bezettingspolitiek aldaar.
We beleven nu, als we berichten in "Het Parool" (8/1/2006) mogen geloven ("Bremer dreigt met sancties tegen Nederland, als het afziet van Uruzgan-missie"), in "De Volkskrant" van gisteren en in de "NRC" van vandaag een waar publiciteitsoffensief van de VS in Nederland.
Een land dat zichzelf respecteert, had daarvoor al lang de Amerikaanse ambassaseur op het matje geroepen en zelfs de Nederlandse- in Washington "voor overleg" teruggeroepen. Maar zo gaat het niet in Nederland. Balkenende durft zelf zijn nek niet uit te steken, de VVD is onverantwoordelijk en populistisch bezig en de partij van de arbeid wacht rustig ziijn kansen af in de linkse schuilkerk. Amerikaanse druk (er wordt zelfs gesproken van economische sancties) is eigenlijk wel welkom. Kun je zelf in de luwte blijven.
De Amerikaanse actie wordt uiteraard gekenmerkt door een zekere dubbelzinnigheid: Aan de ene kant is het van belang, om vooral niet de indruk te wekken dat men Nederland nodig heeft in verband met het Irak-debacle ('We kunnen het ook zelf wel"), maar aan de andere kant brokkelt, met de Nederlandse besluiteloosheid, datgene wat er na de olifant-in-porceleinkast-exercities van Rumsfeld nog over is van de NATO, behoorlijk af. Een Nederlands besluit is dus in Washington van belang, betoogt de goed-geïnformeerde NRC-correspondent:
Wie daaraan twijfelt, moet deze week de conservatieve Weekly Standard raadplegen. Daarin wordt met gevoel voor Hollandse details (coalitieregering, driepartijenkabinet, het verschil tussen een kabinetsvoornemen en -besluit) geschetst waarom de Nederlandse handelwijze inzake Afghanistan voor de VS van gewicht is.
Nou, dat hadden we dus al gedaan, de WS lezen. Zie blog Legal Alien @ NY. Wij concluderen uit de Weekly Standard, dat de neocons helemaal niet ongelukkig zouden zijn met een Nederlands negatief besluit. Het zou hen helpen, om in een sfeer van "we staan er alleen voor" en "het State Department heeft weer eens gevaarlijke illusies over bondgenootschappelijk optreden", hun verdere agenda door te voeren.
Anders dan Meeùws schijnt te denken, kan zoiets uiteraard nooit doorslaggevend zijn voor de Nederlandse besluitvorming. Bot is ervaren en cynisch genoeg, om te weten, dat na een eventueel, onverhoopt Nederlands positief besluit, er geen dankbaarheid, eerder vijandigheid, van de kant van de dominerende kringen in de VS te wachten staat. De Polen hebben dat geweten, toen ze hun hoop op vette Irak-opdrachten in rook zagen vervliegen.
Alles overwegend, lijkt het me dus beter, om déze missie naar Uruzgan niet te beginnen. Ik zou zeggen: Houd deze troepen in reserve voor een zelfstandige EU-missie in Afghanistan en in Pakistan. Die zou als doel moeten hebben, de definitieve uitschakeling van Bin Laden en Al-Quaeda in die regio, die immers een concrete bedreiging vormen voor de Europese landen (meer dan voor de VS, op dit moment). Ik wil namelijk niet uitsluiten, dat het niet-vangen van Bin Laden en consorten door de Amerikanen, opzet is.
Nu door de Amerikaans-Britse bezetting Irak is omgetoverd tot een nieuwe terroristenbasis, is het belang van Bin Laden en de zijnen weliswaar relatief afgenomen, maar het zou goed zijn, als er een daad werd gesteld en eindelijk zou kunnen worden begonnen met het pacificeren van Afghanistan op een duurzame manier.
Laat de Weekly Standard maar kakelen. Een terugkeer van de VS naar een meer realistische politiek, zal zijn eigen weg volgen.
Dus: Weg uit de niet-bestaande "coalition of the Willing", weg uit de positie van de coalitie van de "willy-nilly" en vooruit naar een Europese veiligheidspolitiek, ook op wereldschaal!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten