Mark Beunderman schrijft vandaag in EUobserver.com (zie dagelijkse artikelenlijst in de rechterzijkolom hier) over de negatieve Nederlandse reactie op een Turks voorstel om binnen de Europese Unie het verbod op laster en verdachtmaking tegen religies en hun aanhangers beter toe te passen op de Islam. Het voorstel werd gedaan tijdens een informele conferentie van de ministers van Buitenlandse Zaken van de EU en de toetredingslanden en sloot aan op een initiatief van EU-buitenlandcoördinator Xavier Solana en de EU-commissaris voor Buitenlandse Betrekkingen Walder-Ferrer, om als EU en Islamitische landen gezamenlijk een resolutie in te dienen bij de Verenigde Naties, gericht tegen religie-discriminatie.
De Nederlandse minister Bot, die, blijkens het artikel, met nog één of twee EU-leden het "verzet" aanvoerde, beroept zich op de "vrijheid van meningsuiting". Een groot goed, dat echter niet mag verworden tot vrijheid van schelden en beledigen. Vrijheid van meningsuiting mag zeker niet misbruikt worden voor subliminaire campagnes tegen islamitische immigranten. Gisteren gaf ik daarvan een voorbeeld hier, naar aanleiding van het door Pim Fortuyn ingevoerde misbruik van het woord "cultuur".
Wat bezielt Bot om zo te botsen?
Dat het Bot, namens Nederland, is, die op zo een botte (no pun intended) wijze een voorzichtig initiatief om verstoorde relaties te herstellen, afwijst, is om meer dan één reden opmerkelijk.
- Turkije wordt onnodig voor het hoofd gestoten. Het is natuurlijk wrang, dat het initiatief niet uit de boezem van de christelijke EU-staten zelf is voortgesproten, maar is niet één van de motieven om Turkije bij de EU te betrekken, nu juist niet de idee dat het land "een brug" zou kunnen gaan vormen tussen Europa en het Midden-Oosten? Een brug heeft twee pijlers nodig. Een oostelijke pijler bestaat nog niet. Die kan alleen ontstaan, als de Turken tegen hun Aziatische buren kunnen zeggen: "Zie je wel, wij hebben invloed op de manier waarop de EU omgaat met zaken die jullie na aan het hart liggen!". Het Bot-affront van deze week zorgt ervoor, dat een tegengesteld effect ontstaat.
- Verzet tegen het gelijktijdige initiatief van Solana en Walder-Ferrer, lijkt me helemaal onlogisch: Ook aan Bot zal het duidelijk zijn, dat de demonstraties en boykot-acties tegen de Deense spotprenten zijn georganiseerd en opgeklopt door midden-oosterse regimes, als afleidingsmanoeuvre voor de frustraties van de bevolking van die landen. Stel je, zoals Solane voorstelt, de betrokken regimes in staat (of eigenlijk: laat je ze geen andere keus, dan) om samen met Europa op het wereldtoneel een gezamenlijk standpunt over de kwestie in te nemen, dan ontneem je ze de mogelijkheid om dergelijke incidenten nog weer eens op te kloppen. Bovendien zou het niet gek zijn, als zoiets meteen verplichtingen zou meebrengen voor de regimes, om hun eigen religieuze minderheden beter te respecteren. Niet dat ik er veel van verwacht, op dat punt, maar alle beetjes helpen: De miljoenen Kopten in Egypte, de Shiiten in Saoudi-Arabië, de Syrische Christenen, ja zelfs de eigen Turkse Alawieten, kunnen best een steuntje in de rug gebruiken.
- Het is onsolidair jegens Denemarken. Het land schijnt gebukt te gaan onder een vrij effectieve consumentenboykot van Deense produkten in het Midden-Oosten. De Turkse- en de Solana-voorstellen vormen een goede weg, om, met behoud van alle in West-Europa bestaande vrijheden van meningsuiting en zonder verzwaring van de al bestaande verboden op belediging en laster, een uitweg te vinden in de nu ontstane deadlock. Welk Nederlands belang is er gediend met het laten doorzieken van dit krankzinnige conflict?
De enig mogelijke uitleg is, lijkt mij, de binnenlandse toestand in Nederland en in het bijzonder die binnen Bot's partij, het CDA. De partij, in een verlate reactie op de afwijzing van de Europese Grondwet bij het referendum van vorig jaar, heeft zich gekeerd tegen verdere uitbreiding van de EU. De grens ligt bij 27 lidstaten. Bot kan het daar niet mee eens zijn en ligt binnen zijn partij onder vuur, met name van de kant van de fraktieleider in de Tweede Kamer, die indertijd werd gepasseerd als kandidaat voor de post die Bot nu bekleedt. Probeert Bot, door nu flink te doen op een punt waar Nederland schijnbaar weinig mee te verliezen of te winnen heeft, het initiatief terug te winnen?
Of voelt Nederland zich misschien wel een beetje senang bij een blijvende boykot van Deense zuivelprodukten? Melkpoeder en boter worden natuurlijk in Islamitische landen nog steeds gevraagd en het is niet onwaarschijnlijk, dat Melkunie en Campina te maken hebben met een interessante extra vraag. Nederland heeft geen haast...
Ook als het allemaal maar een beetje waar is, beleven we opnieuw een beschamende episode in de Nederlandse Europese en internationale politiek...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten