Frans Groenendijk is een ijverig en sympathiek blogger uit Utrecht, wiens teksten worden aanbevolen door de naar mijn mening beste bloggemeenschap over Europa, A Fist Full of Euros. Hij afficheert zich met "Independent Dutch cosmopolitician ", wat wil zeggen: "onafhankelijke nederlandse kosmopoliticus". Een beetje pretentieus is ook zijn slogan: "Idealistic, Not Naive - Realistic Not Cynical", afgekort in een button tot: "INN-RNC". In het concert van de Europese naties binnen A Fist Full of Euros (AFOE), is hij zo'n beetje de enige die Nederland vertegenwoordigt. Schrijvend over economie en dergelijke, doet hij dat naar mijn mening goed en evenwichtig.Maar de laatste maanden, sinds hij een uitdaging van SP-blogster Anja Meulenbelt, (Eerste-Kamerlid, schrijfster, Gaza-activiste en sinds enige jaren ook -vrijzinnig r.k.- kerkgangster, no pun intended), is aangegaan en zijn overwegingen over islamradicalisme in Nederland op schrift heeft gesteld, is hij bezig om eerder een -toegegeven: typisch Nederlands- ziektesymptoom te belichamen, dan ons land eervol te vertegenwoordigen in een Europees intellectueel debat.
Voor de slechte verstaanders voeg ik hier meteen aan toe, dat hij in excellent gezelschap verkeert. Als we zijn stellingnamen vergelijken met wat sommige meer bekende Nederlanders hebben verkondigd in het speciale nummer van "De Gids" dat in het voorjaar van 2004 tot lering en vermaak van een Europees publiek is verspreid in Engels, Frans en Duits, dan vinden we bij hem aanmerkelijk minder navelstaarderij, provincialisme, vooroordelen en kromme redeneringen. Ik maak een uitzondering voor het artikel van Bram de Swaan in dit voor een buitenlander verder onbegrijpelijke Sammelsurium van pretentieze borrelpraat. De Franse versie die ik onder ogen heb gehad, was bovendien vertaald in een lui steenkolenfrans, zoals ik dat verder alleen ken van Taiwanese gebruiksaanwijzingen.
Maar terug naar Frans Groenendijk:
Anders dan dit beeld van een groene dijk (inde INN-RNC kop opgenomen voor de couleur locale die Europeanen zo waarderen van die exotische Nederlanders) suggereert, lijkt het hek bij hem nu wel helemaal van de dam. Hieronder het begin van zijn blog van 20 oktober:
When Theo van Gogh was murdered almost one year ago, the killer after shooting at him several times and stabbing him with a big knife, with that same knife attached a threat to the Dutch member of parliament Ayaan Hirsi Ali to van Gogh’s corps[e]. The murderer was member of a terrorist group, now called de “hofstadgroep”. Hirsi Ali is not the only politician threatened by the group: among the other threatened were the jewish mayor of Amsterdam, Job Cohen, and the Amsterdam alderman from Moroccan descent Aboutaleb. Cohen recently was chosen by the magazine time as a European hero for his part in cooling down the anti-muslim feelings after the murder.Ban the Burqa
Aboutaleb is both a clever and a courageous man. To counter the radical-islamic appeals not to integrate into Dutch society, –an appeal that in effect is supported by people from the traditional left-, he invited a group of well-integrated immigrants to advice him on how to encourage integration. Their advice was explicit, to put it mildly. Below the fold I include all of the article for my Dutch readers. Most remarkable in article in my opinion were not the actual proposals these immigrants came up with but the criticism on Dutch permissiveness that can be read between the lines:Among other things they propose a ban on the burqa, a ban on the headscarfs in schools and on separate rooms for saying prayer in the mosques.Het gemeentebestuur van Amsterdam moet de inwoners van de stad zo goed mogelijk beschermen tegen de problemen die worden veroorzaakt door extremisten en andere mensen die weigeren te integreren. Als mensen onze vrijheden en het gebrek aan overheidsgezag misbruiken en zich niet willen houden aan de westerse normen en waarden,…
My translation:
The Amsterdam local authority has to protect the inhabitants against the problems caused by extremists and other people who refuse to integrate. If people abuse our freedom and the lack of authority of the government and do not want to live by the western norms and values...(my emphasis, fg)
The classic "Rosie the Riveter" World War Two ad updated for today
We gaan er eens lekker voor zitten. Geduldig afpellen, deze handel.
1. "Kijk, ze willen zèlf geslagen worden"!
In een update van de oorspronkelijke versie, heeft Frans nog gauw even toegevoegd, dat de inhoud van de 10 voorstellen (daar komen we straks nog op) hem niet zozeer interesseert, als wel de kritiek op de Nederlandse "permissiveness" (tolerantie, verdraagzaamheid). Maar dat staat niet in het stuk. Er staat "vrijheden" en "gebrek aan overheidsgezag", waarvan misbruik wordt gemaakt door mensen die "weigeren te integreren". Dat "overheid" verderop door Frans met "government" wordt vertaald, laat ik nu maar even terzijde. Als er wat dat betreft iets tussen de regels door gelezen kan worden, dan is het de aansporing van het betrokken groepje insprekers aan de plaatselijke overheid, om gebruik (of is dat ook misbruik?) te maken van de ruime vrijheden die gemeenten hebben binnen het Nederlandse staatsbestel, om een deel van hun burgers het leven zo zuur mogelijk te maken. Juist door het ontbreken van overheidsgezag over niet-materiële vrijheden binnen de ruime kaders van grondwet en wet, bestaan nu juist die Nederlandse "vrijheden" waar we zo trots op zijn. Het Nederlandse "overheidsgezag" is er nu juist in de eerste plaats om die vrijheden te waarborgen. De eerste artikelen van de Grondwet (geen discriminatie, vrijheid van meningsuiting) gaan daar niet voor niets over. De Zuid-Europese insprekers willen dat de gemeente Amsterdam, in de plaats van de centrale overheid, het "overheidsgezag" uitbreidt naar terreinen waar het niet thuishoort, en/of waar het willekeur en xenofobie in de hand werkt.
2. Intrigerende verwarring tussen integreren en assimileren
Integreren: Het rapport-Blok van de Tweede Kamer (2003) constateerde, dat het overgrote deel van de immigranten geïntegreerd is, of hard op weg is dat te worden. De nota van de Zuid-Europese insprekers verwijst naar de ideologische weigering van een minimaal en marginaal groepje om "te integreren". Vervolgens wordt deze extremistische houding van een minderheid geprojecteerd op alle betrokken bevolkingsgroepen en roept men: "De knoet erover!" Daar tegenwoordig onder "integreren" (=zich wederzijds aanpassen) eigenlijk "assimileren" (=worden zoals de autochtone meerderheid) wordt verstaan, betekent dit de opening van het jachtseizoen op alles wat "anders" is. En dat is dan ook precies wat in de tien maatregelen wordt voorgesteld.
3. Het gemakkelijke geloof in de profeten van de 'shortcut'
Radeloze, bange mensen, bevallen door Europese- en globaliserings-pleinvrees, zoeken en vinden altijd wel de profeten, die simpele en radicale oplossingen voorstellen, ondersteund door het feit dat de profeten niet verdacht kùnnen zijn, omdat het immers zèlf immigranten zijn... Het simplisme en de onuitvoerbaarheid van hun "oplossingen" wordt al gauw vergeten ten gunste van "wishful thinking". Dat is de manier waarop Achmad Chalabi kon uitgroeien tot de Washingtonse profeet van de gemakkelijke run-over van Irak en van de wonderbaarlijke maagdelijke geboorte van een seculiere democratie die daaruit zou voortvloeien.
4. Demonisering van de "linkse kerk"
Merk ook op, wat Frans in het tussenzinnetje zegt (mijn nadruk):To counter the radical-islamic appeals not to integrate into Dutch society, –an appeal that in effect is supported by people from the traditional left-, he invited a group of well-integrated immigrants to advice him on how to encourage integration.
(Mijn vertaling: "Om het hoofd te bieden aan de radicaal-islamitische oproepen om niet te integreren in de Nederlandse samenleving -een oproep die in wezen (feitelijk) ondersteund wordt door mensen die uit traditioneel links afkomstig zijn-, nodigde hij een groep van goed-geïntegreerde immigranten uit om hem van advies te dienen over de vraag hoe integratie kan worden aangemoedigd.")
5. Waarom vergelijken met de Weimar-Republiek niet alleen màg, maar ook moet
In het Duitsland van voor en na 1933 werd die rol vervuld door de verraderlijke ‘jodenvrienden’, die een congsie zouden vormen om het Duitse volk van zijn onschuld te beroven en voor wie, als ‘Marxisten’, een pact met de door hen verworpen religie het middel zou zijn geweest om verraderlijk en cynisch hun doelen te bereiken. Zo gaven de Nazis aan het 'Gesundes Volksempfinden' vorm.
De bovenstaande zin is nu precies een van de zinnen die de 'traditioneel-linksen', opgesloten als ze zich hebben in hun linkse schuilkerk, niet durven uitspreken in het Holland van tegenwoordig. Daarvoor oogsten ze dan ook met een zekere rechtvaardiging de hoon en de minachting van de "nieuw flinksen", de epigonen van Pim Fortuyn. En jazeker, de Nazis deden het net zo in de jaren voor de machtsovername: ze hoonden de sociaaldemocraten, dat ze niet eens voor hun eigen mensen durfden op te komen en dat ze zich stilletjes distantiëerden van hun oorspronkelijke multiculturele opvattingen wat betreft joden, zigeuners en homofielen. Door die lafheid, was de Duitse Weimar-republiek in maart 1933 al een heel eind klaar, om plaats te bieden aan het perverse en huichelachtige Ausgrenzungs- en later Ausrottungs-beleid van Hitler en de zijnen. Nee, het wàs geen fout van Geert Mak om de structuur van de Van Gogh/Hirsi Ali-film te vergelijken met de media-manipulering van de Nazis.
Dergelijke vergelijkingen zijn uiterst noodzakelijk, want leerzaam. Maar het maken ervan, maakt je kwetsbaar. Daar is moed voor nodig, die kennelijk heel erg ontbreekt. 'Moed tot kwetsbaarheid' is de strekking van Mak's betoog. Je kunt het vertalen als: 'Onze vrijheden maken ons kwetsbaar, maar ze zijn ons zo dierbaar, dat we het ervoor over hebben om ons minder veilig te voelen mèt die vrijheden, dan we misschien zouden zijn met een hardvochtig 'overheidsgezag', dat die vrijheden inperkt". Dat is een volstrekt kosjer links (en trouwens ook democratisch rechts) standpunt en ik zou willen, dat een versterking van het 'overheidsgezag' langs democratische weg zou worden gebruikt om die vrijheden met hand en tand te verdedigen en uit te bouwen. Zonder zich te storen aan gemekker over 'gedachtenpolitie' (Fortuyn over antidiscriminatie-meldpunten).
6. Infantilisering van het intellectuele debat
In een volwassen maatschappij met vrijheid van meningsuiting, dien je te dènken, voordat je zegt wat er zo los en vast in je opkomt. Je bent daarvoor verantwoordelijk. Dat is de keerzijde van de vrijheid: het ontneemt je de mogelijkheid om je te verschuilen achter de verantwoordelijkheid van de censor.
Maar we leven in de tijd van de over het paard getilde angsthazen: Al die columnisten, commentatoren en andere eendagsdeskundigen, die als kleine jongetjes "boe!" gingen roepen tegen de boze buurman buiten, om vervolgens schielijk bij vadertje staat om politiebescherming te komen vragen. En om daar dan vervolgens weer over te komen klagen. Kampioen in dit spelletje is professor Cliteur. Die kon zelfs niet verdragen, dat de beschaafde en beleefde "traditioneel-linkse" ex-PvdA-fractievoorzitter en ex-burgemeester van Kerkrade, Thijs Wöltgens in een provinciaal Limburgs dagblad een kritisch stuk tegen hem schreef: mijnheer ging onmiddelijk in staking, want dat zou wel eens islamitisch geweld tegen hem kunnen uitlokken. We hebben inderdaad lange tijd niets meer van professor Cliteur gehoord. Maar ik mis hem nauwelijks, al weet ik, dat ik alleen maar weer "Boe, Cliteur!" hoef te roepen, als hij dreigt terug te komen. De man is geloof ik professor aan de Universiteit van Leiden. Waar blijft, zo vraag ik mij met de Zuid-Europese Gemeenschappen van Amsterdam af, het academisch 'overheidsgezag' van de eerbiedwaardige Leidse Universiteit, om deze man voorbeeldig te straffen voor zijn onwetenschappelijk en onwaardig gedrag?
7. Pim alsnog slachtoffer van de holocaust
Het gif van het huichelende racisme heeft helaas een langere voorgeschiedenis dan de opwinding na de moord op Pim Fortuyn.
Een voorbeeld: Ergens in de lange zichzelf herhalende litanie van zijn in druk uitgegeven gedachtengoed, beklaagt Fortuyn zich erover, dat hij 'in gesprek' wilde geraken met de Partij van de Arbeid over hun kritiek op zijn islamofobe stellingen, en dat de Partij van de Arbeid het toen bestond om daarvoor de jood Ed van Thijn af te vaardigen. En dàt was niet eerlijk, betoogt de zelfbenoemde profeet van de 'shortcut'-oplossingen voor verweesd Nederland, want hoe kon van hem nou verwacht worden, dat hij een zakelijk gesprek kon voeren met iemand met zo een smartelijke ervaring en zo een achtergrond? 't Gesprek heeft dan ook niet plaatsgevonden. Merk op: In dit verhaal is Ed van Thijn niet het slachtoffer van de holocaust, maar de arme Professor Pim! Wat ik hier wil onderstrepen, is de analogie met het Nazi-optreden. En, meteen meegenomen, het perfide denken over integratie.
Want, wat is Pim's onderliggende boodschap?
- a. Ze zijn laf, ze durven zelf niet te komen, ze maken mij bij voorbaat tot slachtoffer door iemand te sturen, van wie het antiracisme boven twijfel verheven is.
- b. Ze zijn het dus eigenlijk in hun hart met me eens, maar willen er niet voor uitkomen.
- c. Ze zijn tweemaal laf en achterbaks, want ze nemen het niet eens op voor hun eigen Van Thijn en ze laten het stilletjes passeren.
- d. Eigenlijk is Ed van Thijn dus een soort buitenbeentje in de PvdA, die ze voor de mooie ogen van het multiculturalisme een beetje laten aanpraten en rapporten schrijven voor de stille uurtjes van het partijcongres.
- En tenslotte: e. Ik zèg nou wel dat alles opgelost is met "integratie" en dat ik overal en altijd bereid ben tot 'dialoog', maar kijk eens, xenofobe vrienden, zelfs een schijnbaar hypergeïntegreerd Joods persoon als Van Thijn is voor mij nog geen gesprekspartner wegens diens erfelijke belasting. (Dus niet, constateer ik, Pim's eigen erfelijke belasting.)
