Woensdag 23 augustus EU-overleg in Brussel over de voorwaarden waaronder Europese landen een militaire bijdrage zullen leveren aan Unifil II, de "forse" UN-macht voor Zuid-Libanon.
Een geluk bij een ongeluk, zou je haast zeggen.
Gretig Frankrijk dacht iets van zijn koloniale rol terug te krijgen, Hezbollah uit te schakelen en "oud Libanon", het Libanon van Papa, weer in ere te herstellen. Maar het Franse leger speelde op: "Geen nieuw Bosnië!", denkend aan de slachting van 88 Franse parachutisten in 1983 in Beirut, tijdens een dergelijke vage vredesmissie. (Le Monde, 21/8/06: Les réticences des miltaires français, hantés par le syndrôme 'Drakkar').
De pin op de neus: Vrijwel het gehele Libanese politieke spectrum moet niets weten van een ontwapening van coalitiegenoot Hezbollah. Men wil voor alles geen nieuwe burgeroorlog. Hezbollah is een volledige geïntegreerd deel van het Libanese mozaïek. Niet omdat de anderen bang zijn, maar omdat Hezbollah zich consekwent opstelt als deel van Libanon. Libanon eerst, en dan de eigen doelstellingen. dat bleek al tijdens de zogenaamde "Ceder-Revolutie" van vorig jaar.
Maar Israël en Bush willen niets minder dan uitschakeling van Hezbollah. De Fransen realiseerden zich de laatste dagen, dat ze dreigden te worden misbruikt, en schrokken terug.
"Europa" moest hun een eervolle aftocht garanderen. Zodat nu, geheel onverwachts, het probleem op het bordje van de Europese Unie is gelegd.
Ik betoogde al vaker, dat het daar hoort.
Noch Frankrijk, noch Engeland, en zeker niet Italië of Spanje, kunnen in hun eentje de brand blussen. De EU gezamenlijk kan dan misschien wel.
Maar dan is nodig, dat eerst eens een EU-politiek voor het nabije Oosten wordt vastgesteld.
Want zonder het kader van een politiek doel, heeft een militaire operatie geen zin; erger nog, ze zou in de kaart spelen van degenen sie er wèl één hebben, namelijk de regering-Bush en Israël.
Er resten nog twee dagen tot woensdag. Kort. Te kort?
Een EU-roadmap
Wat de EU zou kunnen doen ter invulling van resolutie 1701 van de VN, zou er kunnen uitzien als een roadmap. Een procedure van wederzijdse maatregelen tussen Israel en zijn buren.
Een proces van integratie van Hezbollah in het Libanese geheel, militair, gouvernementeel, sociaal, economisch - telkens begeleid door vertrouwenwekkende maatregelen van de kant van Israel: Terugtrekking van zijn troepen van de grens (even ver als de Litani), teruggave van de Shebaa-farms, gijzelaarsuitwisseling, enz.
Maar een EU-policy voor het Nabije Oosten omvat meer: Een regeling met Syrië (Golan Hoogten, in ruil voor afzien van ondersteuning Hezbollah), erkenning door Hamas van het Israel binnen de grenzen van 1967 in ruil voor erkenning van de Palestijnse identiteit door Israel, garantie van de grenzen tussen Palestina en Israel door de EU (uitbreiding Unifil III) en tenslotte een denuclearisatie van het Midden-Oosten.
Dat laatste kan uiteraard niet zonder actieve medewerking van de VS.
Maar de voorgaande stappen liggen binnen de macht van een gezamenlijk optredende EU.
Belangrijk is een goede afstemming met Turkije. De Turken kunnen door Israel moeilijk worden geweerd, want ze hebben een diplomatieke relatie met Israel. Ze hebben een behoorlijk modern leger, en, wat nooit met zoveel woorden wordt uitgesproken, hun nucleaire capaciteit is groot genoeg om Israël af te schrikken.
Zodoende zou een begin kunnen worden gemaakt door de EU en haar bondgenoten, om, enerzijds de grenzen van een 1967-Israel veilig te stellen, en, anderzijds, die grenzen ook veilig en rechtvaardig te doen zijn voor de buurlanden, Palestina incluis.
Het Fischer-plan van Cohn-Bendit, dus.
Woensdag kan daarmee een begin worden gemaakt in Brussel.
Translingual crossposted to L'Europe Chez Soi, At Home in Europe, In Europa Zuhause and Legal Alien @ NY.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten