Wat houdt het compromis in? U raadt het nooit: De Europese Unie zou de verantwoordelijkheid moeten nemen!
Het is, dat de meeste Europese landen een andere opvatting over humor hebben dan Nederland, anders zou het schaterlachen tot boven de Moerdijk nog te horen zijn.
Stel je voor: Het land dat
- het Europese Grondwettelijke verdrag liet afwijzen en dat vervolgens (gisteren nog) door minister Bot liet verklaren dat het “dood” zou zijn, ondanks nieuwe pogingen van Frankrijk, Duitsland en huidig EU-voorzitter Oostenrijk om het wezen ervan te redden,
- niet wilde meedoen aan de Europese interventiemacht en afwijzend staat tegenover alles wat de achterhaalde NATO-werkwijze van voor 1989 zou kunnen belasten,
- niet wil meewerken aan een gestructureerd politiek toezicht op de Europese Centrale Bank (Zalm, 1998) teneinde een niet-monetair economisch beleid van een gezamenlijke EU-zone mogelijk te maken, in de illusie dat grote nationale tekorten een zaak zouden zijn van de afzonderlijke landen en waar Nederland niet onder zou lijden (fout: het NL tekort in 2004 van 3,1%),
- dat bezig is een interne consensus te ontwikkelen, waarbij buitenlandse-, veiligheids-, militaire-, sociale- en immigranten-politiek zouden moeten vallen onder het subsidiariteitsbeginsel –
dàt land dus, doet wat het honend aan de kaak stelde bij president Chirac, toen die zijn onmacht jegens de bedrijfssluiting van Hewlett-Packard probeerde af te schuiven op de Europese Commissie. Nederland wil nu precies hetzelfde doen. Want iedereen weet, dat de EU nu juist zulke dingen nog niet màg doen van de Europese Raad waarin dezelfde Chirac en dezelfde Balkenende zitten!
De heer Xavier Solana, Europees Veiligheidscommissaris, moet wel een heel dikke huid hebben, om zo een gotspe stoïcijns te ondergaan.
Het gaat er uiteraard alleen maar om, in Den Haag, om aan kabinetsbuitenboordmotor D’66 een excuus te bieden, om alsnog met de missie akkoord te gaan. Minister Brinkhorst (die misschien wel zelf de uitvinder is van dit plannetje), zou er volgens “Het Parool” al wel voor te vinden zijn.
In de vorige post schreven we over een zelfstandige, actieve rol voor Europa in de strijd tegen het moderne globale terrorisme. Daar heeft het wanhopige zoeken van Balkenende naar een excuus voor zijn junior-partners natuurlijk niets mee te maken. Nederland heeft steeds volgehouden, tot nu toe, dat een eventuele EU-actie in NATO-verband zou moeten plaatsvinden. En dat willen de Amerikanen weer niet. Want die zijn juist bezig om hun politiek van ad-hoc “coalitions of the willing” tot staand beleid te maken. Die moeten niets hebben van een zelfstandige rol van enigszins in grootte vergelijkbare machten bij de definitie van politiek en militaire actie.
De EU zal dus “nee” zeggen. Maar zelfs als ze dat niet doet, zullen de Amerikanen “nee” zeggen. Intussen hopen CDA en VVD dat de zielen voldoende gemasseerd zullen zijn, om alsnog tot uitzending van de militairen over te gaan.
Na al dat gerommel: Wat zal een uit te zenden gewone militair daarvan denken? Zal het hem helpen, om z’n missie goed uit te voeren? Zal een tweede blamage à la Srebrenica kunnen worden voorkomen?
Sinds de NATO niet meer functioneert, is Nederland voor zijn externe veiligheid (die tegelijk veel te maken heeft met zijn interne veiligheid) nauwelijks meer afhankelijk van de V.S., maar eerder van de aanpalende continentale grootmachten Duitsland en Frankrijk, en ook, zij het in mindere mate van het grote eiland voor de kust, het U.K. Tripartite samenwerking tussen die drie is al volop aan de gang. België kent zijn plek, en doet daar volop aan mee. Het zou goed zijn, als Nederland dat ook deed. Maar daar zal wat tijd overheen gaan. En het uitgangspunt van NL als verwerper van het verdrag dat die veiligheidssamenwerking nu juist binnen de EU zou brengen, is, zacht gezegd, niet sterk. Dit alles, als het al voor een deel echt gemeend is, komt dus veel te laat om het gezicht te redden wat betreft Uruzgan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten