Barcelona, 1.6.06, behind the table: Helga Dünger-Löper, Albert Bore, Danuta Hübner, Joan Clos, Pasqual Maragall, Jan Olbrycht, Gábor Demszky and Malcolm Green.Het valt me de laatste tijd steeds meer op.
Nederland schittert door afwezigheid in Europa.
Ik neem als voorbeeld de Europese Conferentie van Regios en Steden van 1/2 juni in Barcelona. "Barcelona" was een laatste kans, om de ramp van het verdwijnen van een specifiek "urban" budget in de structurele fondsen onder de meerjarenbegroting 2007-2013 van de EU te voorkomen, of althans te verzachten. (Zie mijn beschouwingen daarover bij e-urban: Journal: [EN] en de reactie van URBACT [EN], [FR].)
Omdat Nederland niet of nauwelijks europees-relatief arme regios heeft, is het land voor bestrijding van stedelijke problemen en van de groeiende kloof tussen arm en rijk, aangewezen op de stimulans die is uitgegaan van de Europese "Urban" fondsen. Een stimulans, die, behalve een welkome medefinanciering op stadsniveau, vooral ook een vernieuwing en verbetering mogelijk heeft gemaakt van de gebiedsgerichte, integrale, aanpak van achterstandswijken.
Dat wordt in Europa het "urban acquis" genoemd: het verworven inzicht, de verworven ervaring, om beter en efficienter integraal stadsproblemen aan te pakken. Het "urban acquis" is vastgelegd in Europese dokumenten. Niemand betwist het. iedereen was zelfs enthousiast. Zó moest het verder!
Maar toen eind 2005 door de regeringsleiders compromissen moesten worden gesloten over de meerjarenbegroting, was de situatie aldus: de begroting van de commissie werd gebonden aan een plafond van ongeveer 2% van het EU-nationaal produkt, er mocht niet of nauwelijks gesleuteld worden aan de landbouwsubsidies, die groeiden als gevolg van de uitbreiding van de EU met landbouwstaten - dus, er moest elders worden bezuinigd, met name in de structuurfondsen (regionale ontwikkeling en het ESF, het Europees Sociaal Fonds). Daaraan viel "Urban" ten prooi.
Regio's, stedennetwerken, de commissarissen voor Regios en Sociale Zaken en hun ambtelijke staven in Brussel, de betrokken commissies van het Europees Parlement, - alles gonst van bedrijvigheid, om de ramp zoveel mogelijk te keren. Nederland heeft hier toch werkelijk wel het een en ander "at stake": De landbouwsubsidies zijn een aflopende zaak, het land heeft volop meegewerkt aan- en geprofiteerd van- het "urban acquis". Maar toch steekt het, noch op regeringsniveau, noch op regionaal- of stedelijk niveau, een poot uit, om het tij te keren.
Onder de welgeteld ruim 300 deelnemers in Barcelona, waren er twee uit Nederland. Of drie, als ik mezelf meetel, maar ik vertegenwoordig op dit moment niets Nederlands. Het waren: Ambtenaar Wouter Bringmann van de Directie Grote-Stedenbeleid van het ministerie van BZK, die naar gewoonte een observerende rol vervulde, en Max Jeleniewski die de tweede dag langskwam uit Rotterdam, om in een werkgroep een bijdrage te leveren in de vorm van een powerpoint-presentatie, gericht op public relations voor de Maasstad. Op zich is daar niets mis mee. Beiden vervulden hun professioneel bepaalde rol.
Maar een feit blijft, dat de Nederlandse grote steden qua gewicht niet of nauwelijks aanwezig waren op deze manifestatie.
Is dat toevallig?
Kan zijn. In Stockholm (de stedenconferentie van april dit jaar), was Den Haag's burgemeester en EuroCities-prominent Wim Deetman prominent aangekondigd, maar nauwelijk prominent aanwezig.
Kan dus ook niet toevallig zijn.
Ik wijt dat van mijn kant nu eens NIET aan een malaise van "Europa", maar aan een authentiek NEDERLANDSE malaise, waarover meer in de volgende post.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten