14 juni 2006

380 millioen EU mobiel-gebruikers worden bestolen


O.K. Laten we het eens proberen. 't Is de moeite waard. Translingual cross posting.

In mijn oerblog, 'At Home in Europe', heb ik een serie gemaakt over de strijd om een eerlijke tarifering van mobiele oproepen in Europa. Hier volgt daarvan een samenvatting in het Nederlands.

Vandaag was een dubbel feestelijke dag: Nadat Vodafone, grote operator, bijna overal in Europa present, onder dreiging van een Europese maatregel al twee of drie weken geleden had aangekondigd, dat ze hun "roaming" tarieven zouden verlagen met 50%, volgen nu ook de grote andere, transnationale providers: Orange, T-One, enz.

Wat zijn "roaming" tarieven?
Dat is een extra duur tarief dat je provider aanrekent, als je (in het buitenland) gebruik maakt van het netwerk van een collega-operator, zowel om te bellen of te sturen als om oproepen of sms-en te ontvangen.
De meeste mensen worden daarmee alleen geconfronteerd tijdens hun zomervakantie of skivakantie. Het is vervelend, duur, maar ach - laat maar. Grotere internationale bedrijven hebben hun eigen intra-netwerk met forse kortingen voor internationale verbindingen, zowel per telefoon als per GPRS, UMTS of G3. De kleinere, europees werkende, bedrijven zoals dat van ondergetekende, komen daarvoor niet in aanmerking. We betalen dus tientallen euros per maand extra aan Proximus (eigenaars: Belgacom en Vodafone) voor "roaming" verbindingen.

Als je, zoals wij, het nadeel hebt, om in een klein land te wonen, heb je veel "roaming" dus veel extra kosten. De Europese Commissie in de persoon van de Commissaris voor de (mobiele) telefonie, Viviane Reding is al sinds vorig jaar bezig om daar wat tegen te doen. Die extra hoge tarieven zijn namelijk volstrekte onzin. Ziehier waarom:
Mobiele telefonie (en mobiele data-overdracht) werken ongeveer net zo als het internet: als een netwerk van netwerken, waarover, zonder menselijke tussenkomst, computergestuurde dataverbindingen worden opgebouwd, gemonitord en afgebroken (en in rekening gebracht). Het maakt weinig uit, over welke afstand dat gebeurt. En de transnationale verbindingen zijn niet anders dan de verbindingen tussen sub-netwerken binnen een bepaald land. De extra in rekening gebrachte kosten zijn dus nergens anders op gebaseerd, dan traditionele nationale territoria, waarbinnen concessies zijn verleend.

De extra voor transnationale verbindingen in rekening gebrachte tarieven vormen ongeveer 15 à 20 % van de "winst" van telecom-bedrijven. Begrijpelijk, dat die bedrijven deze gemakkelijke winstbron niet graag zien verdwijnen. Maar ook begrijpelijk, dat de consumenten daarvan meer dan genoeg hebben. Het is dus een goed initiatief geweest van de Commissie, om, net zoals dat is gebeurd met de banken, die bij de invoering van de euro wilden vasthouden aan extra tarieven voor "omwisseling" van euros in .... euros (!) bij transnationale transacties en geldopnames, daartegenover een verbod te zetten. Argument van de banken was, dat dergelijke tarieven traditioneel deel uitmaken van hun inkomstenstroom en dat het wegvallen daarvan, hen "arm" zou maken.

We hebben allemaal kunnen zien, dat er geen bank failliet is gegaan, nadat de EU hen had opgelegd, geen extra tarieven meer te rekenen voor transnationale overboekingen of geldopnames in euros. Je kunt tegenwoordig in Duitsland, Frankrijk of Oostenrijk zonder extra kosten geld uit de muur halen met je bankkaart met "Maestro"functie.

Het is overduidelijk, dat dat ook op dezelfde manier kan met internationale telefonie.
Maar wat zien we? Telecom-operatoren doen een beroep op de regelvrijheid waarop marktdeelnemers een recht schijnen te hebben, om de voornemens van de EU-Commissie te bestrijden. Treden we nu even in hun redenering en aanvaarden we het axioma van de marktwerking, dan zien we toch iets heel merkwaardigs. Het is namelijk niet de EU-Commissie, die vasthoudt aan niet-marktconforme verstorende grenzen, maar de telecom-maatschappijen zelf!

Immers, de grenzen van de nationale concessies zijn technologisch gezien volstrekt willekeurig en vertegenwoordigen geen extra kostenpost voor de providers. Zeker niet, als, zoals voor de meesten het geval is, ze werkzaam zijn aan beide kanten van de grens. Zo kan ik bijna heel Europa doorreizen, zonder dat mijn mobiel behoeft af te zien van de vodafone-netwerken die erin zijn geprogrammeerd via Proximus-Vodafone. Maar ik heb niet of nauwelijks voordeel van de uitgebreidheid van de Vodafone-netwerken. Alleen Vodafone-zelf.

