Rotterdamse 7 geboden: Een gebod te ver!

Rotterdamse LPF-wethoudster Marianne van den Anker (veiligheid), geworven via advertenties, ex-politie-functionaris.

Via de site-Meulenbelt>Grenzenloos begreep ik, dat het Amersfoortse XminY heeft gedaan, wat ik ook al overwoog: een code voorstellen voor bestuurders. Immers, de Rotterdam-code is niets meer of minder dan een serie aansporingen aan allochtone Rotterdammers, om zich onzichtbaar te maken door zich te assimileren. De regels van de "code" zeggen niets over het gedrag dat autochtone Rotterdammers zouden moeten vertonen tegenover immigranten. En nog minder over de verantwoordelijkheden van (stads-)bestuurders in een multiculturele omgeving. De site 'grenzenloos', die wordt geanimeerd door de SAP, lid van de Vierde (Trotskistische) Internationale, zegt hierover:

Een van de zeven geboden is dat er op straat en thuis alleen nog maar Nederlands gesproken moet worden. Leefbaar wethouder Marianne van den Anker ergert zich in een spotje op TV Rijnmond aan de "brabbeltaaltjes" die ze in de stad om zich heen hoort. Minister Verdonk vind[t] de Rotterdam code wel een goed idee. Volgens haar voelen veel Nederlanders zich "unheimisch" bij de vele talen die er op straat, in de bus, tram en in de winkel gesproken worden.

Nu heb ik het niet zo op de 4e internationale en nog minder op haar frontshops zoals dit initiatief "grenzenloos", maar ik geef graag toe, dat ze hier een punt hebben. Ilja Leonhard Pfeiffer, ook niet één van mijn favoriete auteurs, heeft over burgemeester Opstelten (ook VVD) en Verdonk een dodelijk stuk in de NRC van zaterdag 28 januari jongstleden. Het is bijna (maar niet helemaal), multatuliaans. Ik geloof werkelijk, dat de "Rotterdam-Code" nu juist die stap te ver kan zijn, die de betere gevoelens in Nederland kan wakker roepen. Het lijkt padvinder-achtige fatsoensrakkerij, deze code, maar het is werkelijkheid een nieuw instrument voor didcriminatie, voor door de overheid helegitimeerde discriminatie. Van het type, dat door de weggestuurde LPF-wethouder Pastors voor de televisie zo aardig werd geïllustreerd: "Ik zeg altijd tegen moslims: 'Hou toch op met je vrouw te slaan!' Maar het heeft geen effect. Dus moeten er maatregelen worden genomen."

Het is hetzelfde, als wanneer ik tegen homo's zou zeggen: "Hou toch op met steeds weer die Marokkaanse jongetjes tot slaafje te maken!" - In de eerste plaats doen de meeste Rotterdamse homo's dat helemaal niet. Maar het gebeurt wel, en, zoals het Amsterdamse ACB onlangs aantoonde via een onderzoek, er moet iets aan gedaan worden, om de zoveelste generatie jonge Marokkanen te helpen te integreren. Maar ga ik elke homo daarvoor verantwoordelijk stellen? - Nee, dan ben ik aan het discrimineren en etiketten aan het plakken.

Dus, hetzelfde geldt voor het grootste deel van de zogenaamde "Rotterdam-Code". Door de gestelde vragen, wordt automatisch gediscrimineerd. Dat dat wordt aangemoedigd, is het grootste schandaal van deze "code". Er moet dus een 'code' komen die dat verbiedt aan autoriteiten zoals burgemeesters en ministers. XminY doet daartoe een poging (de tekst heb ik gekopiëerd van de "grenzenloos"-site). Ik ben er niet gelukkig mee, al steun ik het idee. In een volgende blog, wil ik graag met een alternatief komen, dat misschien méér to the point is.

Grenzenloos":

XminY Solidariteitsfonds heeft het initiatief genomen om de rollen eens om te draaien en heeft een "bestuurschapscode" opgesteld.

"XminY":

De Nederlandse bestuurschapscode:

1) Bestuurders, of ze nu lokaal, regionaal, landelijk of internationaal actief zijn, moeten weer beseffen dat ze er zijn voor de burgers, en niet andersom. Ze respecteren de burgers, die met hun belastinggeld de inkomens en andere vergoedingen van de regenten verzorgen.

2) Besturen moet weer gericht zijn op het goed verzorgen van de collectieve voorzieningen die nodig zijn om samen te (over)leven. Ze maken daarom een drastisch einde aan de privatisering van diensten en andere ontwikkelingen die alleen het bedrijfsleven spekken en de publieke diensten afbreken. Bestuurders moeten ervoor zorgen dat er goede buurt- en jongerencentra, toegankelijke kleinschalige scholen en gezondheidssystemen zijn waar degenen die er werken naar tevredenheid beloond worden, evenals functionerende postkantoren, bibliotheken en openbaar vervoer. Volkshuisvesting niet te vergeten! Daar willen burgers ook best belasting voor betalen. Zul je zien hoe prettig iedereen ineens met elkaar omgaat. Al de voornoemde voorzieningen sluiten en omruilen voor meer politie-bureaus, was achteraf gezien geen gelukkig idee.

3) Besturen zetten zich in om de spanningen in de samenleving te bestrijden bij de wortel. Ze werken daarom op geen enkele manier mee aan illegale oorlogen tegen andere landen, of het beledigen van niet-christelijke geloven en culturen.

4) Het economische beleid van alle besturen dient gericht te zijn op het vergroten van een eerlijke spreiding van welvaart en macht. Bovendien moet echte duurzaamheid en natuurbescherming prioriteit krijgen. De economie moet ten dienste staan van de burgers en de aarde, niet van de ondernemersvriendjes.

5) Zo lang er extreme machts- en inkomensverschillen op de wereld blijven bestaan, waar Nederland als een van 's werelds rijkste landen debet aan is, gaan bestuurders respectvol om met die burgers die ze als 'illegalen' bestempelen. Dat betekent niet opjagen en terugsturen, en ook niet opsluiten, zeker niet in brandgevaarlijk gevangenissen en op gammele boten.

6) Als de noodzakelijke buurtvoorzieningen (weer) op peil zijn (zie 2), zijn buurtbewoners over het algemeen prima in staat om goed samen te leven en eventuele problemen samen op te lossen. Bestuurders moeten juist uitgaan van dit vermogen tot zelforganisatie, en structuren ontwikkelen om die te ondersteunen. Bestuurders richten zich dus voortaan daarop, inplaats van volgens het beproefde polderrecept kunstmatige inspraakconstructies van bovenaf op de gemeenschap neer te laten die alleen maar bedoeld zijn om reeds genomen besluiten te legitimeren.

7) Herstel van vertrouwen tussen bestuurders en burgers begint bij het doorsnijden van de banden met ondemocratische machtsmonopolies, multinationals voorop. Als symbolisch begin van deze omslag geeft voormalig premier Wim Kok zijn commissariaten bij Shell en de ING met onmiddellijke ingang op en komt er een verbod op dergelijke draaideur-praktijken.

De formulering van deze bestuurschapscode is afkomstig van XminY Solidariteitsfonds (http://www.xminy.nl). Voor reacties kunt u mailen naar: bestuurscode@xminy.nl
De Neerlandse bestuurschapscode staat ook op de website globalinfo.nl (http://globalinfo.nl/article/articleview/816/1/2/) alwaar die de komende week verder aangevuld en becommentarieerd kan worden.

Gaat uw gang, lezers en bloggers! Verplaats je in de burgemeester, de wethouder, de minister, en bedenk, waaraan ze zich zouden moeten houden. Tot gauw!

Max van den Berg (MEP) over EuroGrondwet

Natuurlijk is de door Giscard d'Estaing voorgestelde "grondwet" voor de EU een raar ding: Hooggestemde burgerschapsidealen zijn gecombineerd met een fröbelkast van besluitvormingsprocedures en andere compromissen. Maar het is het enige wat we hebben, op dit moment, om de EU een beetje verder te helpen. Dat vorig jaar een grote meerderheid van Nederlandse kiezers ertegen heeft gestemd, doet daaraan niets af. Het toont alleen, dat men de buik vol had (en heeft) van Balkenende.
De PvdA schrok van de heftige reaktie en produceerde (met Max van de Berg) een notitie, waarin, halfhartig, een paar stapjes terug werden gedaan ten aanzien van de Europese eenwording. Ik schreef daarover op 11 januari in deze blog. Max van den Berg, voor een tweede zitting aanvoerder van het PvdA-contingent in de "PES"-fractie, neemt de wending in het PvdA-standpunt serieus, en meldt trouwhartig op zijn website, dat hij voortaan systematisch tegen allerlei voorstellen stemt, die in zijn ogen in strijd zijn met die (nooit plenair behandelde) PvdA-notitie. Zie: www.pesdelegatie.nl | details:

"Max van den Berg, delegatieleider van de PvdA in het Europees Parlement, wil dat het 'nee' van de Nederlandse en de Franse kiezer tegen de Europese grondwet serieus genomen wordt. Daarom stemt de PvdA tegen verschillende passages uit een rapport over de reflectieperiode na de referenda over de Europese grondwet.

Ik zie best wel, dat het lastig is voor de huidige PvdA-leiding. Er moet worden opgebokst tegen een eurocynisme, dat wordt aangewakkerd door onverantwoordelijke en opportunistische politici van het kaliber-Zalm. Maar vandaar naar een Europa-politiek die geregeerd wordt door de angst van de linkse schuilkerk, is een stap verder. Te ver, naar mijn mening.
De rest van Europa heeft gelijk, denk ik, als ze het Nederlandse "Nee" niet serieus nemen. Het is geen "nee" tegen Europa. Het is wel een 'nee' tegen de huidige regeringspolitiek. En, het geeft blijk van angst tegen globalisering, alsof dat zou kunnen worden gekeerd door zich terug te trekken op het Nederlandse "bastion". Max vraagt van zijn mede-eurparlementariërs:

Max van den Berg: Brussel neemt Nederlands 'nee' niet serieus

En vervolgt:

Max van den Berg, delegatieleider van de PvdA in het Europees Parlement, wil dat het `nee' van de Nederlandse en de Franse kiezer tegen de Europese grondwet serieus genomen wordt. Daarom stemt de PvdA tegen verschillende passages uit een rapport over de reflectieperiode na de referenda over de Europese grondwet. Dat rapport staat vandaag op de agenda van het Europees Parlement. In de passages wordt gepleit voor het behouden van de huidige tekst van de grondwet.

Van den Berg: 'Ik bespeur een tendens onder politici in Brussel om het Nederlandse en Franse 'nee' als iets tijdelijks af te doen. Ze denken dat we over een jaar of twee alsnog 'ja' tegen hetzelfde gaan zeggen. Daar doe ik niet aan mee. We moeten in 2008 opnieuw een verdrag onderhandelen, dat beter tegemoet komt aan de wensen en behoeften van de Europeanen. Daar kan deze reflectieperiode bij helpen.'

Maar natuurlijk (gelukkig!) wil Max van den Berg ook niet meedoen aan de struisvogelpolitiek van Balkenende en Bot:

Verder is Van den Berg het niet eens met Nederlands minister van Buitenlandse Zaken Bot die het grondwettelijk verdrag dood verklaart en met die boodschap iedere discussie uit de weg gaat: "Ik zie momenteel zoveel gebeurtenissen waarbij effectief Europees optreden in ieders belang is - denk maar aan vogelgriep, de energievoorziening of de nucleaire crisis met Iran - maar waarvoor de huidige Europese spelregels onvoldoende soelaas bieden."

Verder stelt Van den Berg dat de Nederlandse regering zich veel te passief opstelt met haar afwijzende houding ten opzichte van de grondwet. Dat terwijl de discussie over het vervolg al in volle gang is. "Nederland moet daarin geëngageerd en constructief meedoen en de uitkomsten van dat debat beïnvloeden. Vertrouwen in Europa wordt door concrete voorstellen herwonnen, niet door een passieve en defensieve houding", aldus Van den Berg."

Zodat toch niet alle hoop verloren is: Niet Nederland, dat zich buitenspel heeft gezet en zich zo senang voelt, maar Duitsland en/of Frankrijk bepalen nu, hoe de diskussie over de verdieping van de samenwerking binnen de EU (of binnen de eurozone) verder zal worden gevoerd. Daaraan zal de PvdA-eurodelegatie ten volle (moeten) meedoen.

Intussen zou het goed zijn, als de PvdA-delegatie wat meer zendingswerk zou doen in eigen land. Join the club!

Frans Groenendijk spreekt een woordje mee

Wat komen we dáár tegen bij INN,RNC: Idealistic not naive, realistic not cynical, de weblog van Frans Groenendijk uit Utrecht?

"De radicale islam is niet het grootste probleem"

Hij citeert Anja Meulenbelt, eerste kamerlid voor de SP. En Anja is ook het doelwit van de aktie die Frans als nummer 6 op de gemeenteraadsverkiezingenlijst van een lokaal partijtje. Een lijst zoals er nu zo veel zijn, bevolkt door types die denken, dat ze mee kunnen surfen op het succes van de Leefbaarheidspartijen van het type - Jan Nagel, ofwel van Pim Fortuyn. Onze niet-naïeve, maar idealistische, en niet-cynische, maar wel realistische heer Groenendijk uit Utrecht, heeft een open brief opgesteld aan het partijbestuur van de SP, want hij denkt dat die mensen wellicht te naïef zijn om te begrijpen dat ze met Meulenbelt een soort Osama bin Laden in huis hebben gehaald. Ziehier de eerste alineas:

Via deze brief doen de ondertekenaars een beroep op het bestuur en de tweede kamerfractie van de SP om in duidelijke bewoordingen afstand te nemen van de strategische keuzes in het islamdebat van het eerste kamerlid, mevrouw Meulenbelt.
Om misverstanden te voorkomen: wij vragen u niet (te proberen) haar te beletten voor haar mening uit te komen of haar het lidmaatschap van uw partij te ontnemen. Wij vragen u slechts uit te spreken dat in deze kwesties zij niet namens uw partij spreekt.

Nou weet je nooit zeker wat je met Anja in huis haalt, maar Frans weet bijkbaar niet, dat Amerikaanse en Franse Islam-kenners (en ècht niet alleen de "linkse") het er al lang over eens zijn, dat het terrorisme-gevaar niet komt van radikalisering van de Islam, maar juist van de globalisering van would-be Islamfundamentalisten. Lees Olivier Roy, Juan Cole er maar op na, Frans! De Bin-Ladens en de Al-Zarqawis zijn geen echte Islam-fundamentalisten, maar gefrustreerde lieden, die de Islam als dekmantel gebruiken voor hun machtshonger. Ik begrijp, dat voor wie zijn informatie alleen haalt van Ajaan Hirsi Ali, dit een vreemd idee moet zijn. daarom wil hij schrijven:

Barbaarse culturele gebruiken zoals eerwraak, genitale verminking en steniging worden door de mensen die ze in praktijk brengen door hen in verband gebracht met hun islamitische cultuur�.
Op basis van een een foute of correcte interpretatie van de islam worden in Amsterdam niet-gesluierde vrouwen voor hoer uitgemaakt en worden homo's in elkaar ge[s]lagen.

Maar, ik zou zeggen, wen er maar even aan.
Het kan helpen, als je je herinnert wat je indertijd schreef over de Christen-fundamentalisten op de Veluwe. Een verwerpelijke manier van denken, maar wat is het gevaar? En zo is het ook met de Islam-fundamentalisten, de echte. Ze zijn even geborneerd als de bevindelijken van Ede en omgeving, maar ze zijn ook even ongevaarlijk.

Ongewenste en criminele gedragingen van jongeren uit bevolkingsgroepen waarbinnen de meeste mensen zichzelf als moslim beschouwen, zoals onlangs in Parijs en andere grote Franse steden, worden in direct verband gebracht met de islam. Het op deze wijze verwarren van de islam als godsdienstige ideologie met het gedrag van jongeren van wie de ouders moslim zijn, versterkt de orthodoxe en de radicaal anti-democratische stromingen onder moslims.
Oproepen tot (zelf)censuur om moslims niet te kwetsen worden in Nederland steeds normaler gevonden. Radicale christenen maken van de bedreigingen uit de hoek van de anti-democratische islam gebruik bij pogingen hun godsdienstige denkbeelden weer voor te stellen als vergelijkbaar aan wetenschappelijke bevindingen en theorie�n en de speciale behandeling van beledigingen aan hun adres in de wet verder uit te breiden.
Verbijsterende keuzes
Tegen deze achtergrond is de standpuntbepaling ten opzichte van de wereld van de islam voor elke politicus en elke politieke partij van groot belang.
De keuzes die mevrouw Meulenbelt hierin maakt zijn in onze ogen verbijsterend.

Voorzover ik het kan nagaan, is het standpunt van Anja binnen de SP juist grensverleggend en geschikt, om deze formatie te helpen om verder uit de gevarenzone van het sectarisme en het populisme te geraken. Maar Frans, naïef, denkt, dat het SP-bestuur na zijn brief, in goed-stalinistische traditie, Mw Meulenbelt zal terechtwijzen. En, cynisch, hoopt hij waarschijnlijk ook, dat dat gunstig zal zijn voor zijn partijtje in Utrecht ("Luis in de Pels", heet het).

Niks daarvan, beste Frans. Niemand bij "Luis in de Pels" interesseert zich daarvoor.

Je omzeilt het gebod van art. 2 van de Grondwet, waarin wordt bepaald, dat er niet gediscrimineerd mag worden, noch naar godsdienst, noch naar geslacht, noch naar afkomst (ethniciteit). Daarom is nu (door Pim) het begrip "cultuur" uitgevonden. Blijkbaar mag er wel worden gediscrimineerd naar "cultuur". Maar, pas op, Frans Groenendijk is niet van de straat. Hij wil niet discrimineren. Alleen maar ruimte geven aan "kritische moslims":

Generalisaties tegenover moslims en het toeschrijven van gedrag van ontsporende jongeren aan de godsdienst van hun ouders moeten bestreden worden maar nog belangrijker is dat we, toch op z'n minst in het westen, kritische moslims die bedreigd worden door de Bin Ladens en Al-Qaradawis van deze wereld beschermen.

Frans Groenendijk

En zal dat lukken, door een brief aan het SP-bestuur? Zullen gewone moslims, zoals de ouders van het palestijnse jongetje dat per ongeluk werd doodgeschoten bij een Israelische controlepost en die zijn organen beschikbaar stelden voor (Israelische) zieken die nieren en harten nodig hadden, daarvan onder de indruk zijn?

Het is zo gemakkelijk, om mensen zwart te maken. Het is zo eenvoudig om in te spelen op onderbuikgevoelens. Iemand die zich als 'idealistisch' afficheert, zou beter moeten weten!

Op straat Nederlands verplicht? (2)

Verplicht Nederlands op straat? - Verbaasde reacties in Europa....

Link: Interview mit NRW-Minister Laschet: "Sprache ist der Schlüssel zur Integration" - Politik - SPIEGEL ONLINE - Nachrichten

Nadat "Der Spiegel" al een paar dagen geleden een nogal sensationeel artikel had geplaatst van zijn Nederlandse correspondent over plannen, om Marokkaanse jongens op sluiten in heropvoedingskampen, gaat het blad op 25 januari dieper op de zaak in met de integratieminister van NoordRijn-Westfalen, het 16 miljoen inwoners tellende Duitse buur-"Land" van Nederland.
Laschet (CDU) ziet uiteraard ook het belang van een goede beheersing van de landstaal door immigranten(-kinderen). Maar hij legt er de nadruk op, dat het om heel precies gedefinieerde deel-arrangementen behoort te gaan, bij voorbeeld tussen een gemeente en de allochtone ouders van een school. Zo is het ook in Berlijn-Wedding overeengekomen. Algemene, door de overheid opgelegde, dwingende regelingen wijst hij af als ondoeltreffend. "Als de mensen het niet zelf willen, werkt het niet". Naar zijn indruk, zijn allochtone ouders maar al te graag bereid, om zoiets overeen te komen. dan is er ook een medeverantwoordelijkheid en een passende stok-achter-de-deur. Citaat:

SPIEGEL ONLINE: In den Niederlanden plant die Ausländerbeauftragte der Regierung jetzt einen Kodex, nach dem auch in der Öffentlichkeit nur noch Niederländisch gesprochen werden soll. Ist das nicht eine unzulässige Diskriminierung?

Laschet: Ich habe davon gelesen und werde mir diesen Vorschlag genauer anschauen. Ganz entscheidend dabei ist, dass diese Vorschläge von Zuwanderern und Mehrheitsgesellschaften zusammen erarbeitet werden, damit sie zum Bestandteil einer gemeinsamen Leitkultur werden. Die Zuwanderer sollen selbst mit definieren, was für sie richtig ist. Wenn es in den Niederlanden einen solchen Konsens gäbe, dann wäre das eine interessante Lösung. Natürlich sollen aber im Privatleben unterschiedliche Sprachen gesprochen werden können. In kleinen Bereichen des öffentlichen Lebens könnte ein Appell nur noch Niederländisch zu sprechen, aber richtig sein.

Dat is nu precies het verschil met datgene wat zijn geestverwanten van het Nederlandse CDA aan het overwegen zijn: Het CDA (de tweede-kamer-fraktie althans), wil de overheid inschakelen voor dwingende oplegging en straffen voor allochtone jongeren die volgens haar aan bepaalde regelingen niet voldoen. Een voor één keer onomwonden hoofdredaktioneel commentaar in de NRC wees ook al op het hellende vlak waarop Nederland zich zou begeven met een dergelijke aanpak.
Eén en ander is ook de geest van de Rotterdam-Code, waarover we ons in de vorige post bitter-vrolijk maakten. Onder het mom van een fatsoenscode voor iedereen, naar het voorbeeld van de padvinderseed, worden in werkelijkheid allerlei beperkingen opgelegd aan immigranten en wordt discriminatie door autochtonen als het ware gelegitimeerd. Geen enkele verplichting wordt opgelegd aan autochtone Rotterdammers. Terwijl echte integratie toch heus een proces is dat van twee kanten moet komen.
In een volgende post, hoop ik aan te geven, wat een "code" zou kunnen zijn voor bestuurders en politici die verantwoordelijkheid dragen voor een grote, cultureel en etnisch gemengde, stad. Alleen als je "mijn" code" en die van het Rotterdamse college SAMEN voegt (wat ook de bedoeling heette te zijn van het Rotterdamse "Islam-debat"), krijg je misschien een "roadmap" voor integratie op een hoger, dynamiekversterkend, niveau.

Op straat Nederlands verplicht?

't Regent in Rotterdam. Lopen twee Friezen met capuchons op straat die elkaar schuine moppen in het Fries vertellen. Komen ze Verdonk tegen. "Geef me een hand!", roept ze. "Hieuw joe jatte thûs!", antwoorden de Friezen, die van hun mem hebben geleerd, dat je moet uitkijken voor vreemde vrouwen in de grote stad, vooral als die iets van je willen.
"Wat nu!", roept Verdonk achterom tegen haar beveiligers, "Burka's aan, geen hand geven, geen Nederlands spreken! Lees deze heren de Rotterdam-Code maar eens voor!"
"Gossiemijne", zeggen de Friezen in het Fries tegen elkaar, "die heb wel vijf pooiers. Dat is er niet een van de Keileweg." "En ze zijn alle vijf gehoorgestoord. Kijk maar naar die oordopjes (ierdapjes)."
De hoofdbeveiliger begint de RotterdamCode voor te lezen. "Wij Rotterdammers behandelen vrouwen gelijk aan mannen..." - "Nou, dat zou je niet zeggen, als je jou ziet. Je vrouw (frou) heb je zo'n harde draai om je oren gegeven, dat je haar erafgevlogen is en je aan een oor doof bent." "...behandelen homoseksuelen gelijk aan heteroseksuelen..." "O, jullie zijn homo's! Ik dacht 't al, met die kale koppen. Nou, dan was't niet je vrouw, maar je Marokkaanse vriendje."
Intussen sluipt van achteruit de stoet een ambtenaar naar voren en fluistert de minister in het oor: "Mevrouw! Ik geloof niet, dat de heren Arabisch spreken." "Dan zijn het berbers!", slist Verdonk. "Ja, maar u weet hoe u indertijd voor de televisie in de fout bent gegaan met dat bijbelcitaat over homo's", probeert de ambtenaar nog. Ongeduldig wuift de minister de ambtenaar weg. "Waar komen jullie vandaan?" "Grouw (Grou) aan 't Pikmeer," giechelen de Friezen.
"Zie je wel dat je Nederlands kan spreken", zegt Verdonk, "en je weet precies waar je thuishoort: Jullie zijn het grauw, dat steeds meer van onze uitkeringen pikt."

Daarna was het nog lange tijd onrustig in de Nederlandse gewesten. De EU overweegt momenteel een Friese aanvraag voor een "Kosovo" -, of desnoods een "Catalonië" - status voor de provincie.

Zestienmiljoenmensen.nl | Verdonk: op straat alleen Nederlands

Deze site wordt beheerd door de Rijks Voorlichtings Dienst (RVD). Ondertitel: "Alle informatie over Waarden en Normen". Subtiel, speelt de Balkenende-staat daar in op de angst voor het vreemde, een angst, die die de bevolking moet aanzetten tot een teruggrijpen op oude waarden en striktere normen. Dat laatste is het doel. Dat was het onder Van Agt al.
Even opportunistisch als Balkenende eind 2001 een achterkamertjes-niet-aanvals-pact met Fortuyn sloot, speelt het CDA nu als geheel in op de stijgende xenofobie met haar disciplineringsvoorstellen. Het is een uiterst gevaarlijk beleid. Is de geest eenmaal uit de fles, dan zal niet het in de grond fatsoenlijke CDA ervan profiteren, maar echte racisten wel.
Intussen zijn de migranten de scapegoats: Op hen, en de Islam, worden alle angsten teruggevoerd. In de Rotterdam-code worden ze toegesproken als kleine kinderen.
Het is nu al zo ver gekomen, dat de voorzitter van de landelijke werkgeversvereniging in het openbaar (ingezonden artikel in de NRC) waarschuwt voor het te ver doorschietende provincialisme. Zelfs mijn vrienden van de BVD (nu AIVD) waarschuwen jaarlijks voor de gevolgen van dit vrije prijsschieten op- en vernederen van- hele bevolkingsgroepen.

Dat het nu toch zo ver gekomen is, dat ik me ga thuisvoelen bij werkgevers, bvd en wiegel c.s.!

Afghanistan: Jaap ziet geen problemen

"NATO-strijdkrachten zullen hun Afghaanse beloften nakomen",
aldus Navo secretaris-generaal Jaap de Hoop Scheffer vandaag (22 januari) in de Financial Times.

Het komt er nu op aan. Niet eens zozeer vanwege de arme Afghanen, die weer dreigen terug te zakken in provinciale narco-economieën, gerund door lokale krijgsheren. Maar vanwege de NAVO zelf. Zal de NAVO met haar ISAF, de neoconservatieven in Washington, die niets van een Europese aanpak willen horen, logenstraffen? Scheffer is vol vertrouwen.

En ik kan een heel eind met hem meegaan: Het ìs van vitaal belang voor de Europese landen, dat er geen nieuw broeinest à la Al Qaeda kan ontstaan in een chaotisch Afghanistan. Het ìs een nobele taak, om de Afghaanse regering te ondersteunen bij het herinvoeren van een geciviliseerde maatschappij in dat land. Dat zou betekenen: het aanpakken van lokale potentaten, drugshandelaars, krijgsheren en clanhoofden, of ze nu door het fanatisme van de Taliban besmet zijn of niet.

"Ja natuurlijk," zegt De Hoop Scheffer, "en we hebben maatregelen getroffen, dat de Amerikanen [en de bondgenoten onder hun bevel] ons niet in de weg zullen lopen bij hun jacht op [uitsluitend] Al Qaeda en "de" Taliban." Maar dat is nu juist het probleem: De Amerikanen steunen op Afghaanse anti-Taliban bondgenoten, die even erg zijn als de lokale potentaten die zich op de Taliban beroepen. Ik ben niet de enige, die niet kan inzien, hoe dat ooit harmonisch samen kan gaan.

Het Amerikaanse "Enduring Freedom" is een meedogenloze operatie, die steunt op luchtbombardementen en, vergeef me het woord, op "terreur". De mishandeling en marteling van "EF"-gevangenen is aangeklaagd door het Rode Kruis en door de Verenigde Naties. Bij Kaboel is een groot martelcentrum ingericht. Er gaan geruchten, dat binnenkort Guantánamo zal worden opgeheven en daarnaartoe overgebracht.

Het probleem zijn dus niet zozeer de Afghanen, zelfs als die "gevaarlijk" gewelddadig zijn, maar de Amerikanen.

Hoe je het ook wendt of keert, anders dan in het Noorden, waar de Nederlanders een ISAF-missie goed schijnen te hebben volbracht, lopen in het Zuiden, dus in Uruzgan, de merken helemaal door elkaar. De bedoelingen kunnen wel goed zijn, zeker als ze over een week ook nog eens zullen worden bevestigd op een conferentie in Londen met de EU en met de Verenigde Naties, maar de praktijk is weerbarstig.

Dat zou de opperbevelhebber van het Nederlandse leger maar al te goed kunnen weten na de ramp van Srebrenica in 1995 en na de subalterne rol die de Nederlanders is opgedrongen bij de NATO-invasie van Kosovo in 1999 (bombardement -zonder waarschuwing- van een civiel vliegveld in Montenegro). Voordat je het weet, ben je bezig om de Geneefse Conventies over oorlogvoering te schenden. Een regeringsrapport over Kosovo (2001) was dan ook uiterst (zelf-)kritisch.

De Hoop Scheffer zelf, toen fractieleider van oppositiepartij CDA, verzette zich tot op het laatst tegen de Nederlandse VN-missie naar Ethiopië-Eritrea, onder het aanhalen van soortgelijke feiten en argumenten. En die missie was puur VN, geen Amerikaan in zicht (2001).

Ik ben benieuwd, wat PvdA-fractiespecialist Koenders aanstaande woensdag 25 januari kan voorleggen aan de dan in Utrecht verzamelde PvdA-leden, aan extra garanties dat er een absolute scheiding komt tussen "EF" en "ISAF". Zoals ik al in "At Home in Europe" aangaf: Als ISAF weer te ver op afstand wordt gezet van de Amerikanen - wie garandeert dan dat ze de Nederlanders in een mogelijke omsingelingssituatie à la Srebrenica, werkelijk tijdig te hulp zullen komen? En, zo ja, hoe?

We kunnen er niet omheen: Argumenten om in Afghanistan juist nu militair beschermd opbouwwerk te gaan doen, zijn er legio en ze zijn dringend. Reden te meer, om als EU (en VN) gezamenlijk van de Amerikanen te eisen, dat ze hun aanpak veranderen, als voorwaarde voor verder ISAF-engagement.

Jacht op Osama bin Laden en de kern van AQ: OK. Een meerderheid van de Afghaanse Loja Jirga wilde hem, onder de Taliban, al in 2002 kwijt. Laat de onderhandelingen met lokale machthebbers, waaronder Taliban-achtige figuren, over aan KLarzai en de Afghaanse regering.

En vang eindelijk Osama! Dat het zo lang moet duren, vinden hoe langer hoe meer commentatoren verdacht worden.

En Jaap zou kunnen bedenken, dat de NATO voor de Amerikanen voorlopig dood is, alleen geschikt als visvijver voor "willing" ad-hoc bondgenoten. De Washingtonse discussies daarover zijn achterhoedegevechten van het State Department tegen de almachtige neoconservatieven. De toekomst van de NATO ligt bij de EU.

De ISAF-Uruzgan-diskussie zou een mooie gelegenheid kunnen zijn om dat voelbaar te maken.

Ziektekosten (2) UK: "Agony of Choice"

Praktijkvoorbeeld: UK - De privatisering van de lekkerste delen van de NHS
Sinds het einde van de veertiger jaren kent Groot-Brittannië de "National Health Service". Een regeringsinstelling die wordt bekostigd uit de algemene middelen. Gezondheidszorg is niet-discriminerend, gratis en via een strikt medisch toelatingssysteem, voor iedereen toegankelijk.

Dat is de theorie. Zelfs Margaret Thatcher is er niet in geslaagd om de NHS te privatiseren, zoals wel is gebeurd met energie, water, openbaar vervoer, onderwijsinstellingen en huisvesting. Aan de rand van de logge NHS, treffen we echter wel privé-instellingen aan, die luxe-behandelingen aanbieden aan vermogende patiënten, die geen zin hebben in de lange wachtlijsten van de NHS.

Vandaag (22 januari 2006) wijdt 'Financial Times'-commentator Nicholas Timmins een artikel aan de plannen van de regering-Blair om grote delen van de gezondheidszorg te privatiseren. De 'FT' is een groot voorstander van marktwerking, dus we hebben hier niet met een vooringenomen standpunt van doen. De Engelse plannen gaan veel minder ver dan de Nederlandse: De gratis toegankelijkheid wordt behouden, zij het, dat via de huisarts (die daarvoor een virtueel budget heeft) een sluis is ingebouwd voor duurdere specialistische behandelingen.

Wat men wil bereiken is het verzelfstandigen van ziekenhuizen en ziekenhuis-combinaties in een soort tussenvorm tussen private ondernemingen en overheidsdiensten (foundation trusts). Verder zouden ambulance-diensten en thuiszorg (en intramurale zorg) verzelfstandigd kunnen worden.

Achtergrond is, dat de NHS-kosten zeer hoog oplopen en dat er grote ontevredenheid heerst over de lange wachtlijsten. Maar anders dan in Nederland, bestaat er grote omzichtigheid bij het debat over de voorwaarden, waaronder er geprivatiseerd kan worden. Dat is begrijpelijk, want de rampen bij de drinkwatervoorziening en bij het rail-beheer liggen nog vers in het Engelse geheugen.

Er zijn twee onopgeloste kernvragen:

• hoe kan marktwerking economisch gunstig uitwerken (bezuinigingen) in een omgeving, waar ook (semi-)overheidsinstanties werken?
• hoe kan een aanvaardbaar niveau van zorg worden verzekerd, indien een belangrijk deel van de uitvoeringsbeslissingen wordt genomen op grond van bedrijfseconomische overwegingen?

En dan komt daarbij nog een derde vraagstuk:

• Moeten beide soorten inspecties worden gecombineerd, en, zo ja, kan dat wel?

In Engeland ligt de keuzeverwarring dus voorlopig nog op het bord van de ambtenaren en de bestuurskundigen. Patiënten worden er, zoals in Nederland, nog niet mee geconfronteerd.

Het is wonderlijk en verontrustend, dat Nederland heeft gedacht, voorop te kunnen lopen bij een algehele privatisering van de zorg. In vergelijking met het UK, waar men toch duidelijk meer geneigd is, ook onder de New Labour regeringen, om zijn heil te zoeken bij het particuliere bedrijfsleven, heeft men de problemen niet zo gemakkelijk willen wegwuiven als het trio Zalm-Hoogervorst-Wiegel (CZV-voorzitter) blijkbaar heeft gedaan. In Engeland komt het grote kapitaal van de verzekeringsbanken en bankverzekeraars er nog niet eens aan te pas.

Over een paar Nederlandse scenario's schrijven we morgen.

Ziektekosten (1) Ramp in Amerika

Ziektekosten (1): Een Amerikaans praktijkvoorbeeld.

Tegelijk met de nieuwe ziekteverzekeringsregels van Hoogervorst in Nederland, is in de VS een dergelijke regeling ingevoerd. Mensen moeten zich voortaan voor medicijnen-vergoeding inschrijven bij een verzekeraar van hun keuze. De collectieve regeling die sinds de vijftiger jaren hiervoor bestond, en die blijkbaar goed werkte, is afgeschaft.
De New York Times is geen links actieblaadje. Al wordt ze wel als zodanig afgedaan door de huidige Amerikaanse regering. Vaste columnist PAUL KRUGMAN toont aan,

• dat de nieuwe Amerikaanse regeling het produkt is van pharmaca-firma’s- en verzekeraars-lobbywerk,


• dat ze de Amerikaanse belastingbetaler veel meer zal kosten dan het afgeschafte systeem,


• dat de, voor de verzekerden ondoorzichtige-, premie-opbouw en verzekeringspakketten ertoe leiden dat juist degenen die zo een regeling nodig hebben, uit de boot vallen: zieke, bejaarde en (geestelijk) gehandicapte mensen komen in de apotheek massaal voor een dichte deur te staan. 24 deelstaten hebben al noodmaatregelen moeten nemen, waarbij ze de voorgeschreven medicijnen tijdelijk maar zelf voorschieten.

Hieronder een vertaling van Krugman’s stuk in The New York Times van 20 januari 2006.

Het K Street*) Recept
De nieuwe medicijnreceptenvergoedingsregeling is bezig om een rampzalige start te maken. Tienduizenden oudere Amerikanen kwamen in hun apotheek tot de ontdekking dat hun bestaande medicijnvergoedingen zijn afgeschaft, terwijl ze niet zijn ingeschreven bij het nieuwe programma. Meer dan twee dozijn Staten hhebben noodvoorzieningen moeten treffen.

Eerst waren de federale ambtenaren zich van geen kwaad bewust. “Dit loopt gesmeerd”, verklaarde een woordvoerder van Medicare**) toen de ramp zich al een paar dagen aftekende. Vervolgens, begonnen de ambtenaren uitvluchten te zoeken. Bepaalde conservatieven grepen het debacle aan als bewijs voor hun ideologie: “kijk maar, ‘big government’***) kan er nooit wat van bakken!”

Maar de regering kan het best, als ze maar geleid wordt door mensen die de publieke zaak serieus nemen. Zoals Jonathan Cohn betoogt in “The New Republic”: Toen Medicare 40 jaar geleden startte, liep van begin af aan alles opmerkelijk soepel. Maar ditmaal stonden de mensen die het nieuwe federale programma opstelden, al met één voet buiten de draaideur: dit was een medicijnenwet die opgesteld is door en voor lobbyisten.

Kijk naar de carrières van de twee mannen die de belangrijkste rollen hebben gespeeld bij de samenstelling van de ‘Medicare’ wetgeving.

Thomas Scully was lobbyist voor de ziekenhuisondernemingen, alvorens president Bush hem benoemde als hoofd van Medicare. In die hoedanigheid dreigde de heer Scully, zoals bekend, zijn hoofdboekhouder te ontslaan, als hij het waagde om aan het Huis van Afgevaardigden en de Senaat de waarheid te vertellen over de kostenprojecties voor het nieuwe Medicare medicijnenprogramma.

Scully had goede redenen om de nieuwe medicijnenregeling door te zetten. Hij had van zijn superieuren een speciale beroeps-ethiek-vrijstelling gekregen, om met lobby- en investerings-maatschappijen te onderhandelen over toekomstige arbeidscontracten bij hen, met inbegrip van de tijd dat hij in deze functie aangesteld was. Dergelijke firma’s hadden uiteraard een groot financieel belang bij de vorm van de regelingen die hij bezig was te maken. Hij verliet de openbare dienst, als we dat zo mogen noemen, bijna op hetzelfde ogenblik als de wet was aangenomen, en is opnieuw lobbyist van beroep, nu voor de medicijnenfabrikanten.

Intussen verliet volksvertegenwoordiger Billy Tauzin, de grootste pleitbezorger van de wet op Capitol Hill ****), met haastige spoed het parlement, toen de wet was aangenomen, om voorzitter te worden van “Pharmaceutical Research and Manufacturers of America”, de machtige lobby van de medicijnenfabrikanten.

Het lijdt geen twijfel, dat de standpunten van beide heren toen ze nog hun vorige functies bekleedden, beïnvloed zijn door de wens om hun mogelijke toekomstige werkgevers te behagen. En die misplaatste beïnvloeding verklaart, waarom de medicijnenregeling zo’n janboel is geworden.

Het belangrijkste probleem met de medicijnenwet, is, dat hij niet voorziet in rechtstreekse dekking vanuit Medicare. In plaats daarvan, moeten mensen zich aansluiten bij privé-polissen als aangeboden door verzekeringsmaatschappijen.

Dat heeft drie vervelende gevolgen. In de eerste plaats worden er verwarrende keuze-opties opgelegd aan oudere mensen. In de tweede plaats, brengt het hogere kosten met zich mee, want de wet schept een extra, niet noodzakelijke bureaucratische laag. En tenslotte, wordt Medicare belemmerd in de aankoop van grote aantallen medicijnen met korting, omdat het moet optreden voor afzonderlijke medicijnenvergoedingsregelingen.

Het kan niet erger, gezien vanuit het publiek. Maar verzekeringsmaatschappijen profiteren ervan. Ze verkrijgen extra omzet, hoewel ze geen enkele nuttige functie vervullen in het geheel. En het ziet er zelfs nog beter uit voor verzekeringsmaatschappijen die uitzonderlijke prijzen kunnen opleggen. Dus, wiens belangen, denkt u, vertegenwoordigden de heren Scully en Tauzin?

Dat brengt ons op het terrein van belangenverstrengeling en corruptie.

Dankzij Jack Abramoff, is het K-street project waarvan Tom DeLay de dirigent was, eindelijk onderwerp geworden voor de media. *****). De heer DeLay en diens bondgenoten hebben ervoor gezorgd, met groot succes, dat lobby-firma’s uitsluitend Republikeinen inhuren. Maar de meeste reportages over dat project hebben nog steeds niet de hoofdzaak te pakken, want ze houden zich vooral bezig met wat dit heeft betekend voor verkiezingscampagne-bijdragen.

Een veel belangrijker gevolg van het K Street project is, dat het de partij-machines in staat stelt, om luxueuze persoonlijke beloningen uit te delen aan trouwe medewerkers. Een parlementaire vertegen woordiger kan weten, dat gehoorzaam volgen van de uitgezette lijn, betekent, dat je gratis kan komen eten in het restaurant van Jack Abramoff, dat je kaartjes krijgt voor de sky box in het stadion en dat je mee mag naar de golf-courses in Schotland. Je krijgt lekkere baantjes voor familieleden en een luxueus salaris als je je gekozen plek verlaat. Dezelfde soort beloningen staan klaar voor getrouwe ambtenaren, vooral nu de Bush-regering er een gewoonte van maakt, om lobbyisten te benoemen op sleutelposities.

Ik wil de rol van Abramoff niet overschatten: ofschoon hij een belangrijke speler was in dit system, was hij zeker niet de enige. Meer in het bijzonder: hij was naar alle waarschijnlijkheid niet betrokken bij de Medicare medicijnen deal. Maar het is van belang, toch, dat Scott McLellan [de Witte Huis woordvoerder, HR], in afwijking van eerdere toezeggingen, geen specifieke informatie bekend zal maken over contacten tussen Abramoff en lesen van zijn staf.

Dus heb ik een vraag aan mijn collega publicisten: Waarom is het besluit van het Witte Huis om absolute stilzwijgendheid te bewaren over het grootste corruptieschandaal sinds Warren harding geen groot nieuwsfeit?

Paul Krugman, Editorial Opinion in the New York Times, 20 januari 2006.

Noten:

*) K Street is de Washingtonse straat waar de lobbyisten gevestigd zijn.
**) Medicare is het Amerikaanse federale vergoedingssysteem voor medische zorg.
***) "Big Government" is de door conservatieven bestreden stelling, dat de regering kan zorgen voor werkgelegenheid, sociale basiszorg, enz. "Small Government" houdt zich alleen bezig met interne en externe veiligheid. Bush werd gesteund door de conservatieven, die van hem small government verwachtten. Maar de uitkomst van Bush' optreden is tegenstrijdig: Hij zette de massale 'tax cuts' door, die er voor zorgen, dat rijkeren en ondernemingen minder belasting hoeven te betalen. Maar tegelijkertijd heeft hij de centrale overheidsuitgaven enorm opgevoerd, bij voorbeeld voor de bestrijding van de gevolgen van de 'Katrina'-overstromingen, waarbij dan in de eerste plaats bevriende ondernemingen als Halliburton voor bekostiging in aanmerking komen. De kosten voor het Irak-avontuur rijzen eveneens de pan uit. Gevolg is een record-overheidstekort, dat wordt opgevuld met leningen uit Europa, Oost-Azië en met name China.
****) Capitol Hill is de plek waar het Huis van afgevaardigden en de Senaat (samen: 'Congress') zijn gevestigd in Washington.
*****) Abramoff is een lobbyist die grote sommen beschikbaar heeft gesteld aan republikeinen, onder andere aan Tom DeLay uit Texas, een Bush-bondgenoot. Abramoff zit op het ogenblik in de gevangenis en heeft in ruil voor strafvermindering medewerking aan de vervolging van de door hem omgekochte republikeinse functionarissen toegezegd. DeLay was leider van de Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden en zette in Texas een herindeling van kiesdistricten door, waardoor Democraten in het nadeel kwamen. Is aangeklaagd voor corruptie in Texas en heeft zojuist zijn Washingtonse posten moeten opgeven.

In Nederland hebben we sinds 1 januari 2006 een vergelijkbaar systeem gekregen. Maar bij ons gaat het niet alleen om medicijnen, maar om de gehele ziektekostenvergoeding. Dat maakt het allemaal nog ondoorzichtiger. De invoering gaat wat slimmer dan in Amerika. Er zijn overgangstermijnen tot 1 maart 2006. Niet al te lang, maar juist genoeg, om de mensen een beetje in slaap te wiegen.

Iedereen kan weten, dat de werking van een dergelijk systeem in Zwitserland, al na een jaar heeft geleid tot enorme premieverhogingen. Die zijn sindsdien jaarlijks doorgegaan. Tot 1 miljoen ! onverzekerden worden verwacht na 1 maart aanstaande. Het is niet duidelijk of de acceptatieplicht voor hen ook zal gelden, als ze zich alsnog willen verzekeren.

Het is de grootste overwinning van VVD-diehards binnen deze kabinetsperiode. Zelfs als het systeem onder een volgende regering met de PvdA zal kunnen worden bijgesteld, is er onherstelbare schade aangericht. Het is nog niet helemaal te laat.

In een volgende post worden kansen aangegeven, om de ramp terug te draaien en eventuele schuldigen te straffen.

Benzakour aan Verdonk

[IET:§X] O, wat een voldoening! Mohammed Benzakour, Nederlands-Marokkaans schrijver antwoordt op minister Rita Verdonk's uitnodiging om mee te doen aan een MTV-actie voor "meer begrip" tussen immigranten en Hollanders. Hij gaat ook in op het hand-geven-incident en het hypocriete misbruik dat Verdonk daarvan maakte. (Zie Xenofobie: Milosevic maakt school in Amsterdam in deze blog). Ontleend aan de weblog van Anja Meulenbelt bij de SP.

Hieronder de brief van Mohammed Benzakour aan Rita Verdonk:

Excellentie,

Het is mijn gewoonte niet ministers lastig te vallen met brieven, maar u bent begonnen. Kort geleden viel er in mijn bus een envelop van mijn uitgever met daarin, verrassend genoeg, een brief van het Ministerie van Justitie. Daarin richt u zich persoonlijk tot mij en ondertekent u eigenhandig met een blauwe ballpoint.
Het is al speciaal een persoonlijk ondertekende brief van de minister te krijgen, maar nog specialer is het om gevraagd te worden voor ‘ambassadeur’.

Ambassadeur! Ofschoon u niet over Buitenlandse Zaken gaat, dwaalden mijn naïeve gedachten onmiddellijk af naar zonovergoten streken waar ik in een ommuurde villavesting notabele dames en heren mag verwelkomen op copieuze recepties en tuindiners. Niets is minder waar. U vraagt mij voor het ambassadeurschap van de ‘&-Campagne.’ De wat? Even vermoedde ik een redactionele slordigheid, maar de hele brief repte consequent over de ‘&-Campagne’. Nadere bestudering leerde dat dit de correcte benaming is voor een landelijke actie met als doel ‘de interactie tussen allochtoon en autochtone Nederlanders een positieve draai te geven’. Deze &-Campagne (die, zo is mij ingefluisterd, 10 miljoen belastingballen gaat kosten en vormgegeven wordt door MTV) wil ‘goede voorbeelden tonen van mensen die door persoonlijke initiatieven de kwaliteit van samenleven in hun directe omgeving vergroten’. Met de vraag dus of ik als schrijvende BNM’er (Bekende Nederlandse Marokkaan) mijn steentje wil bijdragen.

Beste Rita, hoe zal ik het zeggen? Hoe eervol ook, ik vrees dat ik u zal moeten teleurstellen. Ik heb weliswaar vaker geroepen dat de redding van onze aardkloot in handen van de vrouw ligt, maar uitzonderingen bestaan. Een daarvan, sorry, bent u.
Om te beginnen geloof ik niet dat als u maar een blik leuke Marokkaanse rolmodellen opentrekt, de interetnische vrede wordt bespoedigd. Dat is geen pessimisme, maar nuchterheid. De crisis is te diep en te gelaagd voor een paar hippe t-shirts, buttons en vlotte MTV-spotjes vol guitige successmoeltjes - hoe nobel ook de boodschap. Die 10 miljoen besteden aan een robuust onderwijs- en banenplan voor jonge, aan de rand balancerende Marokkaantjes zet oneindig meer zoden aan de integratiedijk.
Maar - en dat frappeert mij nog het meest– is dat deze verzoeningscampagne uitgerekend uit úw koker komt. Hoe ironisch. Nooit heb ik u mogen betrappen op enigerlei beleid of uitspraak van waaruit een soort van samenbindende werking ging. Misschien is dat teveel gevraagd voor een ex-gevangenisdirecteur, maar dan had u moeten bedanken voor deze integratiebaan. Of dacht u soms dat de duizenden stickers ‘Minister van Desintegratie’ gedrukt waren omdat men zo onder de indruk was van uw bindende kwaliteiten?

Ik zie u nog staan, daar op de Dam, 2 november 2004, hoe u daar stond te loeien als een soort wandelend onderbuikventiel, excusez le mot. Hans Janmaat was jaloers geweest. Alle moslims waren impliciet schuldig aan de moord, u durfde dat tenminste hardop te zeggen. In dit land hebben we vrijheid van mening en wie dat niet bevalt, dáár is het gat van de deur! Jaja, dat ging erin als koek. En toen later enkele moslimorganisaties uiting gaven van hun grief omtrent een staatsbekostigde film waarin hun heiligste tekst op konten en tieten werd geschilderd, reageerde u koeltjes bij Buitenhof: ‘Ach, hun incasseringgrens ligt te laag.’
Men moet maar tegen een stootje kunnen, nietwaar?

Maar laat ik nou onlangs een bewindsvrouw moord en brand horen krijsen vanwege een haar onwelgevallige spandoekleus. De 11 adequaat verkoolde lichamen waren nog warm, toen mevrouw aangifte deed vanwege haar ‘aangetaste eer’.

En wat hebt u toch een hekel aan al die sta-in-de-weg-wetteksten. Vooral de Grondwet en al die internationale verdragen, vreselijke misbaksels. Ze propageren maar gelijkheid, non-discriminatie en dat soort kul. Ondertussen is onder uw bewind de IND uitgegroeid tot een soort Gestapobureau die er vooral in lijkt te slagen mensen tot chronische psychoses, automutilatie en zelfdoding te bewegen.
En herinnert u zich nog die geweigerde-hand-soap? Niet eerder zo’n knap in scène gezette setting gezien. Terwijl we weten, u ook, dat er nu eenmaal dit soort moslimorthodoxen rondlopen, evenals bigotte christenen en puriteinse joden (rabbijn Evers bijv. heeft al twintig jaar geen vrouw een hand gegeven). Maar u liet de pers optrommelen, camera’s erbij, microfoons, en hupsakee: ziet wat een staaltje middeleeuwse misogyne!

Nee mevrouw Verdronk, u bent geen columnist of cabaretier. U bent lid van het Kabinet. Van u, juist van u, verwacht ik binding, verzoening, doortastendheid en tact. Maar ik zag het omgekeerde. Ik zag stigmatisering, polarisatie, botheid en verdachtmakerijen.
En dan stuurt u mij een brief waarin u vraagt of ik namens u de vrolijke succespiet wil uithangen?

Ik wens u veel wijsheid toe,

Mohammed Benzakour

En nu maar wachten op Rita's antwoord. Het zal waarschijnlijk langer op zich laten wachten, dan haar reactie op de spandoeken tegen haar uitzettingsbeleid...

Uruzgan: Holland krijgt een "Dutch (Re)Treat" in Washington

In de Engelse taal hebben spreekwoorden met "Dutch" erin meestal geen positieve bijklank. Een "Dutch treat" vindt plaats, als je een meisje mee uit neemt en haar laat betalen. En meer in het algemeen: Iemand met de brokken laten zitten.
Zo zullen de gewaardeerde lezers van ons geliefde weekblad heel wat geginnegapt hebben om die malle "Dutch", afgebeeld op de voorpagina van de Weekly Standard van 26 december 2005 (zie boven): Een meneer uit Roosendaal, die voor de notaris zijn relatie met twee vrouwen heeft laten vastleggen, met de zegen van minister Donner. De auteur van het artikel waar deze beelden naar verwijzen, maakt echter helemaal geen grapjes. Professor Stanley Kurtz ziet er niets minder dan een samenzwering in, waarbij ongenoemde duivelse lieden dergelijke aanvallen op het monogame huwelijk en de traditionele familie bewust eerst uitgeprobeerd zouden hebben in dat gekke Holland. Net zo als de abortus, het samenlevingscontract en het homohuwelijk, die immers ook voor het eerst verschenen zijn in Holland. - Wat kun je van dergelijke verworden types anders verwachten, dan dat ze van een Afghanistan-missie óók een rommeltje zullen maken? Nee stuur dan liever Graner en Lynndie England...

Vance Serchuk van het American Enterprise Institute (AEI) in Washington werd eind 2005 in de NRC al eens aangehaald als een invloedrijke expert, in residence bij de (neo-)conservatieve denktank der denktanks in Washington. Onder de titel "Dutch Retreat?" schreef hij in het neoconservatieve agitprop-weekblad "The Weekly Standard" (d.d. 16/01/06, maar verschenen op 9 januari) een stuk over de eventuele NATO-Uruzgan-missie, waar geen woord Frans bij is.
Enkele karakteristieken van de Nederlandse bondgenoot:

• The Netherlands' skittishness (schijterigheid)
• the near-farcical indecision of a European ally in the war on terror(de bijna lachwekkende besluiteloosheid...)
• the irresponsibility of the Dutch (onverantwoordelijkheid)
• fickle partners (wispelturige partners)

En, overgaand op een register dat wij in vorige posten hierover ook al hebben bespeeld:

• all that feet-shuffling in the Netherlands could, in effect, paint a big target on the back of Dutch soldiers (al die draaikonterij..[zou er wel eens toe kunnen leiden, dat de Taliban in het bijzonder de Nederlanders te grazan gaan nemen, ziende hoe weinig achterban ze eigenlijk hebben])

Maar we hebben hier te maken met iemand, die het niet in de eerste plaats gaat om Holland-bashing. Het stuk is een onderdeel van de interne strijd in Washington. De Neoconservatieven hebben sinds eind 2004 Rumsfeld laten vallen. Diens concept van het "kleine leger" en diens afkeer van het inzetten van het Amerikaanse leger voor langdurige bezettingsaktiviteiten, gevoegd bij het verzet van het Pentagon, om zich te veel aan het Midden-Oosten te binden, heeft de toorn van de echte neoconservatieven, die van het AEI en van de Weekly Standard, opgewekt. De Nederlandse aarzelingen over Uruzgan zijn dus koren op hun molen. Het is een manier om Bush langs een omweg aan te vallen. Condoleezza Rice, die aan Bush' kant staat, heeft onlangs tijdens haar Europa-bezoek en haar optreden bij de NATO in Brussel, duidelijk gemaakt, dat NATO-engagement haar en Bush kan helpen, om de meest extreme neoconservatieven de mond te snoeren. Dat bleek een verleidelijke optie voor de Europese diplomaten: De Amerikaanse president heeft ons nodig, misschien gaat hij nu ook iets doen, als wij hem nodig hebben. Zo gemakkelijk stappen we over onze bezwaren heen. Het vage perspectief van misschien weer eens serieus te zullen worden genomen, doet alle reële bezwaren vergeten. Dàt is nu eens "onverantwoordelijk"!

Het gaat de heer Serchuk, het AEI en hun Washingtonse bondgenoten inderdaad om iets heel anders. Ze willen dat militaire acties onder duidelijke Amerikaanse leiding staan en niet worden samengesteld naar bestaande bondgenootschappen, maar naar "het doel van de missie". Er is dus bij voorbeeld wèl plaats voor Aziatische en Islamitische hulptroepen of huursoldaten, maar niet voor lieden die, bij voorbeeld omdat ze zèlf doelwit zijn van terroristische acties, wel eens op het idee zouden kunnen komen, om hun eigen beleid te gaan voeren.

Dat blijkt uit:

• contrast the cautious and bureaucracy-laden approach taken by Eurocorps, for instance, with the professional and assertive conduct of the Turkish military [bij het beheer van het ISAF-commando, HR]

Dat is een oud ideaal, daterend uit 2002, toen Perle voorstelde om het Turkse leger naar Bagdad te sturen. Lekker assertieve Turkse militairen, goed getraind bij de jarenlange onderdrukking van de Koerden.

Ik zou zeggen, laat ze het eerst maar in Washington uitvechten. De Uruzgan-missie blijkt een speelbal van infighting tussen de diverse Amerikaanse regeringsklieken. Terwijl Karzai bezig is, om een soort Dayton-akkoord met onder meer de Taliban tot stand te brengen, hoeven de Nederlanders niet de rol van Turken te gaan spelen. Wat niet afdoet aan mijn mening, dat het huidige Turkije ondersteuning verdient, toegelaten moet worden tot EU en Eurocorps en definitief behoort tot de Europese culturele en economische identiteit.

Nederland naar Uruzgan: Het betekent niet dat Washington ons met rust laat, integendeel, we worden de "têtes de turc" van de onderling bakkeleiende aanhangers van "the American Century".

Afghanistan-Missie: De PvdA beslist?

Gisteren ontving ik als PvdA-lid een e-mail van het partijbestuur. De kamerfractie zou voorwaarden opstellen, waaronder eventueel deze missie zou kunnen plaatsvinden.
Vandaag (14 januari) lees ik in de NRC al, dat de PvdA akkoord is, zij het, dat aan drie voorwaarden moet worden voldaan:

• de wederopbouw in Ururgan dient een reële mogelijkheid te zijn
• een duidelijke scheiding met het Amerikaanse militair optreden in het gebied
• het kabinet moet onverkort en eensgezind uitvoeren wat de Kamer zal besluiten hierover.

Het laatste is een handigheidje, om D'66 in moeilijkheden te brengen: de ministers van die partij mogen geen voorbehoud maken. D'66 za dus de PvdA niet "links" kunnen passeren.

De tweede voorwaarde is in strijd met de wens van de kamer, dat de NL militairen snel en efficiënt moeten kunnen worden gered uit eventuele Srebrenica-achtige situaties: Ofwel, je erkent en ondersteunt de operatie "Enduring Freedom", ofwel je distantieert je ervan. In het laatste geval, en dat is de strekking van de door mij ontvangen e-mail, kun je natuurlijk niet rekenen op samenwerking met de Amerikanen.

En de eerste voorwaarde: wat moeten we daarmee? Uruzgan wordt beheerst door twee narco-milities. De gouverneur is hoofd van één van die twee. De opiumverbouwers zijn voor de afname en verwerking tot heroïne helemaal afhankelijk van deze bendes. Als Halliburton een viaduct zou gaan bouwen met Amerikaans geld, wat doen de Nederlanders? Als ze niets te maken willen hebben met "Enduring Freedom", kunnen ze zeggen: "Betaal je eigen militie maar". Dan komen de mannen van "ProtectionDirect" of een andere subcontractor van het Pentagon in het gebied. - Het is onmogelijk, om te voorzien, wat een Nederlandse troepnmacht dan daar zou kunnen doen.

Het is niet goed en het heeft geen zin om een van de twee narco-bazen te gaan ondersteunen en de missie kan ook niet bedoeld zijn, om de heren het beleid onmogelijk te maken: Ze zijn beide gekozen in het Afghaanse parlement. "Rust" produceren ze beide, ze willen niets liever. Is dat de "rust" die de nederlanders zullen beschermen? Hoeveel kilo heroïne zal via het Nederlandse contingent worden geexporteerd? (Denken we aan de vele kilo's coca, die werden gevonden in een NL marineschip dat wilde terugkeren uit de NL Antillen...).

De PvdA-voorwaarden, indien serieus genomen, maken de missie onmogelijk. Althans, op dit moment. Maar ik ben bang, dat dat niet de bedoeling van die voorwaarden is. Het zijn onderhandelingspunten, die heel gemakkelijk kunnen verzinken in het EU-initiatief van de regering. Het schijnt, dat er een EU-conferentie in Londen zal zijn, in maart, waar hulp aan Afghanistan aan de orde komt. Als geheel, denkt de EU er natuurlijk niet over, om zich te engageren in Afghanistan. Er zal geen hulp komen om de Nederlandse soldaten te redden uit mogelijke moeilijke situaties in Uruzgan. Maar elke vriendelijke uitlating van EU-zijde zal wel als zodanig geïnterpreteerd worden.

Als het fout gaat, wat helaas te verwachten is, zal de schuld dus naar elders verschoven worden. Met behulp van de PvdA. De dode en gewonde militairen en hun families kunnen gerust zijn: het is niet de schuld van het kabinet en ook niet van het parlement, maar die van de EU.

Het zou goed zijn, om de EU op de een of andere manier te waarschuwen. Maar hoe? en met welk effect? Ik ben bang, dat de EU de Nederlanders rustig alleen zal laten met hun suïcidale rituelen.

Afghanistan-missie: Een vastgelopen kabinet roept de EU te hulp...

In: Het Parool - NIEUWS vandaag (12/1) "Kabinet broedt op nieuw compromis" over een eventuele Nederlandse militaire missie naar Uruzgan in Afghanistan.
Wat houdt het compromis in? U raadt het nooit: De Europese Unie zou de verantwoordelijkheid moeten nemen!
Het is, dat de meeste Europese landen een andere opvatting over humor hebben dan Nederland, anders zou het schaterlachen tot boven de Moerdijk nog te horen zijn.
Stel je voor: Het land dat

• het Europese Grondwettelijke verdrag liet afwijzen en dat vervolgens (gisteren nog) door minister Bot liet verklaren dat het “dood” zou zijn, ondanks nieuwe pogingen van Frankrijk, Duitsland en huidig EU-voorzitter Oostenrijk om het wezen ervan te redden,


• niet wilde meedoen aan de Europese interventiemacht en afwijzend staat tegenover alles wat de achterhaalde NATO-werkwijze van voor 1989 zou kunnen belasten,


• niet wil meewerken aan een gestructureerd politiek toezicht op de Europese Centrale Bank (Zalm, 1998) teneinde een niet-monetair economisch beleid van een gezamenlijke EU-zone mogelijk te maken, in de illusie dat grote nationale tekorten een zaak zouden zijn van de afzonderlijke landen en waar Nederland niet onder zou lijden (fout: het NL tekort in 2004 van 3,1%),


• dat bezig is een interne consensus te ontwikkelen, waarbij buitenlandse-, veiligheids-, militaire-, sociale- en immigranten-politiek zouden moeten vallen onder het subsidiariteitsbeginsel –

dàt land dus, doet wat het honend aan de kaak stelde bij president Chirac, toen die zijn onmacht jegens de bedrijfssluiting van Hewlett-Packard probeerde af te schuiven op de Europese Commissie. Nederland wil nu precies hetzelfde doen. Want iedereen weet, dat de EU nu juist zulke dingen nog niet màg doen van de Europese Raad waarin dezelfde Chirac en dezelfde Balkenende zitten!

De heer Xavier Solana, Europees Veiligheidscommissaris, moet wel een heel dikke huid hebben, om zo een gotspe stoïcijns te ondergaan.

Het gaat er uiteraard alleen maar om, in Den Haag, om aan kabinetsbuitenboordmotor D’66 een excuus te bieden, om alsnog met de missie akkoord te gaan. Minister Brinkhorst (die misschien wel zelf de uitvinder is van dit plannetje), zou er volgens “Het Parool” al wel voor te vinden zijn.

In de vorige post schreven we over een zelfstandige, actieve rol voor Europa in de strijd tegen het moderne globale terrorisme. Daar heeft het wanhopige zoeken van Balkenende naar een excuus voor zijn junior-partners natuurlijk niets mee te maken. Nederland heeft steeds volgehouden, tot nu toe, dat een eventuele EU-actie in NATO-verband zou moeten plaatsvinden. En dat willen de Amerikanen weer niet. Want die zijn juist bezig om hun politiek van ad-hoc “coalitions of the willing” tot staand beleid te maken. Die moeten niets hebben van een zelfstandige rol van enigszins in grootte vergelijkbare machten bij de definitie van politiek en militaire actie.

De EU zal dus “nee” zeggen. Maar zelfs als ze dat niet doet, zullen de Amerikanen “nee” zeggen. Intussen hopen CDA en VVD dat de zielen voldoende gemasseerd zullen zijn, om alsnog tot uitzending van de militairen over te gaan.

Na al dat gerommel: Wat zal een uit te zenden gewone militair daarvan denken? Zal het hem helpen, om z’n missie goed uit te voeren? Zal een tweede blamage à la Srebrenica kunnen worden voorkomen?

Sinds de NATO niet meer functioneert, is Nederland voor zijn externe veiligheid (die tegelijk veel te maken heeft met zijn interne veiligheid) nauwelijks meer afhankelijk van de V.S., maar eerder van de aanpalende continentale grootmachten Duitsland en Frankrijk, en ook, zij het in mindere mate van het grote eiland voor de kust, het U.K. Tripartite samenwerking tussen die drie is al volop aan de gang. België kent zijn plek, en doet daar volop aan mee. Het zou goed zijn, als Nederland dat ook deed. Maar daar zal wat tijd overheen gaan. En het uitgangspunt van NL als verwerper van het verdrag dat die veiligheidssamenwerking nu juist binnen de EU zou brengen, is, zacht gezegd, niet sterk. Dit alles, als het al voor een deel echt gemeend is, komt dus veel te laat om het gezicht te redden wat betreft Uruzgan.

Nederland naar Uruzgan?

Tom-jan Meeùws, NRC-correspondent in de Verenigde Staten, schrijft op gezag van zijn Washingtonse bronnen vandaag: De tactiek van terreur werkt - "Even doet Nederland ertoe in de V.S.
Onderwerp is, uiteraard, de merkwaardige handelwijze van het kabinet-Balkenende inzake de mogelijke uitzending van 1.100 man Nederlandse troepen naar de provincie Uruzgan in Afghanistan in het kader van de NATO "ISAF" actie in dat land.
Het gaat om een grote missie voor een relatief klein land, dat al een behoorlijk contingent commandotroepen levert aan de operatie "Enduring Freedom" van de Verenigde Staten in nagenoeg dezelfde streek.
Deze laaste missie is om verschillende redenen belangrijk, om hier te noemen. De V.S. hebben ervoor gekozen, om de strijd tegen de Al-Quaeda terroristen en hun Taliban-bondgenoten in Afghanistan alleen te voeren, zonder bondgenoten, behalve diegenen die willen meedoen aan een "coalitie of the willing". Nederland heeft ervoor gekozen, om daaraan mee te doen. De Nederlandse militairen zijn feitelijk hulptroepen van de Aùerikaanse mariniers en commandos, die bepaalde streken in Oost- en Zuidoost-Afghanistan met harde hand uitkammen, op zoek naar Al Quaeda.
Met weinig succes, totnogtoe.
Maar ik ben geneigd om die missie the benefit of the doubt te geven, aangezien het gaat om een evident gerechtvaardigde actie tegen terroristen die op een andere wijze niet tot rede te brengen zijn. Wat verontrustend is (Nederlandse commentatoren wezen daar al op), is, dat er geen enkel bericht doorsijpelt over wat die commando's daar nu eigenlijk uitvoeren. Leveren ze gevangenen af voor overzending naar Guantanamo? Niemand weet het. Er zijn twijfels te over, of de Amerikanen die de leiding hebben, wel werkelijk zoeken naar Osama bin Laden en zijn kliek. Waarom is er nog niets van belang gevonden? Wordt er niet zonder onderscheid terreur uitgeoefend jegens lokale talibans? We weten het niet.
Wat we wel weten, is, dat Duitsland pertinent weigert om deel te nemen aan operaties die in verband zouden kunnen worden gebracht met de Amerikaanse "Alleingang" en dat frankrijk weliswaar een behoorlijk contingent commando's heeft in Zuid-Afghanistan, maar dat het zelf controle houdt over hun inzet.
In Uruzgan, gaat het officieel om een Nato-missie in het kader van de weropbouw-beschermings-activiteiten van ISAF. ISAF is een door de VN-Veiligheidsraad gesanctioneerde actie. Maar in Uruzgan, Taliban-gebied, gecontroleerd door narco-krijgsheren (opium), komt de ISAF-missie wel heel dicht bij de geheime- en weinig subtiele - Amerikaanse militaire acties in het kader van "Enduring Freedom". Een gewone Afghaan zal zeker het onderscheid niet maken. Uruzgan ligt op de grens tussen de radicaal-sunnitische zuidelijke gebieden en de shiitische ten Noorden daarvan. Het is volstrekt onduidelijk, wat een "opbouw-missie" in deze streek en op dit moment zou kunnen uitrichten.
De situatie lijkt verdacht veel op die in Srebrenica, waar de Nederlandse troepen geen mandaat hadden om de Servische aanvallers echt te bestrijden en evenmin de middelen bezaten om de Moslimstrijders een vreedzame houding op te leggen. Waar grotere landen, Amerika natuurlijk, maar ook Engeland en Frankrijk, het VN-mandaat daar konden gebruiken voor hun eigen intriges, bleef het Nederlandse contingent "gekke henkie" en kop van jut voor alle betrokken partijen.
Een volgende complicerende factor is, dat de Amerikanen graag troepen uit Afghanistan willen overplaatsen naar Irak, waar ze te weinig hebben. Nederlanders zouden dus indirect bijdragen aan de Amerikaanse bezettingspolitiek aldaar.
We beleven nu, als we berichten in "Het Parool" (8/1/2006) mogen geloven ("Bremer dreigt met sancties tegen Nederland, als het afziet van Uruzgan-missie"), in "De Volkskrant" van gisteren en in de "NRC" van vandaag een waar publiciteitsoffensief van de VS in Nederland.
Een land dat zichzelf respecteert, had daarvoor al lang de Amerikaanse ambassaseur op het matje geroepen en zelfs de Nederlandse- in Washington "voor overleg" teruggeroepen. Maar zo gaat het niet in Nederland. Balkenende durft zelf zijn nek niet uit te steken, de VVD is onverantwoordelijk en populistisch bezig en de partij van de arbeid wacht rustig ziijn kansen af in de linkse schuilkerk. Amerikaanse druk (er wordt zelfs gesproken van economische sancties) is eigenlijk wel welkom. Kun je zelf in de luwte blijven.

De Amerikaanse actie wordt uiteraard gekenmerkt door een zekere dubbelzinnigheid: Aan de ene kant is het van belang, om vooral niet de indruk te wekken dat men Nederland nodig heeft in verband met het Irak-debacle ('We kunnen het ook zelf wel"), maar aan de andere kant brokkelt, met de Nederlandse besluiteloosheid, datgene wat er na de olifant-in-porceleinkast-exercities van Rumsfeld nog over is van de NATO, behoorlijk af. Een Nederlands besluit is dus in Washington van belang, betoogt de goed-geïnformeerde NRC-correspondent:

Wie daaraan twijfelt, moet deze week de conservatieve Weekly Standard raadplegen. Daarin wordt met gevoel voor Hollandse details (coalitieregering, driepartijenkabinet, het verschil tussen een kabinetsvoornemen en -besluit) geschetst waarom de Nederlandse handelwijze inzake Afghanistan voor de VS van gewicht is.

Nou, dat hadden we dus al gedaan, de WS lezen. Zie blog Legal Alien @ NY. Wij concluderen uit de Weekly Standard, dat de neocons helemaal niet ongelukkig zouden zijn met een Nederlands negatief besluit. Het zou hen helpen, om in een sfeer van "we staan er alleen voor" en "het State Department heeft weer eens gevaarlijke illusies over bondgenootschappelijk optreden", hun verdere agenda door te voeren.

Anders dan Meeùws schijnt te denken, kan zoiets uiteraard nooit doorslaggevend zijn voor de Nederlandse besluitvorming. Bot is ervaren en cynisch genoeg, om te weten, dat na een eventueel, onverhoopt Nederlands positief besluit, er geen dankbaarheid, eerder vijandigheid, van de kant van de dominerende kringen in de VS te wachten staat. De Polen hebben dat geweten, toen ze hun hoop op vette Irak-opdrachten in rook zagen vervliegen.

Alles overwegend, lijkt het me dus beter, om déze missie naar Uruzgan niet te beginnen. Ik zou zeggen: Houd deze troepen in reserve voor een zelfstandige EU-missie in Afghanistan en in Pakistan. Die zou als doel moeten hebben, de definitieve uitschakeling van Bin Laden en Al-Quaeda in die regio, die immers een concrete bedreiging vormen voor de Europese landen (meer dan voor de VS, op dit moment). Ik wil namelijk niet uitsluiten, dat het niet-vangen van Bin Laden en consorten door de Amerikanen, opzet is.

Nu door de Amerikaans-Britse bezetting Irak is omgetoverd tot een nieuwe terroristenbasis, is het belang van Bin Laden en de zijnen weliswaar relatief afgenomen, maar het zou goed zijn, als er een daad werd gesteld en eindelijk zou kunnen worden begonnen met het pacificeren van Afghanistan op een duurzame manier.

Laat de Weekly Standard maar kakelen. Een terugkeer van de VS naar een meer realistische politiek, zal zijn eigen weg volgen.

Dus: Weg uit de niet-bestaande "coalition of the Willing", weg uit de positie van de coalitie van de "willy-nilly" en vooruit naar een Europese veiligheidspolitiek, ook op wereldschaal!

EU: Kabinet heeft zelfs geen "voornemen" en de PvdA geen vertrouwen...

Europadebat

In de Europa-blog van NRC Handelsblad (door Europaverslaggever Kees Versteegh ) vandaag de vraag "Waar is het debat?". Inderdaad, waar blijft het beloofde Europadebat in Nederland na de "nee"-stem in het referendum van 31 mei? Als er nog iets van komt, moet het snel zijn, want, aldus Versteegh,

"[w]ant in maart wil Brussel van lidstaten als Nederland en Frankrijk weten wat ze totnogtoe van hun beloofde follow ups op de levendige referendumdiscussies (het roemruchte plan D) hebben terechtgebracht."

En het is duidelijk, dat daar echt niets van terecht gaat komen.

Want waarover zou zo een debat eigenlijk moeten gaan?

Buitenlandse Zaken heeft "het voortouw" genomen (moeten nemen), nu de politieke partijen na hun aanvankelijke enthousiasme er nu toch maar vanaf zien. Het kabinet-Balkenende als geheel is ook opvallend afwezig - het heeft de zaak blijkbaar doorgeschoven naar Bot's Europa-afdeling (met een VVD-staatssecretaris, die helemaal stilgevallen lijkt).

De NRC-blog meldt, dat het gerucht gaat, dat een opinieonderzoeker van Bot opdracht heeft om "een groot 21-minuten-onderzoek" te houden "naar Europa". Dat zal dus wel weer een soort opinieonderzoek zijn, dat "debatvragen" moet opleveren, die weer opnieuw aan de bevolking (of aan de debatdeelnemers, dat is niet hetzelfde) gaan worden gesteld.

Als het waar is, hebben we hier te maken met een tweede "katholieke procedure" (dixit minister Bot over het kabinets-voornemen inzake Afghanistan): Kabinet schuift de verantwoordelijkheid door en durft geen standpunt in te nemen.

Met Europa is het nog erger dan met Afghanistan: Het kabinet-Balkenende heeft zelfs geen voornemen tot het innemen van een standpunt!!

Uitdaging aan de "nee"-zeggers

Blogger Bram Houtenbos, (te situeren als: Nederlands-Engels, D66-LibDem) is één van de weinigen die zich daarover publiekelijk kwaad maakt. Hij heeft zijn eigen "21-minuten" vragenlijst gestuurd naar de voorlieden van het "nee" tegen het grondwettelijk verdrag (Marijnissen, Wilders en Rouvoet van resp. SP, Groep-W en Christen Unie). Op 3 januari 2006 stelde hij hun een paar vragen, met als motief:

"Kortom, ik wil graag dat het Nee-kamp kleur bekent"

Vandaag (het is inmiddels 11 januari) heeft hij de eerste antwoorden binnen, van SP-Van Bommel en van CU-André Rouvoet. Voor Wilders zal het wel Bart-Jan Spruyt worden, die het verplichte opstel schrijft. En die zit vermoedelijk in Amerika, om ruzie te maken met zijn vrienden van de Weekly Standard.
Op die ingezonden/in te zenden stukken bij Houtenbos komen we later nog wel terug.

Bij de VVD hebben Bolkestein en Smit-Kroes (27 EU-landen "maximum") intussen een flinke ruk naar "Eurosceptisch" gemaakt. Daarvoor laat de lethargie van de Nederlandse Europapolitiek nu dan ook alle ruimte.

"Vertrouwen Herstellen"

Erger, nee: ergerlijker, vind ik echter als PvdA-lid, de opportunistische draai die mijn partij heeft genomen. O nee, het is ook nog geen "standpunt", het is een "discussienotitie", maar discussie erover wordt zoveel mogelijk vermeden. Versteegh daarover (9/1/06):

Zo heeft de met veel fanfare gepresenteerde discussienota van de PvdA over Europa weinig follow up gekregen, naar verluidt onder meer omdat Europa-woordvoerder Frans Timmermans weinig zin heeft in een eurosceptische discussie in eigen gelederen.

"Vertrouwen Herstellen" heet het van oktober 2005 daterende stuk, opgesteld door fractievoorzitter, partijvoorzitter, vice-fractievoorzitter en voorzitter van de Eurodelegatie e.a. Het is een tekst met een soortgelijk draaikonterig gehalte als de flip-flop verklaringen naar aanleiding van de motie van wantrouwen tegen de Rotterdamse LPF-wethouder Pastors. Timmermans heeft dus het grootste gelijk van de wereld, als hij denkt dat met dit discussiestuk, de modieuze eurosceptische beer pas goed zou worden losgelaten in de PvdA-gelederen. Wat dat betreft zou de tekst net zo goed "Wantrouwen Bestellen" hebben kunnen heten.

Maar al heeft de nota dan ook "weinig follow-up" gekregen, en hebben alle PvdA-stemmers die tegen het verdrag hebben gestemd niet ineens massaal geroepen: "O bedoelden jullie het zó! Nou, ons vertrouwen is weer hersteld hoor!" - toch is het weinige weerwerk dat er is gekomen, van uitstekende kwaliteit. Ik denk dan aan het artikel in "Socialisme en Democratie" van december 2005 (S&D is het maandblad van het Wetenschappelijk Bureau van de Partij van de Arbeid), getiteld: "PvdA-Notitie voedt vooroordelen over Europa". Het is geschreven door de mij onbekende economen Marko Bos en Bart van Riel, die werkzaam zijn op het secretariaat van de SER.

En, vrienden, deze lieden kennen hun zaakjes. In zeven pagina's maken ze brandhout van de notitie. (Kijk, dat kan dan ook weer, in de PvdA: Als je doorzet is er echt wel alle ruimte voor serieuze discussie, ook als die niet bepaald eerbiedig is voor vooraanstaande partijleiders.) Hear, hear:

"Naar onze mening zijn de voorstellen van de werkgroep niet alleen overbodig, maar ook schadelijk, omdat ze bestaande vooroordelen over Europa bevestigen en de goede werking van de interne markt aantasten."

(S&D 12|2005, blz. 41)

En vervolgens kegelen de auteurs allerlei heilige huisjes om.

* De “tornado” van de Europese interne markt slaat niet de verscheidenheid plat, maar bevordert juist de specialisatie, dus datgene waar men goed in is, en daarmee de innovatie vanwege de schaalvergroting die ermee gepaard gaat.

* Waarborging van het publieke belang en van een duurzaam niveau van dienstverlening is juist gebaat bij een strak gedefinieerde markt, die daarvan onderscheiden is, of waarbinnen zwaarwegende publieke belangen via (nationale) wetgeving worden gewaarborgd met instemming van de Europese Commissie.

* De typisch Nederlandse “privatisering” die-geen-privatisering-is (uitkeringen verstrekken, railvervoer, woningbouwcorporaties) en dan ook in Den Haag “op afstand plaatsing” wordt genoemd, leidt tot monopolies en oligopolies, beheerd door veel te zwaar betaalde directies en belast met veel onnodige overhead, die belast zijn met nauwelijks van elkaar onderscheiden publieke en sociale taken enerzijds, en concurrentie in de markt anderzijds. Het is afdoende gebleken, ook in de UK, dat dit leidt tot een slechte, ja zelfs corruptieve, uitvoering van beide soorten taken. De PvdA zou het moeten toejuichen, dat de EU lidstaten verplicht tot het maken van waterdichte schotten tussen die twee functies. Als je marktwerking als regulerend economisch mechanisme (niet als cultureel mechanisme liefst, met “calculerende burgers”) aanvaardt, dat moet je ook een kwalitatief goede marktwerking willen. En een halve marktwerking is geen marktwerking, erger nog: slechter dan marktwerking.

* “Nederlandse overheden – en in het bijzonder de gemeenten – houden zich [dan ook, in vergelijking met andere lidstaten, HR] heel slecht aan de Europese aanbestedingsrichtlijnen. Behoeft het belang daarvan na de bouwfraude-enquête nog toelichting?” zeggen Bos en Van Riel (blz. 44). Ze hadden eraan toe kunnen voegen: het ESF-schandaal, waarbij Zalm heeft toegelaten, dat de (geprivatiseerde, op afstand gezette) arbeidsbureau-organisatie op enorme schaal fraudeerde met projectgelden, bestemd voor door de regeringen gezamenlijk vastgestelde Europese prioriteiten, maar die werden besteed aan het vullen van bezuinigingsgaten in de reguliere arbeidsvoorzienings - exploitatie.

* “Broodje aap”-verhalen, zoals die over de Europese Richtlijn voor het gebruik van ladders, worden vakkundig doorgeprikt: Nergens heeft Europa de lengte van ladders voorgeschreven. Het enige wat de Richtlijn doet, is aangeven, dàt er regels moeten zijn. Lidstaten kunnen die zelf vaststellen. In Nederland is dat dan ook tot tevredenheid van allen in 1999 gebeurd via een “Convenant Gevelonderhoud” tussen SZW, werkgevers en opdrachtgevers in die sector (10 meter) ter uitvoering van een Nederlands ARBO-besluit ter implementatie van de Europese Richtlijn. Als men een meer “sociaal” Europa wil, dan is activiteit van Europa op het vlak van arbeidsomstandigheden toch juist gewenst? Het voorkomt oneerlijke concurrentie van glazenwassers en andere aannemers uit andere Europese landen, die het met de veiligheid van hun werknemers minder nauw nemen.

* Arbeidsvoorwaarden: De EU streeft ernaar, om geen concurrentie op arbeidsvoorwaarden te laten plaatsvinden. De opstellers van de notitie blijken niet te beseffen, dat arbeidsvoorwaarden geen Europese- maar een nationale bevoegdheid zijn. Poolse arbeiders, ook als ze in Nederland komen werken voor een Pools bedrijf, zijn gebonden aan de per bindende CAO vastgelegde arbeidsvoorwaarden in hun sector. Bolkestein heeft aanvankelijk wel geprobeerd, om dat per Europese richtlijn af te schaffen, maar daarin kreeg hij zelfs het U.K. niet mee. Minimumlonen bestaan, behalve op Cyprus in alle huidige EU-lidstaten: Waarom stelt de notitie dat dan nu als een belangrijke eis?

* Sociale minimumnormen voor heel de EU: Het lijkt een mooi beginsel. Maar het is niet te combineren met de door de notitie zo sterk bepleite subsidiariteit (nationale staten moeten in zoveel mogelijk gevallen zelf kunnen beslissen).

Natuurlijk bepleit de notitie ook een aantal zaken, die hard nodig zijn, zoals een grotere democratische controle door nationale- en Europese parlementen. Het voorstel voor een grondwettelijk verdrag voorziet daarin in zekere mate.“Terecht wordt ook vastgesteld, dat nationale politici meer verantwoordelijkheid moeten nemen als medebestuurders van Europa.” En ja, dat is dus precies waar men met een grote boog omheenloopt. De bestuurders zouden moeten uitstralen: “We zijn Europa”. Maar dat willen of kunnen ze niet.

Europa als verantwoordelijkheid, noodzaak en perspectief

Zo beklijft het beeld van een vreemde-, oncontroleerbare, bemoeial, symbool voor de mondialisering (globalisering), tegenwoordig ook nog gepaard aan terrorisme, die doordringt tot in de huiskamers van dorp Nederland en zijn schuilkerken.

“Dit discussiestuk kan sommige wethouders en bestuurders van woningcorporaties in slaap wiegen. Gewone burgers – consumenten, werknemers, ondernemers – schieten er weinig mee op.”

Zo besluiten de beide economen hun kritische bespreking van het PvdA-discussiestuk over Europa. In slaap wiegen is niet hetzelfde als vertrouwen herstellen. Dat vertrouwen zal er pas komen, als wordt betoogd en aangetoond, dat de EU geen onderdeel van -, maar nu juist een bescherming is tegen - sommige sterk negatieve uitwerkingen van de globalisering, een bescherming en een perspectief die Nederland op zijn eentje nooit zal kunnen realiseren. Alleen gezamenlijk kan Europa voorkomen, dat de strijd op leven en dood om energiebronnen, levensruimte en godsdienstfanatieke issues, voor uw huisdeur wordt uitgevochten. Als de EU, in de persoon van commissaris Pascal Lamy (Franse socialist), niet zo krachtig tegen de staalsubsidies van Bush was opgetreden en niet ons gelijk bij de WTO had gehaald, stonden er al een paar jaar lang geen hoogovens meer in Ijmuiden.

De EU is al lang een noodzaak. Maar ze is meer: Ze is ook een uitzicht op een betere en efficiëntere bestrijding van terrorisme en zou een vredesmacht in de wereld kunnen zijn, die de gevaarlijke uitwassen van het beleid van de huidige wereldmachten voorkomt en bestrijdt.

Verantwoordelijkheid nemen, is voornemens in besluiten en standpunten omzetten.

Wie begint?