Uruzgan: Nederlandse troepen nu helemaal ingepakt door Amerikanen?

From De Lage Landen:

Ter herinnering: Nederland ging in 2006 een "humanitaire missie" vervullen in Afghanistan.

De provincie Uruzgan, hoofdstad Tarin Kowt, zojuist gecreëerd als thuisland voor de Pastunis, die tot dan toe een minderheid binnen een grotere provincie vormden, die werd beheerst door de shiitische Hazaris, werd ontdaan van zijn corrupte en pedofiele goeverneur.

Nederland ging laten zien, hoe via de "inktvlek-werking" een afghaanse provincie gepacificeerd kon worden.

We zeiden het meteen al: Zolang Amerikaanse commandos en hun bondgenoten (huursoldaten en anderen) in het kader van een andere militaire operatie contraterreur uitoefenen in hetzelfde gebied, gaat dat niet. (20 april 2007, en 17 november 2006, bij voorbeeld)

Dat blijkt eens te meer.

Een bericht van 31 oktober in Libération (FR), geschreven door een correspondente ter plaatse, (Célia Mercier), onthult, dat de Nederlandse operaties geregeld onnodige burgerslachtoffers maken en mensen op de vlucht drijven.

Spin Boldak dépassé, le taxi file dans un sillage de poussière. Mais les passagers, pris de panique, se mettent soudain à crier. Un convoi de véhicules blindés de l’Otan arrive à vive allure dans la rue principale. Le chauffeur fait une embardée au dernier moment, se jetant sur le bord de la route. Il se fait injurier : «Tu es fou ! Tu aurais dû t’écarter immédiatement, ils ont failli nous tirer dessus». Dans ce sud pachtoun, en proie à la guérilla des talibans, alliés aux barons de la drogue, les militaires étrangers se déplacent dans la hantise d’une bombe télécommandée ou d’une voiture piégée. Les Afghans ont pour ordre de se tenir à l’écart des convois. Le véhicule suspect qui s’approche trop est mitraillé, et, bien que tout le monde soit censé connaître les règles, de nombreuses bavures ont eu lieu.

Vertaling:

[Een taxi vervoert vluchtelingen uit Uruzgan naar Pakistan]
Voorbij Spin Boldak, rijdt de taxi door een stofwolk. Maar de passagiers, in paniek, beginnen plotseling te schreeuwen. Een konvooi gepantserde voertuigen van de NATO komt snel aanrijden door de hoofdstraat. De chauffeur maakt een uitwijkmanoeuvre op het laatste moment en staat stil in de berm. Hij wordt uitgevloekt: "Je bent gek! Je had meteen opzij moeten gaan, ze waren bijna op ons gaan schieten!" In die Pashtoense Zuiden, waar ze prooi zijn van de Taliban-guerrillas, die zich met de drugsbaronnen verbonden hebben, verplaatsen de buitenlandse militairen zich onder de constante dreiging van een via telecommando ontploffende bermbom of van een bomauto. Afghanen zijn verplicht om zich van de konvooien verre te houden. Een auto die te dichtbij komt, wordt met kogels doorzeefd, en, hoewel iedereen geacht wordt, die regels te kennen, gebeuren er veel ongelukken daarmee.

Libération gaat verder:

Mais c’est là [au Pakistan] que la famille d’Habib, une trentaine d’adultes et d’enfants, se sent le plus en sécurité. Au printemps, ils ont dû quitter leur demeure de l’Ourouzgan, leurs champs de blé et leurs abricotiers, pour s’entasser dans cette minuscule maison de torchis en banlieue de Kandahar. Plusieurs centaines de familles piégées entre les bombes de l’Otan et la guérilla talibane ont fui la province ces derniers mois.«La dernière fois, les talibans ont attaqué un point de passage de la police près de notre maison, explique Habib. Les avions de l’Otan sont alors venus bombarder le coin. Notre voisin et une de nos cousines ont été tués. Une roquette est tombée sur notre maison, la sixième en un mois. Et puis les Hazaras [une ethnie rivale des Pachtouns, ndlr] ont raconté aux Américains que nous étions une famille de talibans. Donc nous sommes partis.»

Vertaling:

Maar het is hier, in Pakistan (Quetta), dat de familie van Habib, een dertigtal volwassenen en kinderen, zich het veiligst voelt. In het voorjaar hebben ze hun huis in Uruzgan, hun korenvelden en hun abrikozentuinen moeten verlaten om zich te verschuilen in deze hut bij Kandahar. Enkele honderden families, die in de val zaten tussen de bommen van de NATO en de Taliban-guerrilla, moesten in de afgelopen maanden de provincie ontvluchten. "De laatste keer, legt Habib uit, hadden de Talibans een politiepost aangevallen die niet ver van ons huis stond. De NATO-vliegtuigen zijn toen komen bombarderen. Onze buurman en een van onze nichten zijn daarbij omgekomen. Een raket is op ons huis terechtgekomen, de zesde in één maand. En toen hebben de Hazaras [een volk dat de Pashtuns vijandig gezind is, NvdR] aan de Amerikanen gezegd, dat wij ook een Taliban-familie waren. Daarom zijn we vertrokken."

Célia Mercier:

Cela fait trois ans que la guérilla s’est réorganisée dans leur province. Les habitants, déçus par un gouvernement qui ne leur a fourni qu’un ancien gouverneur illettré et cupide, les accueillent puis se retrouvent sous leur joug. Les milices islamistes installent leur propre «gouverneur», leur administration parallèle et leurs barrages sur les routes. Elles rendent la justice aux locaux et embusquent les convois des «infidèles». Une base de la coalition a même repoussé deux assauts au mois d’août.

Vertaling:

Sinds drie jaar is de guerrilla teruggekomen in hun provincie. De bewoners zijn teleurgesteld in een regering die hun alleen maar een gouverneur van vroeger, ongeletterd en hebzuchtig, heeft gegeven. [Op verzoek van de Nederlandse regering, is begin-2006 een familielid van president hamid Karzai, de pedofiel Jan Mohammed, door deze oude gouverneur vervangen, HR]. De Talibans solidariseren zich met de teleurgestelde bevolking en brengen deze vervolgens onder hun juk. De isslamistische militias installeerden hun eigen gouverneur, een parallelle administratie en hun controleposten op alle wegen. Ze spreken recht in de dorpen en zetten hinderlagen op voor de konvooien van de "ongelovigen". Een basis van de coalitie [= de NATO-coalitie, in dit geval de Nederlandse component daarvan, HR] heeft zelfs twee aanvallen moeten pareren in augustus.

Libé:

Kidnappés. Les écoles et les hôpitaux de la province de l’Ourouzgan sont fermés, en dehors de la capitale Tirin Kot, ville natale du mollah Omar. Les enseignants et les médecins étaient kidnappés, passés à tabac, menacés de décapitation. «Les talibans tuent les gens qui sont pour le gouvernement, les policiers, les soldats, explique un autre homme de la famille. Ils sont des milliers et leur mouvement se renforce jour après jour. L’hiver, beaucoup vont au Pakistan, ils sont aussi entraînés là-bas.»

Vertaling:

Gekidnapt. De scholen en de ziekenhuizen van de provincie Uruzgan zijn gesloten, behalve die in de hoofdstad Tarin Kowt, die tegelijk de geboorteplaats is van Mollah Omar (de sheik die de Talibans leidt, HR). De onderwijzers en de artsen werden gekidnapt, geslagen en bedreigd met onthoofding. "De Talibans doden de mensen die voor de regering zijn, de politie-agenten, de soldaten, zegt een andere man van de familie Habib. Ze zijn met duizenden en hun beweging versterkt zich elke dag. In de winter gaan ze veelal naar Pakistan, waar ze ook hun training krijgen."

Célia Mercier in Libération (31.10.07):

Dans un hôpital de Kandahar, un jeune garçon de 17 ans serre les dents sur son lit déglingué, un bras amputé et une jambe rongée par la gangrène. Il raconte : «Il y a dix jours, j’étais dehors pour vérifier l’irrigation des champs de hashish. Les talibans et l’Otan se sont affrontés pas très loin. Je courrais comme un fou pour me cacher mais un hélicoptère m’a visé.» Son père l’a retrouvé le lendemain. «C’est vrai que les talibans se cachent dans les villages, ils demandent à manger et un abri, mais qu’est ce que les gens peuvent bien faire ?» interroge un blessé. Le médecin de garde constate : «Depuis le début de l’année, nous avons reçu des centaines de patients blessés dans les bombardements, y compris des femmes et des enfants. Ils viennent de l’Ourouzgan, du Helmand, de Kandahar.» Un responsable de l’hôpital, furieux, vient couper court à l’entretien : «Il ne faut pas parler de ces patients-là, ce sont les ordres.»

Vertaling:

In een ziekenhuis in Kandahar bijt een jongen van 17 op zijn tanden. Hij ligt op een slordig bed met een geamputeerde arm en een been dat door gangreen aangevreten is. Hij vertelt: "Tien dagen geleden was ik buiten om de irrigatie van de hashish-velden te controleren. Talibans en NATO zijn in gevecht geraakt, vlakbij. Ik heb als een gek gerend om me te verschuilen, maar een helikopter heeft me in het vizier genomen." Zijn vader heeft hem de volgende dag teruggevonden. "Het is waar dat de Talibans zich in de dorpen gedekt houden. Ze vragen om eten en onderdak. Maar wat kunnen de mensen daartegen doen?", vraagt een gewonde zich af. De arts van dienst stelt vast: "Sinds het begin van dit jaar hebben we honderden door bombardementen gewonde patienten ontvangen, onder andere vrouwen en kinderen. Ze komen uit Uruzgan, uit Helmand en uit Kandahar [provincie, HR]." Maar een hospitaaldirecteur, woedend, komt het onderhoud afbreken: "Over die patienten moet niet gesproken worden, dat zijn orders!"

Tel daarbij op het bericht in de NRC van 28.10.07:

Australië bezorgd over Nederlandse procedures Uruzgan

Sydney, 28 okt. Australische troepen in Afghanistan hebben in juni niet meegevochten in een Nederlands offensief in Uruzgan. De Australiërs constateerden uiteenlopende opvattingen over de instructies om burgerslachtoffers te vermijden.
Australische militairen uitten hun bezorgdheid over de Nederlandse procedures, ook bij officieren.

Bij het omstreden, door Nederland geleide offensief tegen islamitische Taliban-strijders in de Chora-vallei kwamen ruim vijftig burgers om het leven.
De Afghaanse president Hamid Karzai bekritiseerde de operatie op 16 en 17 juni als onnauwkeurig en onzorgvuldig.

Australische officieren waren betrokken bij de planning van het Chora-offensief. De ongeveer zeshonderd Australische militairen zijn, als onderdeel van de internationale vredesmacht ISAF, met de Nederlanders gelegerd op Kamp Holland bij Tarin Kowt.

Tijdens overleg met de Nederlanders realiseerden de Australiërs zich dat de Nederlandse procedures voor de operatie verschilden van de Australische procedures, aldus brigadecommandant Andrew Nikolic.

De Australiërs vochten niet mee, maar bemanden wel een controlepost.

De Australische troepen opereren onder instructies (zogenoemde rules of engagement) om slachtoffers onder de burgerbevolking te vermijden en zoveel mogelijk te beperken, benadrukte Nikolic.

Zonder in te gaan op details, stelde hij dat die regels stroken met de doelstellingen van de door de NAVO geleide internationale ISAF-troepenmacht in Afghanistan.

Volgens Nikolic delen de Australiërs de zorg van de NAVO over de tactiek van Taliban-strijders om vanuit dichtbevolkte gebieden aan te vallen, waarbij ze opzettelijk het leven van burgers op het spel zetten. De Taliban zouden onschuldige Afghanen ook tot vechten dwingen en hen als menselijk schild gebruiken.

Ziedaar wat er geworden is van de vreedzame interventie van het Nederlandse contingent in de ISAF-vredesmacht van de NATO!
De Australiërs, die in Helmand samen met de Britten behoorlijk huishouden onder de bevolking, dus die bepaald geen mietjes genoemd mogen worden, vonden de Nederlanders te ver gaan in het uitoefenen van contra-terreur. Karzai, de gekozen president, was blijkbaar van dezelfde opinie.
Net zoals Karzai tracht, om de hoofdstroom van de Taliban te integreren in zijn bewind, (Uitnodiging Karzai aan Taliban om zich bij regering aan te sluiten, zie de New York Times, 25 set. 2007) sluiten ook Engelsen, Australiërs, Nieuwzeelanders en anderen in Helmand lokaal overeenkomsten met Taliban-leiders en laten hun de dagelijkse leiding over dorpen en steden. De Nederlanders zijn blijkbaar weer eens een fase achter. Je zou erom kunnen lachen, als het niet zo tragisch was: Twee dagen geleden kwam bij dergelijke zinloze en schadelijke acties nog de Nederlandse militair Groen om.

De NRC gaat verder:

Een woordvoerder van het Nederlandse ministerie van Defensie stelde in een
eerste reactie dat het mandaat van de Australiërs beperkt is tot wederopbouw
en dan nog alleen rond de provinciale hoofdstad Tarin Kowt. Volgens hem
zouden de Australische manschappen daarom in ieder geval niet meevechten.
Wel zorgden de Australiërs voor de beveiliging van Kamp Holland en de
patrouilles rond Tarin Kowt. Dat namen zij over van de Nederlandse troepen,
omdat die grotendeels werden ingezet voor de strijd bij Chora.

Een nieuwe Australische gevechtseenheid was wel in Uruzgan, maar nog niet
actief, aldus Defensie. (ANP)

Wat horen we nu? Was het Nederlandse mandaat niet óók beperkt tot "wederopbouw"?? Ik moet hevig denken aan Srebrenica, waar de nederlandse troepen in 1995 op cynische wijze werden opgeofferd aan een geheime deal met Milosevic en Karadzic.

Het is misschien jammer, maar helaas: Nederland is te klein om zelfstandig wereldpolitiek te kunnen maken. Het blijft de speelbal van grotere machten en stoot geregeld zijn neus. Ophouden daarmee! Doe als de Duitsers die zich wel driemaal bedenken, voordat ze zich in het zuidafghaanse moeras storten. Doe als de Fransen, die zorgvuldig hun onafhankelijkheid bewaken bij de inzet in Afghanistan.

Of liever nog: Houd er helemaal mee op. Het is hopeloos. Het is misdadig tegenover de eenvoudige soldaten en officieren die worden uitgezonden.Het echte Amerika, het Amerika waar we van houden, houdt het al lang voor gezien. Als we Nederland tegen terroristen willen beschermen (en dat moet), dan zijn er legio andere plekken waar dat beter en succesvoller kan.

Maar, in vredesnaam, probeer het niet alleen, maar doe het in Europees verband. Alleen in Europees verband kan Nederland zich beschermen tegen onzinnige eisen van de NATO. Het zij gezegd aan Balkenende en het CDA, maar ook aan de PvdA. En niet minder aan de SP, die zich verbeeldt, dat een softe deelname aan de NATO en aan de Europaraad een vervanging zou kunnen zijn voor EU-solidariteit.

Nederland staat in Uruzgan voor een nieuw Srebrenica.

Stoppen daarmee!

Powered by ScribeFire.