Dit is dus een misstand, die snel uit weg moet worden geruimd. Een typisch voorbeeld van datgene waarnaar de EU zo naarstig zoekt sinds de referendum-débacles van 2005: Iets wat duidelijk voordeel brengt in de prortemonnees (dus in de harten), van de gewone Europese burgers!

Maar, ach, zie wat er gebeurt: De (althans: sommige) maatschappijen doen een kleine stap in de richting van vermindering van de extra kosten voor roaming, en... de Financial Times van 13 juni 2006 kondigt tevreden aan, dat ook de Commissie bezig is aan een "vereenvoudiging" van haar voorstel, ten gunste van de telecom-maatschappijen.

Eenvoudigen van geest, zoals ondergetekende, vragen zich nieuwsgiering af, wat er nu nog "eenvoudiger" zou kunnen zijn, dat het gewoonweg afschaffen van de extra roaming tarieven, zoals de Europese Commissie aanvankelijk voorstelde. Welnu, die vereenvoudiging blijkt een ingewikkelde zaak te zijn, waarbij het erop neer zou moeten gaan komen, dat internationale verbindingen blijvend 30% meer zouden moeten gaan kosten dan interne verbindingen. Een slap compromis, gemotiveerd vanuit "gezonde economische overwegingen", die evenwel gebaseerd zijn op een ongezonde basis.

Het is namelijk niet de schuld van de consumenten, dat te veel en te kleine concessies voor mobiele telefonie en dataverkeer zijn uitgegeven (verkocht) via nationale staten (die daaraan miljarden verdiend hebben). Inderdaad zou de marktgedreven sanering die op dit moment al plaatsvindt onder het te grote aantal aanbieders, versneld worden door het wegvallen van de oneigenlijke extra inkomstenbron van de hoge roaming charges. Maar sinds wanneer zijn de absolute gelovers in de marktwerking daarvoor bang? Sinds wanneer geldt de unificatie van de markt (en de bijkomende voordelen daarvan) alléén voor de aanbieders en niet meer voor de afnemers?

- Ik heb altijd geleerd, dat de onbelemmerde vrijheid van de consument, om, bij gelijkwaardige produktaanbiedingen te kunnen kiezen voor het voordeligste aanbod, de motor, ja de ziel, van juist die marktwerking is. Daaruit komt immers de eerlijke concurrentie voort, die onder andere ook prikkels verschaft tot permanente technologische innovatie en stroomlijning?

Maar de telecom-operatoren zeggen (ik citeer de FT van 13/6:)
Ms Reding had initially proposed that, while abroad, consumers were charged the same price they paid to use their phones in their home countries. Operators argued this move would lead consumers to register with mobile phone groups abroad to benefit from lower fees.
(Vertaling: Mw. Reding had oorspronkelijk voorgesteld, dat consumenten, wanneer ze in het buitenland zijn, dezelfde prijzen betalen als wanneer ze hun telefoon in het thuisland zouden gebruiken. Operatoren betoogden echter, dat hierdoor consumenten abonnementen zouden gaan nemen bij goedkopere operatoren in het buitenland om van de lagere lasten te profiteren.)
Ja, natuurlijk. Haalt je de koekoek. Dat is toch een normaal recht van de consument!
Duidelijk blijkt hier, dat het de telecom-maatschappijen zijn, die tegen alle marktwerkings-logica in, een kunstmatige compartementalisering van de markt willen handhaven om, van een willekeurig deel van hun klantenbestand (namelijk de bewoners van kleine landen, die dus veel buitenland hebben) hoge extra inkomsten te kunnen blijven vangen.

De zogenaamde "vereenvoudiging" die nu kennelijk in Brussel wordt uitgedacht, dient hardhandig bestreden te worden. Een Europa-brede weigering om meer dan 10% extra te betalen voor internationale verbindingen, zou tot stand moeten komen. Een consumenten-staking dus. Ter ondersteuning van het oorspronkelijke idee van Mw. Reding.

Hoe gaan we dat in het vat gieten? Rechtskundige bijstand is hier gewenst! Een standaard-brief om te sturen naar je telecom-provider? Met afschrift aan de Europese Commissie, c.q. het Europese Parlement? Een comitee met Bolkestein erin, die immers, als Europees Commissaris, de banken gedwongen heeft om volledig af te zien van transnationale tarieven binnen de eurozone?

Suggesties welkom!

Geen opmerkingen:

Related Posts with Thumbnails