"Nederland spreekt geen woordje mee" - Aukje van Roessel in De Groene Amsterdammer

Door een foutje mijnerzijds, kreeg ik mijn favoriete weekblad "De Groene Amsterdammer" sinds februari alleen nog maar als wekelijkse uitnodiging om op de website te komen kijken als betalend toegangsgerechtigde. Die website kende ik als weinig klantvriendelijk. Daarom raakte het browsen in het slop. Maar aan de andere kant doet de postverzending van het blad naar het slechts 200 kilometer verderop gelegen Brussel, er soms bijna een hele week over.
Enfin, "De Groene" en ik raakten in de loop van dit jaar meer en meer van elkaar vervreemd, na een nauwe en vaste relatie van tientallen jaren.
Vandaag ging ik toch maar weer eens op de Groene's e-mail-uitnodiging in, want het hoofdonderwerp, "Nederland en de CIA", dat roept veel in mij wakker.
En nu komt een aangename verrassing: Ik belandde op een snelle, overzichtelijke en prettig aanvoelende site, vond onmiddellijk wat ik zocht en begon aan de lectuur. Want daar gaat het uiteindelijk om, nietwaar?
Tweede prettige verrassing: Het blad staat vol met mijn favoriete onderwerpen (Irak, de neoconservatieven, Holland militair op zijn smalst, het oprukkende provincialisme, de windowdressing van Zalm), terwijl de culturele sectie nog niets van haar doeltreffendheid verloren heeft. Zelfs het stukje dat ik van Opheffer gelezen heb (een tijdje lang in deze blog ge- parafraseerd als "Opschepper") getuigt van een gelukkig genezingsproces. Er komt ook iets terug van Opheffer's onnavolgbare kunst om het misbruik van een woord als "respect" voor eeuwig in het geheugen te branden.
Het gezochte artikel over de CIA (Joeri Boom) en Nederland, verschafte de genoegdoening, dat het bevestigt wat daarover, en Bot's behandeling daarvan, al eerder (december 2005) in deze blog gezegd is. Dat artikel is dus niet waar het hier over gaat.

Hier zal het gaan over een hoofdartikel van Aukje van Roessel van vorige week (15 september), getiteld "Nederland spreekt geen woordje mee", dat ik vond onder de top-tien van de meestgelezen artikelen. Een terechte plek.
Het betoog gaat een beetje zoals hier werd getracht te doen in de post "Holland in Europa: Grote Broek - Klein Hartje" (juni 2006). Van Roessel's conclusie:

Nederlandse politici benadrukken graag dat ons land internationaal een belangrijke rol speelt, maar ze gebruiken die rol niet om op het wereldtoneel méér te zijn dan een speelbal van president Bush. De verkiezingsstrijd wordt zo de spiegel van de echte Nederlandse positie in de wereld: wij gaan alleen nog maar over de aow-leeftijd, de kinderopvang en de binnenlandse belastingtarieven.

Tot die slotsom komt "De Groene", door te constateren, dat in de verkiezingsprogramma's van de drie grote partijen geen concrete visie terug te vinden is van een internationaal beleid, onder vermelding van de beperkingen waarop een klein land als Nederland daarbij stuit. En evenmin van de groeiende mogelijkheden die Nederland in Europees verband heeft om iets relatief belangrijks bij te dragen in de opkomene EU-vredes- en veiligheidspolitiek. Mooie woorden over respectering van humanitaire beginselen. Dat genoeg. Maar wat is de practijk?
Op 6 september heeft Bush toegegeven, dat er wel degelijk geheime martelgevangenissen bestaan en dat de Conventies van Genève aangepast zouden moeten worden, om voortzetting van die practijken mogelijk te maken. De Tweede Kamer is in februari 2006 akkoord gegaan met de Uruzgan-missie, na de verzekering van Bot en Balkenende, dat het om een humanitaite opbouwmissie zou gaan en dat er een absoluut onderscheid zou zijn met de Amerikaanse "Enduring Freedom"-akties.
Van Roessel:

Nu de aap uit de mouw komt, voelt de Tweede Kamer zich bedrogen. Minister Bot wil alsnog opheldering van collega Rice.
Daar voegde hij vorige week overigens direct aan toe dat Rice hem ‘bepaalde informaties en toezeggingen had gedaan. Ik ga er vanuit dat dit nog steeds zo is wat Nederland betreft.’
Daarmee suggereerde hij dat hij geheime cia-praktijken elders in de wereld niet belangrijk vindt.
Of, politiek nog interessanter, dat hij destijds te horen heeft gekregen dat de geruchten klopten maar de toezegging kreeg dat Nederland niet wordt gebruikt voor de illegale praktijken.

Dat zou best eens zo kunnen zijn.
In dat geval hebben we van doen met de nationale huichel-neiging, door slimme Amerikanen uitgebuit op het hoogste niveau.
Het is vermoelijk min of meer zo gegaan: "Als we het weten (van de martelingen en extra-legal renditions), dan moeten we het wel afkeuren. Het is dus beter dat we het niet weten, maar dan kunnen we het alleen tolereren, als we onze handen zelf in onschuld mogen wassen." De grondslag van de Nederlandse "tolerantie" in beeld. En, doordat Bush zich blijkbaar niets aantrekt van wat Condi Rice bekokstooft, is de huichelaar ook nog eens betrapt.

En wat kan de betrapte huichelaar nu nog doen? De militairen zitten in Afghanistan. Ze zijn betrokken in moordpartijen in het hele ISAF-III NATO-gebied. Het enige verschil met de politionele akties in Indonesië in 1947-1949, is, dat ze nu zelf "op afstand" kunnen blijven en schieten en bommen gooien vanuit straaljagers en helikopters.

Onder Canadezen en Britten in de naburige provincies zijn al tientallen doden gevallen door wraakakties vanuit de geterroriseerde bevolking. Het is een illusie, dat de "Nederlandse" provincie Uruzgan daarvoor gespaard zal blijven.

Maar in Den Haag blijft het oorverdovend stil. Zeker in vergelijking met Londen, waar niet alleen de oppositie (binnen Labour), maar ook hoge militairen, openlijk de wijsheid in twijfel trekken van de wijze waarop een onverslaanbare volksopstand militair wordt tegemoetgetreden. In Den Haag schijnt men het niet fatsoenlijk te vinden, om te memoreren, dat Pakistan vorige week zijn troepen teruggetrokken heeft uit de autonome Noordwestelijke provincies op basis van een oncontroleerbaar akkoord met de stamoudsten daar, dat zij voortaan zouden afzien van ondersteuning van hun stamgenoten aan de andere kant van de grens met Afghanistan. Ook wordt nauwelijks een woord gewijd aan de volksbeweging van Sindhs en Balouchen die twee weken geleden werd ontketend in het zuidelijke deel van het grensgebied door de moord op een Balouchische clan-leider, ex-minister, door het Pakistaanse leger. Stakingen, crisis in het autonome Balouchische bestuur, wegversperringen en algemene staking tot in de miljoenenstad Karachi toe. De Pakistaanse stad Quetta, toegangspoort tot Kandahar in Afghanistan, dat de logistieke basis vormt voor de NATO-troepen in Zuid-Afghanistan, was dagenlang ontoegankelijk, want in opstand.

Maar wat zei Balkenende?

Minister-president Balkenende dreigde Bush afgelopen vrijdag (8 september, HR) met de woorden dat dit soort zaken niet te vaak voor moet komen.

Nou, daar zal Bush van onder de indruk zijn!

Terwijl het niet te ontkennen valt, dat de hele basis is weggevallen onder het compromis dat met de volksvertegenwoordiging is gesloten, doet Balkenende alsof het gaat om en klein misverstand tussen vrienden!

't Is een allerbelabberdste situatie: Vanwege de verkiezingen op 22 november en daarna vanwege de coalitie-onderhandelingen, durft kennelijk niemand (ook de SP en Groen-Links niet) het verwijt op zich te laden dat "onze jongens" in de steek worden gelaten door een nieuw openbaar debat.

Toch is een dergelijk debat nu juist de enige manier, om de ongelukkige missie NIET in de steek te laten.

(De citaten in deze post zijn van: © Aukje van Roessel / De Groene Amsterdammer; Foto: Minister Ben Bot)

Technorati Tags: Netherlands, CIA, ISAF, Afghanistan

powered by performancing firefox