8. Ondergedoken in de linkse schuilkerk en hopen dat het vanzelf wel overgaat
En ja, Pim had zeker 'een punt' met het lauwe enthousiasme van de PvdA-leiding voor het van Thijn-rapport. En dat er (naar mijn weten) ook niemand bovenop gesprongen is, om de ongelofelijke racistische belediging die Fortuyn aan het adres van Van Thijn persoonlijk en aan dat van de Partij van de Arbeid zelf verkocht, aan de kaak te stellen en te wijzen op de inconsequentie van diens 'integratie'-standpunt, namelijk dat het geoorloofd zou zijn, om iemand van dialoog uit te sluiten, ondanks diens integriteit, op grond van een erfelijke belasting wegens de jodenvervolgingen, die immers 'integratie' definitief onmogelijk zou hebben gemaakt. Over de gedachtenspinsels van Pim zou nog veel te zeggen zijn. Wat me hier van belang lijkt, is echter het feit, dat ook toen al, jaren voor 2002, links en links-liberaal als verschrikte konijnen in de lichtbundel zaten en begonnen te pappen en nathouden. Het omgekeerde is nodig: een agressief beleid ter verdediging van de kwetsbare vrijheid. Waarom is Hilbrand Nawijn, ex-CDA'er en ex-minister, niet op de korrel genomen na zijn vriendschappelijk bezoek aan het Vlaams Blok in Antwerpen? Waarom laat vrijwel iedereen minister Verdonk de ene provocatie op de andere stapelen en de meest perfide inconsequenties vertonen (zelf weigeren om ex-minister Pronk als voorzitter van Vluchtelingenwerk een hand te geven, maar wel een hele fuzz maken over een arme oude imam uit Breda die haar vriendelijk toeknikt in plaats van een hand te geven, omdat zijn voorouders dat nu eenmaal niet gewend waren)? De minister voor 'integratiebeleid', nota bene!
9. Integreren en emanciperen: de paradox van het blijvend 'te veel' zijn
Nu mijn laatste woord over 'integratie'. Integreren is een wederkerig en onovergankelijk werkwoord. 'Ik integreer jou', of "Jij integreert hem" bestaan niet. Wel: "Wij integreren ons" of "Zij integreren zich (d.i.: met elkaar)". Integratie moet dus van twee kanten komen. Normaal gesproken, gaat dat in Nederland redelijk goed, dank zij het gebrek aan dwang en het bestaan van een natuurlijk respect. Toch kost het moeite. Ik heb me in mijn leven moeten integreren met de gekste mede-hollanders: lieden met allerlei geloven en bijgeloven, gekke costuums, rare en hinderlijke feesten, die ook nog menen dat ze de wijsheid en de waarheid in pacht hebben, een monarchie met de daarbij horende mystiek, politieke secten en onverdragelijk hooghartige libertairen. Dat heeft me getraind, om er ook nog een paar andere -geïmmigreerde- geloven en opvattingen bij te nemen, zonder me al te veel te beklagen. Een beetje rondreizen in de onderbuik van ons nieuwe vaderland Europa, helpt ook behoorlijk, om al die 'cultuurverschillen' te relativeren, zonder overigens "cynisch" te worden. Is dat "cultuurrelativisme"? Als dat woord betekent, dat je je open ki-unt stellen voor alle mogelijke culturen, ja, dan ben ik er één, en ik ben er trots op. Betekent dat ook, dat ik mijn eigen cultuur verloochen? Nee, integendeel. Hoe meer ik in het buitenland ben, hoe meer ik hecht aan de vele geestelijke rijkdommen die merkwaardigerwijs in ons moerasland tot wasdom zijn gekomen. En als historicus mag ik er graag over vertellen. Niet op de oubollige manier van Pim of van de vaderlandse-geschiedenisboekjes die vorig jaar ineens en masse op de markt verschenen, maar op een manier waarvan ik hoop, dat ze anderen uitnodigt om er ook deel aan te hebben. Dat is nou "integratie": het ouderwetse- en vaak verdoemde "integreren met behoud van eigen cultuur". Zo is het trouwens altijd gegaan: In de Amerikaanse 'melting pot' behouden immigranten (en dat is daar de grote meerderheid) generaties lang grote stukken eigen cultuur, zonder dat dat iets afdoet aan hun trots om Amerikaan te zijn. Je kunt niet van bovenaf bepalen, hoe mensen moeten integreren. dat wordt in de praktijk door de mensen die met elkaar 'moeten' integreren, zèlf uitgevonden. De echte problemen van de integratie van islamitische culturele minderheden in Nederland (en andere Europese landen) zijn gekoppeld aan het feit, dat zij tegelijkertijd (versneld) emanciperen. Behalve dat ze zich individueel en als groepen losmaken uit oude en knellende tradities en daardoor beter en gemakkelijker kunnen integreren met anderen, indien die daarvoor openstaan, gaan ze ook collectief een grotere plek innemen in het maatschappelijke krachtenveld. En dat is moeilijk te verstouwen voor de gevestigde krachten. Aan immigranten uit andere culturen wordt de paradoxale eis gesteld, enerzijds afhankelijk te blijven en geen plek in te nemen, maar anderzijds met ons te integreren, wat niet gaat zonder emanciperen, en dus wèl een plek te veroveren. De boodschap luidt: je kunt emanciperen wat je wil, als je mij maar niet voor de voeten loopt, en ik maak wel uit, wanneer je voldoende geïntegreerd bent om met mij de dialoog der gelijken aan te gaan. Voegen we daar 'boodschap e.' van Pim Fortuyn aan toe, dat weet ik als immigrant, dat het antwoord op de vraag: "wanneer dan?" in de praktijk: "nooit" luidt. Nederland is immers 'vol'...
10. Integratie/emancipatie en terrorisme sluiten elkaar niet uit
'Integratie' volgens de gangbaar geworden definitie, is trouwens allerminst een voldoende voorwaarde om niet tot extremisme en islamisme te vervallen, hoewel dat verband wel expliciet door de vertegenwoordigers van de "Zuid-Europese gemeenschappen" wel prominent wordt gelegd. Moslim-extremisten, althans zij die actief zijn geworden als zelfmoordterroristen, zijn in het algemeen juist heel geëmancipeerd en door hun ver gevorderde integratie maar moeilijk te onderscheiden van anderen. Mohammed B., de moordenaar van Theo van Gogh, was nog kort tevoren een gewaardeerd buurthuismedewerker en volgde met enig succes een hogeschool-opleiding. Zijn voertaal is Nederlands. deskundigen die dat beter kunnen dan ik (Gilles Kepel, Olivier Roy) hebben overtuigend aangetoond, dat het moslim-extremisme van deze tijd nu juist te verklaren is uit de mondialisering (globalisering) en de spanning die dat legt op de emancipatie van de moslim-massa's. Zonder het verschijnsel te willen bagatelliseren, kun je het in historisch perspectief plaatsen naast andere marginale gewelddadige verschijnselen die emancipatiegolven begeleidden, zoals bij voorbeeld het gewelddadige revolutionaire anarchisme van het einde van de negentiende-, begin-twintigste eeuw. Of, omdat we het toch ook moeten verbinden met de vaderlandse geschiedenis om aan te tonen hoezeer we aan onze eigen cultuur verbonden zijn en dat we geen cosmopolitische vaderlandsloze gezellen zijn: De uitspattingen van sommige vroege watergeuzen in Den Briel en Gorcum, die de vaderlandse bevrijding begeleidden, het fundamentalisme van de beeldenstorm van 1566, waarbij onschatbaar Middeleeuws cultuurgoed verloren ging (zoiets als de Taliban die de oude Buddhabeelden in Afghanistan opbliezen) en, vergeet ook de hysterisch-gewelddadige Wederdopers van de eerste helft van de zestiende eeuw niet! Hun Osama Bin Laden zette een monoculturele republiek op in het Duitse Münster, van waaruit een protestantse versie van het wahhabitische Kalifaat had moeten ontstaan.
Het wordt hier erg lang. Ik bewaar het burka-affiche dat Frans Groenendijk bij zijn commentaar afdrukt voor een volgende keer. Een nader onderzoek van de "tien geboden" van de Zuid-Europese Gemeenschappen van Amsterdam volgt de daarop volgende keer. maar het is met grote voldoening, dat ik u nog een actualiteit kan aanbieden over de onderhavige kwestie:
11. "Ga zelf eerst eens op inburgeringscursus", zeggen de liberale moslims van Amsterdam
Het is niet verwonderlijk, dat Haci Karacaer, de troetelturk van half Nederland, leider van een belangrijke moskee-gemeenschap met hoofdzetel in de Amsterdamse ‘Baarsjes’-buurt, in het geweer is gekomen tegen de voorstellen die Frans zo toejuicht. Volgens de NRC van gisteren (20 oktober 2005) dient Karacaer samen met twintig andere migrantenorganisaties een klacht in bij het ‘meldpunt Moslimdiscriminatie’ van zijn stadsdeel. Zij bestrijden de representativiteit van de klankbordgroep en stellen voor, dat de klankbordgroep dringend een ‘inburgeringscursus’ moet gaan volgen. ““De vertegenwoordigers van de Zuid-Europese gemeenschap[p]en schijnen niet te weten, dat Nederland een rechtsstaat is”, aldus Karacaer.” En de NRC gaat verder: “Volgens J. Bonacic, voorzitter van het inspraakorgaan Zuid-Europese Gemeenschappen, weerspiegelt de nota de mening van een deel van de achterban. ‘Waarom zou die mening niet geuit mogen worden?’” Ziehier de erfenis van Pim: je mag alles zeggen wat je denkt, als je maar geen verantwoordelijkheid neemt. (“Maar je moet wel eerst dènken voor je wat zegt”, aldus een Rotterdams gemeenteraadslid aan het adres van de LPF.)
12. Een poging tot verklaring: de hiërarchie van uitgeslotenen
De onrust die de krachtpatserstaal van Bonacic en de zijnen in de stad gaat veroorzaken, is zijn verantwoordelijkheid niet. Daar moet de arme Job Cohen maar voor opdraaien, opdat de goede man vervolgens als een ‘softie’, liever nog: “een linkse softie”, kan worden afgeschilderd. En het gegoochel met die ‘achterban van 100.000’? Ach nee: het is maar de mening van een deel. Welk deel? Zitten er Marokkanen, Turken, Antillianen en Surinamers bij Bonacic’ “Gemeenschappen”?
Waar komen deze mannenbroeders met Chalabi-taal en Milosevic-voorstellen zo plotseling vandaan? Ik heb daar een veronderstelling over.
Je ziet het wel vaker, in de emancipatiegeschiedenis, dat kleine elites of omhooggevallen individuen uit verdrukte bevolkingsgroepen voorop gaan lopen in de discriminatie van hun eigen achterban of, verontrustender nog, en in dit geval waarschijnlijk: discriminatie van net iets zwakker dan zij staande concurrerende nieuwe groepen. Het is zoiets als pesten op een strenge school: Uit frustratie wegens het repressieve beleid van de onaantastbare leraar, richt de agressie zich tegen de zwakste medeleerlingen. "Jüdische Selbsthass" is (was?) daar een bekend voorbeeld van. Ook in de meest recente geschiedenis komt het voor: Pim Fortuyn had indertijd enkele exemplaren van dit beklagenswaardige slag mensen in zijn omgeving, gebruikte ze en liet ze na gedane zaken spoorloos verdwijnen. Afshin Ellian predikt wekelijks in de NRC op dezelfde wijs.
Mijn ervaring is, dat de meeste hoger opgeleide immigranten zich, na het voltooien van hun opleiding en het verkrijgen van een baan, zo ver mogelijk distantiëren van de groepen waaruit zij afkomstig zijn. Dat is begrijpelijk en aanvaardbaar: de weg omhoog is al moeilijk genoeg - Je hebt je ontworsteld uit een sfeer van benauwdheid en beperkt perspectief en je wilt daarmee niet dagelijks weer geconfronteerd worden. Maar nu worden in Nederland plotseling openlijk alle immigranten op een hoop gegooid. Geëmancipeerden realiseren zich met irritatie, dat ze terug dreigen te geraken bij "Af".
