29 augustus 2006

Uruzgan-drama komt...

Omringd door walgelijke zonnebrillen, bijt Jan Peter Balkenende in het (Baluchti woestijn-) stof. (Klik op de foto, om de design-brillen goed te zien, courtesy NRC-Handelsblad, 28/8/06).
Jan Peter heeft de New York Times gehaald met zijn bezoek aan het Nederlandse NATO-ISAF contingent in Tarin Kowt, Uruzgan. Zij het via een persconferentie met president Hamid Karzai, die zich bitter beklaagde over Pakistan (en de dekking die de US aan dat regime geven).
Pakistan zou zijn oude verbindingen met de Taliban gebruiken, om tribale opstanden in het Zuiden van het land aan te wakkeren. Aanknopingspunt daarvoor is de corruptie in Kabul, die voor een groot deel de schuld is van de Amerikaanse praktijken. (Zie artikel van Ann Jones, geciteerd in Legal Alien @ NY).
Wat is er werkelijk aan de hand?
De bergstammen van zuidwest-Pakistan en Baluchistan, samen met die van Pashtun-country in Zuid-Afghanistan, zijn, zoals alle bergstammen en -clans (denk aan Schotten, Zwitsers, enz.) erg gesteld op hun onafhankelijkheid. India steunt het onafhankelijkheidsstreven van bij voorbeeld de Baluchis, om het pakistaanse leger wat af te leiden van Kashmir. De Pakistaanse ISI, daarin tot voor kort geholpen door de CIA, ondersteunt daarentegen het orthodoxe Islamisme, de Taliban dus, maar ook andere Sharia-adepten, gebruik makend van de ontevredenheid van terzijdegeschoven clanleiders en opiumtelers.
Doordat de Amerikanen aan Karzai geen kans hebben gegeven, om tot een nationaal akkoord te komen met lokale clanhoofden, is iedereen boos en opstandig. En wie opstandig is, wordt "Taliban" of "Al Qaeda" genoemd.

De terreurbombardementen die door de Amerikanen zijn begonnen, worden voortgezet door de Engelsen en Australiërs in Helmand en Kandahar. Nederlandse en Duitse militaire officieren, niet zo happig op het "opbouwwerk" waarvoor ze eigenlijk zijn uitgezonden, dringen erop aan, om mee te mogen doen met het prijsschieten op "Talibaan".

Dat gaat dus helemaal de verkeerde kant op. Dat Uruzgan "rustig" zou blijven, is een illusie. De hele bevolking zal zich gaan verweren tegen de "indringers". ISAF krijgt dezelfde behandeling als het Russische leger, indertijd.

De Europese legereenheden zouden gezamenlijk, nu de Amerikanen ter plekke geen poot meer hebben om op te staan, een snel te formuleren gemeenschappelijke EU-pacificatie-politiek, in overleg met de Karzai-regering, moeten gaan uitvoeren: praten met de plaatselijke clan-leiders, ontwikkelingsprojecten op kleine schaal uitvoeren ter versterking van de economie en de samenhang in de gebieden, niet tegen, maar met de bestaande leiders. Zodoende, krijgen de Taliban daar geen munitie meer: de welvaart komt van elders.

Is er, ergens in een Brussels hoekje, nog genoeg diplomatieke moed, om zoiets op poten te zetten?

28 augustus 2006

"Takkewijf" is een multicultureel woord!

Spandoeken met"Moordwijf" (ludieke protesten na de dode asielzoekers vanwege de brand in het detentiecentrum op Schiphol in mei van dit jaar) - dàt mocht niet. Wie zo een spandoek ophing werd op de bon geslingerd. Dat waren dan ook krakers en ander marginaal tuig.
Maar een minister die "takkewijf" zegt, - aan hem wordt die misstap vergeven. Zij het na dubbelzinnige excuses. Kijk maar.

Allochtonen weblog schrijft:
Minister Gerrit Zalm van Financiën heeft donderdag excuses aangeboden aan zijn collega Rita Verdonk (Vreemdelingenzaken en Integratie), omdat hij een uitspraak over haar had gedaan die ‘ronduit ongepast is’. Hij zou haar hebben omschreven als ‘takkewijf’'

Zalm is blij dat Verdonk de excuses heeft geaccepteerd. Dit blijkt uit een verklaring die de minister zaterdagavond heeft uitgegeven. De VVD-bewindsman deed dat vóór de tv-uitzending van een documentaire van journalist Twan Huys over Hirsi Ali. Op dinsdag 16 mei, daags nadat Verdonk in een brief had geschreven dat Hirsi Ali niet beschouwd kan worden als Nederlandse, zou Zalm volgens Huys Verdonk hebben omschreven als ‘takkewijf.’

Zalm schrijft in zijn verklaring: ‘In besloten kring is - in de emotie van de discussie rond het Nederlanderschap van Ayaan Hirsi Ali - kennelijk een formulering gebruikt die ronduit ongepast was. Ongepast, omdat het geen recht doet aan de waardering voor collega-minister Rita Verdonk, aan de verstandhoudingen in de VVD, en omdat dit taalgebruik niet past bij het ambt van minister.’

Bron: ANP

Het doet dus "geen recht aan de waardering voor Rita", zegt Zalm. "Waardering" is een neutraal woord, al wordt het in de omgangstaal meestal in positieve zin gebruikt.

In financiële kringen (en hier spreekt immers een minister van Financiën) is "waardering" echter altijd strikt neutraal. Bij voorbeeld: "De scherpe daling van de Ahold-aandelen drukt de dramatische val in de waardering van het fonds uit." Ik noem maar wat. Het kan dus heel goed zijn, dat Zalm de term "takkewijf" eigenlijk nog te positief vindt.

Het zou me niets verwonderen, als dat zo was. Want de andere twee argumenten ("de verstandhoudingen in de VVD" en "niet passend bij het ambt van minister") zijn van puur formele en procedurele orde. Je zou het zo kunnen vertalen: "Als het in de VVD niet zo'n verdomde bende was, zodat je er op eieren moet lopen en als ik (Zalm) geen minister was, nou, dan had ik je nog wel een ander poepie laten ruiken!"

Trouwens, hoort het in de nieuwste spelling niet "takkenwijf" te zijn? Nu we er zo op staan, dat onze nieuwe landgenoten korrekt Nederlands spreken, is deze vraag, zeker waar het Verdonk betreft, op haar plaats.
Gelukkig blijkt, dat er in dit opzicht door Zalm niets miszegd is. Ewoud Sanders, in zijn taalrubriek in de NRC ("Woordhoek"), schreef op 6 november 2003:

Takkewijf Laatste vraag: vanwaar dat takke- in takkewijf?

Antwoord: takke doet hier dienst als versterkend voorvoegsel. Wijf kan al als scheldwoord worden gebruikt, maar takkewijf is nog een graadje erger. Van Dale zegt over dit voorvoegsel: ,,(als eerste lid in samengestelde zn. met ongunstige betekenis) ter aanduiding dat het in het tweede lid genoemde hoogst vervelend, onaangenaam is. Synoniem: kanker-, klere-, klote-, pest-, pokke-, rot-, snert-, tering-, tyfus-’’.

Takkewijf zal zijn gevormd naar het voorbeeld van takkelijer. Hierin is de oorspronkelijke betekenis van takke- duidelijker, want het komt van het Franse attaque ‘aanval, beroerte’. Een takkelijer was dus iemand die een beroerte had gehad. We komen takke- in verschillende samenstellingen tegen (takkemens, takkeweer enzovoorts) en daarnaast in diverse verwensingen, zoals daar zijn:

  • krijg de takke
  • krijg de takke en de beris
  • krijg de touwtakke(n)
  • krijg de touw-takke(n)-tering, dan kun je je uit laten rafelen, en het humorische:
  • je kunt de takke krijgen, de blaadjes komen er vanzelf aan
Sanders meent dus, dat "takke" van het Franse "attaque" komt.
Nu het dus niet "takken" (van bomen of struiken) betreft, is de "n" niet nodig.

Er is overigens ook een andere veronderstelling gangbaar. "Takke" zou in dat geval afkomstig zijn van het o.a. in Suriname gebezigde "takkie-takkie" voor de volkstaal, het Sranantongo. "Takkie-takkie" is afgeleid van het Engelse "talkie-talkie" en verwijst naar overmatig en luidruchtig kwebbelen. Het wordt dan ook alleen van vrouwen gezegd.

Het Gebaar van de Week in de scheldwoordenverzameling van Vitaal.denhaag.org zegt hierover het volgende:

Takkewijf !!!

Het gebaar voor deze populaire aanduiding voor een kijfzieke vrouw bestaat uit twee delen. Je begint met je handen twee snavels te maken die beurtelings in een hoog tempo open en dicht gaan (kwek-kwek-kwek!). Vervolgens maak je met één hand het gebaar voor vrouw. Dit in combinatie met een verachtelijk gezicht geeft het gebaar een plattere betekenis [...]
En zo ziet u maar weer, hoe rijk de Nederlandse cultuur is. En hoe integratie-bereid! "Takke" komt dus uit het Frans of het Surinaams-Creools. Maar het is zó ingeburgerd, dat het een "emotionele" minister, ondanks de waardigheid van diens ambt, spontaan ontvalt.

De multiculturaliteit van de Nederlandse "dominerende" (Wilders) cultuur kruipt, waar zij niet gaan kan!

Kruispost met De Lage Landen

22 augustus 2006

EU: Eerst een eigen M-O politiek, dan interventie.

Woensdag 23 augustus EU-overleg in Brussel over de voorwaarden waaronder Europese landen een militaire bijdrage zullen leveren aan Unifil II, de "forse" UN-macht voor Zuid-Libanon.
Een geluk bij een ongeluk, zou je haast zeggen.
Gretig Frankrijk dacht iets van zijn koloniale rol terug te krijgen, Hezbollah uit te schakelen en "oud Libanon", het Libanon van Papa, weer in ere te herstellen. Maar het Franse leger speelde op: "Geen nieuw Bosnië!", denkend aan de slachting van 88 Franse parachutisten in 1983 in Beirut, tijdens een dergelijke vage vredesmissie. (Le Monde, 21/8/06: Les réticences des miltaires français, hantés par le syndrôme 'Drakkar').
De pin op de neus: Vrijwel het gehele Libanese politieke spectrum moet niets weten van een ontwapening van coalitiegenoot Hezbollah. Men wil voor alles geen nieuwe burgeroorlog. Hezbollah is een volledige geïntegreerd deel van het Libanese mozaïek. Niet omdat de anderen bang zijn, maar omdat Hezbollah zich consekwent opstelt als deel van Libanon. Libanon eerst, en dan de eigen doelstellingen. dat bleek al tijdens de zogenaamde "Ceder-Revolutie" van vorig jaar.
Maar Israël en Bush willen niets minder dan uitschakeling van Hezbollah. De Fransen realiseerden zich de laatste dagen, dat ze dreigden te worden misbruikt, en schrokken terug.
"Europa" moest hun een eervolle aftocht garanderen. Zodat nu, geheel onverwachts, het probleem op het bordje van de Europese Unie is gelegd.
Ik betoogde al vaker, dat het daar hoort.
Noch Frankrijk, noch Engeland, en zeker niet Italië of Spanje, kunnen in hun eentje de brand blussen. De EU gezamenlijk kan dan misschien wel.
Maar dan is nodig, dat eerst eens een EU-politiek voor het nabije Oosten wordt vastgesteld.
Want zonder het kader van een politiek doel, heeft een militaire operatie geen zin; erger nog, ze zou in de kaart spelen van degenen sie er wèl één hebben, namelijk de regering-Bush en Israël.
Er resten nog twee dagen tot woensdag. Kort. Te kort?

Een EU-roadmap
Wat de EU zou kunnen doen ter invulling van resolutie 1701 van de VN, zou er kunnen uitzien als een roadmap. Een procedure van wederzijdse maatregelen tussen Israel en zijn buren.
Een proces van integratie van Hezbollah in het Libanese geheel, militair, gouvernementeel, sociaal, economisch - telkens begeleid door vertrouwenwekkende maatregelen van de kant van Israel: Terugtrekking van zijn troepen van de grens (even ver als de Litani), teruggave van de Shebaa-farms, gijzelaarsuitwisseling, enz.
Maar een EU-policy voor het Nabije Oosten omvat meer: Een regeling met Syrië (Golan Hoogten, in ruil voor afzien van ondersteuning Hezbollah), erkenning door Hamas van het Israel binnen de grenzen van 1967 in ruil voor erkenning van de Palestijnse identiteit door Israel, garantie van de grenzen tussen Palestina en Israel door de EU (uitbreiding Unifil III) en tenslotte een denuclearisatie van het Midden-Oosten.
Dat laatste kan uiteraard niet zonder actieve medewerking van de VS.
Maar de voorgaande stappen liggen binnen de macht van een gezamenlijk optredende EU.
Belangrijk is een goede afstemming met Turkije. De Turken kunnen door Israel moeilijk worden geweerd, want ze hebben een diplomatieke relatie met Israel. Ze hebben een behoorlijk modern leger, en, wat nooit met zoveel woorden wordt uitgesproken, hun nucleaire capaciteit is groot genoeg om Israël af te schrikken.
Zodoende zou een begin kunnen worden gemaakt door de EU en haar bondgenoten, om, enerzijds de grenzen van een 1967-Israel veilig te stellen, en, anderzijds, die grenzen ook veilig en rechtvaardig te doen zijn voor de buurlanden, Palestina incluis.
Het Fischer-plan van Cohn-Bendit, dus.

Woensdag kan daarmee een begin worden gemaakt in Brussel.

Translingual crossposted to L'Europe Chez Soi, At Home in Europe, In Europa Zuhause and Legal Alien @ NY.

17 augustus 2006

Mark Mazower: Europa moet zijn invloed gebruiken om druk uit te oefenen op Israël

De historicus Mark Mazower is hoogleraar aan de Culumbia University (New York) en aan een universitaire instelling in Londen. Hij schreef een geschiedenis van Europa in de 20ste eeuw ("The Dark Continent") en een pakkende geschiedenis (1400-1950) van het multiculturele Saloniki (Griekenland).

In de Financial Times vandaag (16 augustus 2006) staat zijn oproep voor een nieuwe, actievere, rol van Europa in het Midden-Oosten: Europa moet zijn invloed gebruiken om druk uit te oefenen op Israël. Hieronder volgt daarvan de conclusie (indeling, nummering en accenten van mij):

"Hoe zou een ambitieuzere rol van Europa in het Midden-Oosten eruit kunnen zien?
  1. Boven de huidige Libanese crisis, zou het voorrang geven aan de noodzaak voor een Israelisch-Palestijnse regeling en het zou ernaar streven om zijn economische macht om te zetten in diplomatieke invloed. Vanwege zijn grootschalige humanitaire hulp aan de Palestijnen, heeft de EU daar al een aanzienlijke vinger in de pap.
  2. Daarnaast zouden de intensieve handelsrelaties die het met Israël onderhoudt kunnen worden ingezet om een veel grotere druk uit te oefenen op de achtereenvolgende Israëlische regeringen, dan Europa - of wie dan ook - sinds lang heeft gedaan. Dit vereist een urgente institutionele hervorming binnen de Unie zelf, vooral op het gebied van de traditionele rivaliteiten tussen de Raad van Ministers en de Commissie. Immers, daardoor wordt de totstandkoming van een gemeenschappelijke buitenlandse- en veiligheids-politiek steeds weer verhinderd.
Wat, is anders het alternatief? Ontdaan van haar retoriek, bestaat de huidige Amerikaanse politiek uit niets anders dan een gijzeling van de politieke en economische ontwikkeling van de Arabische wereld ten behoeve van een vredesregeling met Israël, zonder dat er ooit genoeg druk op de bondgenoot wordt uitgeoefend om die regeling tot stand te brengen.
Als Europa niet haar eigen dringende behoefte aan een verandering van deze vicieuze cirkel onder ogen ziet, is het alternatief hoogstwaarschijnlijk niets anders dan instabiliteit, regionale onderdrukking en economische stagnatie in haar eigen voortuin, waarvan geen eind in zicht is."

En zo is het. Het mislukken van de Amerikaans-Israëlische interventie in Libanon, die blijkt te zijn opgezet als een eerste onderdeel van een soort herindeling van een "Nieuw Midden-Oosten", is een goede gelegenheid (een geluk bij een ongeluk), voor Europa om eindelijk zijn natuurlijke rol te gaan spelen.
Dit des te meer, daar de bezettingsactie an Irak op een ramp uitdraait, de "democratiserings"-acties jegens Egypte, Saoudi-Arabië, Libanon en de Palestijnse Auroriteit tot faliekante resultaten leiden en de pogingen om Iran en Syrië te isoleren en te criminaliseren jammerlijk falen.

Niet meer als een onderling verdeelde en ondergeschikte reservistenbron moet Europa optreden, maar als een machtig blok, dat de belangen van zijn burgers nu en in de toekomst beschermt.

Dat is de reden waarom de rede van Tony Blair op 2 augustus in Los Angeles zo hol klinkt. Natuurlijk is het goed, verstandig en slim, om "regime change" te vervangen door "value change". Op zich, is het, in theorie, een dodelijke kritiek op de Amerikaanse neoconservatieven.
Blair zou tot dezelfde conclusies hebben moeten komen als Marzower. Maar jammerlijk mist men een Churchilliaanse oproep tot het vormen van het noodzakelijke Europese blok. Geen enkel concreet voorstel om de schone gedachten in actie om te zetten. Alleen de illusie, dat het samen met de huidige Amerikaanse regering wel zal lukken. Retoriek en sub-retoriek.

En hoe moeten we de plotsklapse Franse ijver duiden? In L'Europe Chez Soi en Toto Le Psycho signaleerde ik al een gevaarlijke nostalgie naar het "Libanon van papa", waar de Franse voogdij speelde met een penibel evenwicht tussen de verschillende Libanese gemeenschappen. Het ankerpunt van het libanese compromis waren de (christelijke) Maronieten. Een minderheid, die via een ingewikkeld systeem van checks and balances domineerde. Sinds de Libanese Burgeroorlog van 1982-1990 is dat voorgoed onmogelijk geworden. Het is een illusie, dat de in aantal sinds de negentiende eeuw gegroeide Shiitische bevolkingsgroepen door "ontwapening" gemarginaliseerd zouden kunnen worden. Zelfs de meest fervente vijanden van de Shiiten, de Druzen onder Walid Jumblatt, laten zich niet voor een dergelijk spel gebruiken.

Het meest ingrijpende Europese voorstel, waarvan ik heb gehoord, was dat van Daniel Cohn-Bendit, om Joschka Fischer als Europese mandataris naar het Midden-Oosten te sturen om aldaar "Israël's grenzen te garanderen". Inderdaad moet die garantie een belangrijk onderdeel zijn van een toekomstige Europese interventie. Een effectieve garantie ontneemt Israël de rechtvaardiging van gebiedsuitbreiding en systematische vernedering van buurlanden. Maar het is maar een onderdeel, want, zoals Daniel ook wel weet, is een veilige grens een grens die naar twee kanten veilig is, dus ook voor het buurland.
Dat zou dus hebben betekend: druk uitoefenen, ook op Israël, om veilige grenzen te garanderen voor Egypte, voor Jordanië, voor Syrië en ... voor Palestina. Een enorme taak, die alleen kan worden uitgevoerd, als er een nauwe samenwerking bestaat tussen de opdrachtgevende staten(de EU en hun bondgenoten, zoals Turkije). Aangezien aan die voorwaarde bij lange na niet is voldaan, heeft Joschka beleefd doch beslist "nee" gezegd tegen de voorstellen van vriend Dany.
Maar er is nog steeds ruimte voor enige kleinere stappen in de goede richting.
Een eerste stap zou kunnen zijn: een stevig Midden-Oosten-mandaat voor Xavier Solana, de EU-coördinator voor buitenlandse politiek. Een tweede stap zou moeten zijn: een gemeenschappelijk EU-commando over de VN-troepen in Zuid-Libanon. Geen Franse "Alleingang".
Ik ben benieuwd, of de kansen voor een Europese rol, zoals die door Marzower worden beschreven, in de komende weken zullen worden benut.

(Vertaling van post in At Home in Europe en in Legal Alien @ NY.)
Related Posts with Thumbnails