| PvdA | Bericht |
| Aan: | Alle leden en belangstellenden van de PvdA. Klik hier voor meer informatie over uw gegevens. Uw relatienummer: [...] |
| Datum: | 3 februari 2006 |
| | |
| Geachte heer Riethof, Deze week heeft de Partij van de Arbeid-fractie ingestemd met het sturen van een missie naar Afghanistan. Voor ons gaf uiteindelijk de doorslag dat we ervan overtuigd zijn dat we, hoe moeilijk ook, in Afghanistan iets kunnen betekenen voor de Afghaanse bevolking. De operatie in Afghanistan wordt geleid door de Verenigde Naties, door Kofi Annan. De Partij van de Arbeid hecht aan internationale solidariteit en heeft een lange traditie van steun aan militaire missies die op een internationaal-rechtelijk deugende manier, en dus met instemming van de Verenigde Naties, worden geleid. Toch hebben we niet zonder slag of stoot ingestemd met de missie. De PvdA-fractie heeft zeer kritisch gekeken naar het besluit van het kabinet en drie eisen op tafel gelegd. Ten eerste moesten we er zeker van zijn dat we de Afghanen echt zouden kunnen helpen, dat het geen kansloze missie zou zijn. Ten tweede moest de commandant van onze troepen in ons gebied op cruciale momenten de baas kunnen zijn en moest de behandeling van krijgsgevangenen goed geregeld worden. Ten derde moest het kabinet als één man achter de missie staan. Onze soldaten hebben er namelijk recht op zich eenduidig gesteund te weten. Dit laatste - de noodzakelijke eenheid van het kabinetsbeleid - hebben we in het Kamerdebat afgedwongen. Maar ook bij de andere twee punten is het kabinet ons tegemoet gekomen. Allereerst bleek uit de rapporten van de inlichtingendiensten dat de missie wel degelijk kans van slagen heeft, hoewel het gevaarlijk is in Afghanistan. De doelstelling van stabilisatie, het hand in hand creëren van een veilige omgeving en het opbouwen van een begin van behoorlijk bestuur, is niet onmogelijk. We maken ons geen illusies. Het zal moeilijk gaan, de resultaten zullen langzaam komen, er zullen vele tegenslagen zijn, maar het kan wel En als die mogelijkheid ook echt bestaat, dan moeten we er niet voor terugschrikken. Internationale solidariteit wordt wel een heel hol begrip als we afhaken als het moeilijk wordt. Ook op het tweede punt bleek dat onze aanpak vruchten afwierp. Er zijn sluitende afspraken gemaakt met de Afghaanse autoriteiten waardoor eventuele gevangenen worden bezocht door het Rode Kruis en gevolgd door de Nederlandse autoriteiten. Daarbij gaat het erom dat de krijgsgevangenen volgens het internationale recht worden behandeld. De afgelopen week is ook duidelijk geworden dat de commandant van onze troepen acties van de Amerikanen in zijn gebied kan tegenhouden. Dit is precies wat wij vroegen, het vermindert de veiligheidsrisico's voor de Nederlanders en verhoogt de slagingskansen voor het opbouwwerk van de Nederlanders, waardoor we de Afghanen kunnen helpen en de internationale rechtsorde kunnen versterken. De PvdA weet dat Nederland niet altijd en overal iedereen kan helpen. Dat kan van een klein land als Nederland niet verwacht worden. Maar de missie in Afghanistan heeft een voorgeschiedenis. Na de terroristische aanslagen van 11 september 2001 ontstond wereldwijde steun om onder leiding van de Verenigde Naties de broeinesten van terroristen in Afghanistan binnen te vallen. Door nu weg te gaan uit Afghanistan zouden we dat kleine beetje hoop op betere tijden bij de Afghaanse bevolking meteen weer inleveren aan de Taliban Nu het mogelijk blijkt om de Afghanen, hoe moeilijk ook, te helpen, vinden wij dat we dat dan ook moeten doen. Wouter Bos, fractievoorzitter Tweede Kamer | |
Allereerst: Waardering voor de snelle en doeltreffende manier, waarop tegenwoordig de partijleden worden betrokken bij dergelijke kwesties.
Ik vond ook, dat in de gecompliceerde omgeving waarin de fractie moest werken, er een goed resultaat is geboekt. Zo moet de PvdA oppositie voeren! De hypocriete manier, waarop het kabinet-Balkenende is omgegaan met deze kwestie, is door het optreden van de fractie duidelijk naar voren gekomen. Het opportunisme van D66 (zie ook de ingezonden brief van Lousewies van der Laan en Bert Bakker in de Financial Times) is vakkundig onschadelijk gemaakt.
Maar de missie-zelf?
Ten aanzien van de Amerikanen is, voorzover ik kan zien, NIETS bereikt. Enduring Freedom en ISAF blijven dus door elkaar lopen. Dat wordt nog verergerd door het feit, dat ook Nederlandse troepen aan EF deelnemen, onder Amerikaans bevel. Ik had willen horen, dat EF niets te zoeken heeft in Uruzgan, daar er geen Al-Qaeda aanwezigheid is, en nauwelijks Taliban.
De gouverneur van de provincie is ene Jan Mohammed, familie van Karzai, de president. Deze vroegere CIA-stooge, gezworen vijand van de Taliban, maar corrupt, gewelddadig en handelend als een maffialeider, zou worden afgezet door Karzai, voordat de Nederlanders in Uruzgan komen. Ook daarvan is in de brief geen sprake.
Er valt dus nog het een en ander op te helderen over de voorwaarden waaronder deze missie plaats zal vinden.
Wij blijven op onze qui-vive.
In elk geval, moet de Nederlandse pers nu echt worden toegelaten tot het gebied.
Afghanen en/of Amerikanen hebben dat tot nu toe verboden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten