de veelkleurige slagzin waaronder de Europese Unie dit weekend haar 50-jarig bestaan viert. Het komende weekend staat heel Brussel in het teken ervan. Alle 27 lidstaten presenteren zich een of meerdere malen wel ergens in de stad.
Op nauwelijks honderd kilometer van Brussel begint Nederland. Nederland doet ook mee. Maar mondjesmaat. De schrik van het antigrondwetsreferendum zit er nog in. Balkenende kwam in de Tweede Kamer verklaren, dat hij tegen een 'Europese superstaat' is. - Ja, wie niet? Maar waar is Balkenende dan eigenlijk vóór?
Balkenende, en samen met hem vrijwel de hele Nederlandse politieke klasse, van VVD tot en met PvdA, zijn in een ontkenning geschoten. We doen gewoon of er niets aan de hand is. Het volk morde in meerderheid tegen de grondwet in de voorzomer van 2005? - 'We nemen het onderwerp van tafel. Dat de EU, ook ten behoeve van Nederland, niet functioneren kan zonder enkele ingrijpende hervormingen, is niet ons probleem. Wij haken af.'
De redenen van het "nee", opzettelijk, niet- of verkeerd geïnterpreteerd
Zorgvuldig wordt vermeden om in te gaan op de werkelijke oorzaken van het euroscepticisme en op het angstig terugvallen op de magere nationale identiteit van de Lage Landen.
- Een eerste oorzaak, in 2005, was uiteraard het massale verzet dat het VVD-CDA-beleid toen opriep. dat had niets met Europa te maken. Kiezers wilden Balkenende en Zalm een fors signaal geven. Dat deden ze nog eens dunnetjes over bij de gemeenteraadsverkiezingen van het voorjaar van 2006, toen CDA en VVD vrijwel wereden weggevaagd (en D66, niet te vergeten).
- De tweede heeft ook weinig of niets met Europa te maken. De golf van xenofobie en provincialisme die in de Fortuyn-tijd is opgeroepen, belichaamt de angst voor het vreemde, het nieuwe en het oncontroleerbare, het ruime. 'Europa', een potentiële speler op het wereldtoneel, saat mede symbool voor dat bedreigende, dat 'unheimische'.
- De derde oorzaak is de (verdwijnende) populistische rest die de groeiende SP aankleeft. Terwijl in steden en dorpen SP-wethouders bestuurlijke verantwoordelijkheid nemen, terwijl in het parlement steeds realistischer, gematigder, standpunen worden ingenomen, waarbij zelfs het NATO-lidmaatschap wordt aanvaard, houdt de SP de deur naar Europese samenwerking potdicht. De partijtop heeft via haar acties tegen de EU een linkse legitimatie aan het xenofobe populisme gegeven.
De struisvogelachtige houding van de Nederlandse politiek bewijst niet alleen een slechte dienst aan heel Europa en dus aan zichzelf, maar ook aan de eigen belangenbehartiging van het land.
Immers, de EU is niet alleen geen 'superstaat' in wording, ze is zelfs geen staat. Het is een statenbond voor een beperkte serie gemeenschappelijke belangen, die minder ingrijpt op wezenlijke onderdelen van de nationale souvereiniteit, dan de NATO in haar betere dagen. Onder het 'grondwets'verdrag zou dat zo zijn gebleven.
Omdat de EU geen staat is, gebaseerd op uitgewerkte belangenafweging tussen gelijkgerechtigde burgers, is het een mierennest, een krabbenmand, waarin nationale staten, maar meer en meer ook economische belangengroepen boven en onder de gordel met elkaar in permanent gevecht zijn. Sinds 2005 (en daarvóór ook al, in mindere mate, maar daarover een andere keer) laat Nederland het er in Brussel, wat zijn eigen belangen betreft, schandelijk bij zitten. Alsof het een stille boykot voert. Alleen jammer, dat niemand er last van heeft, behalve de boykotter zelf.
Wie we steeds aktiever vanuit Nederland in Brussel zien optreden, zijn lokale en provinciale belanghebbers bij Europees beleid. Stadsbestuurders en hun officiële permanente vertegenwoordigingen. Ze kunnen zo de schade van de slappe en besluiteloze nationale Europapolitiek voor hun eigen gebied enigszins beperken.
Ironischerwijs, vertaalt de ver doorgedreven Nederlandse decentralisatiepolitiek, die in feite ook struisvogelachtige trekken vertoont (de gemeenten opzadelen met moeilijk uitvoerbaar en impopulaire beleidsonderdelen), zich in een centralisatie van macht en besluitvorming in Europa, over het nationale hoofd heen!
Belachelijk maken, verdachtmaken: Hobby van de heimelijk jaloerse provinciaal
En intussen maar de aandacht afleiden met klachten en acties over randverschijnselen! Tegen Straatsburg als mede-hoofdstad van de EU (zetel van de plenaire vergaderingen van het europarlement), alsof Nederland het zelf beter doet met Amsterdam als formele hoofdstad en Den Haag als regeringszetel!? Ook de beloningen van europarlementariërs en -ambtenaren zijn een geliefd onderwerp. Het lijkt wel, of onder Roosendaal meteen de boze wereld begint, waarin alleen slechterikken als Derk-Jan Eppink als een soort Tijl Uylenspiegels onze eer hoog kunnen houden.
Deze Eppink heeft (weer) een schelmenboek geschreven over het Brusselse, waarover de correspondenten in Brussel van het NOS-journaal (min of meer zijn naaste collega's) als volgt oordelen:
Annemarie Gualthérie van Weezel en Gert-Jan Dennekamp van de Nederlandse publieke televisie NOS houden een weblog bij vanuit hun standplaats Brussel. Op de foto: Lousewies van der Laan (ANP)."Valse spelletjes in Brussel"
Door Annemarie Gualthérie van Weezel
Brussel, 22 maart - Vrijwel al je vooroordelen over Europa worden bevestigd als je het boek leest van Derk-Jan Eppink. Hij werkte 20 jaar in Brussel als journalist, ambtenaar en als rechterhand van Frits Bolkestein. Het boek 'Europese mandarijnen' staat vol met scherpe verhalen over de cultuur onder de 22.000 Europese ambtenaren in Brussel.
Want, onthult hij, daar worden vuile spelletjes gespeeld. De ambtenaren zijn sluw en slim en maken zich schuldig aan intriges en vriendjespolitiek. Maar dat is noodzakelijk om je kop boven water te kunnen houden. Zo beschrijft Eppink in geuren en kleuren hoe hij nauwkeurig bijhield met hoeveel mannen Lousewies van der Laan de lakens deelde.
Zij was destijds Europarlementariër voor D66 en deed er, volgens hem, alles aan om de kandidatuur van Frits Bolkestein onderuit te halen.
Ook zou ze gemene brieven in de postvakken van haar collega's hebben gestopt, waarop Eppink besloot om een uitgebreid onderzoek te doen naar haar 'vurige privé-leven'. Maar Bolkestein werd uiteindelijk gewoon Eurocommissaris en hij hoefde de smeuïge informatie dus niet naar buiten te brengen.
Het klinkt misschien plat en ordinair, maar volgens de schrijver zijn dit soort dingen vrij normaal in de hoofdstad van Europa. Hij kan er nog steeds om lachen."
Wij ook. Maar misschien niet om dezelfde reden. Immers, het gaat hier helemaal niet over Brussel of over Europa, maar om kinderlijke intriges tussen een oude Hollandse cynicus en een even Hollands opgefokt meisje, gebruikmakend van een karikatuur van Karl Rove of Scooter Libby, ook al een Hollander, als 'loodgieter' (Nixon-term voor het team van mannetjes voor diens 'dirty tricks').
"Eppink deed dus vrolijk mee aan het vunzige Europese spel. Hij lekte niet zelden geheime stukken aan journalisten, doorgaans met toestemming van de Eurocommissaris zelf. [..]"
"Eppink glunderde tijdens zijn boekpresentatie. "Het valt me op dat niemand in de boekwinkel blijft stilstaan voor de boeken over Europa. Hopelijk komt daar nu verandering in.""
Ja, lachen om de schavuit Bolkestein en zijn hofnar. Dat zal Nederland echt verder helpen in de 21ste eeuw.
Nederland heeft pret, lekker onder elkaar, in klammheimliche vreugde om een pikante intrige. Binnenpretjes.
Maar in Brussel feest het maar heel bescheiden mee.
Als een struisvogel die kiespijn heeft.
Technorati Tags: European Union, Netherlands
powered by performancing firefox