- Sommigen keren teleurgesteld naar het land van herkomst terug (berichten over Turken met academische studies die Nederland ontvluchten),
- anderen tonen zich alsnog solidair met de groepen waaruit ze afkomstig zijn (moslim-intellectuelen die in Rotterdam tijdens het Islam-debat LPF-wethouders vreedzaam onder de tafel debatteerden)
- en nòg anderen ... gaan in wanhoop van alles doen om met de wolven mee te huilen en proberen ervoor te zorgen dat die hinderlijke achterban uit het zicht verdwijnt.
Met vertegenwoordigers van deze laatste categorie hebben we hier te maken. Bij het Vlaams Blok (nu: Belang) zien we trouwens daarvan ook enkele voldragen exemplaren.
Waarom doen de voorstellen van het illustere gezelschap "Zuid-Europeanen" me toch zo aan Kosovo denken? Toen Slobodan Milosevic in 1989 het partij- en regeringsleiderschap verwierf in Servië, was zijn eerste daad, om, onder groot enthousiasme van de Serven, en niet in de laatste plaats van de Servische Academie van Wetenschappen, bevolkt door neefjes van Cliteur, een eind te maken aan de door Tito tien jaar tevoren ingestelde autonomie van Kosovo binnen Servië, als een multiculturele (daar heb je het verdomde "m"-woord weer!) gemeenschap van Albanezen en Serven. En dat niet alleen: vrijwel alle culturele uitingen van etnische Albanezen werden verboden, onder het aanroepen van allerlei drogredenen, het onderwijs in hun taal en cultuur werd afgeschaft, strenge sancties werden opgelegd voor het niet afmaken van Servische scholen en dwangarbeid werd ingevoerd voor mensen die weigerden te 'integreren' in Servië. Slobodan is een slechterik: hij had niet eens Al Qaeda nodig om zijn racisme te rechtvaardigen. Nou zijn de Albanezen van Kosovo (zowel die van het voormalige UçK als de mainsteam onder de huidige (en ook toenmalige) president Ibrahim Rugova) ook geen lekkertjes. Gedurende de tachtiger jaren hadden ze op grote schaal 'misbruik' gemaakt van de nieuwe vrijheden en qua onderwijs en cultuur een nogal sectarische politiek gevoerd. Ze werden dus 'voorbeeldig' afgestraft.
Om een groot aantal redenen, waarvan de enige die duidelijk naar voren werd gebracht, te maken had met de bevrijding van de Kosovaren van het ondraaglijke Servische juk (het begrip "humanitaire interventie" werd toen uitgevonden), viel de NATO in maart 1999 Servië aan. Nederland deed enthousiast mee. Met bombardementen op burgerdoelen in Servië, waarbij de Nederlandse luchtmacht zich in het bijzonder onderscheidde met een moorddadig bombardement op het onverdedigde vliegveld van Montenegro (regeringsrapport van 2001, waarin hierbij vraagtekens worden gezet; excuses aan nabestaanden worden verwacht tegen 2007). In elk geval, dit is voor Bonacic en de zijnen toch wel iets om over na te denken: Zo treedt Nederland op tegen mensen die 'integratie met dwang' willen opleggen! Bonacic mag wel vast een schuilkelder gaan graven, voor als de Nederlandse luchtmacht in opdracht van het meldpunt ‘Baarsjes’ tot de aanval overgaat.;-) (Dit is een grapje, Frans!)
1 opmerking:
Nee, nee! Zo moet het niet: Veel te lang, veel te veel tegelijk, geen hiërarchie in behandelde gezichtspunten. Jammer van de leuke opmerkingen. We gebruiken ze nog wel eens verderop. Voortaan: Minstens ééns per week een kort (een KORT) commentaar. Krijgen we misschien ook nog LEZERS. Want daar gaat het toch om?
Een reactie posten