Uruzgan-Missie: Een Europees Probleem

De Lage Landen (8 juli): Uruzgan-Missie: Onverantwoord
De Nederlandse Uruzgan-missie, onverantwoord als ze is uit militair- en buitenlands-politiek oogpunt, is ook een Europees probleem.

Geen transnationale europese discussie
In de eerste plaats, omdat er, buiten wellicht de militaire contacten tussen Engeland en Nederland, waar wij geen zicht op hebben, geen enkele transnationale discussie plaatsvindt tussen beide landen. In het U.K. is al wekenlang een discussie gaande tussen deskundigen, politici en de publieke opinie naar aanleiding van de 6 doden die er al bij het Engelse-, 3.300 man sterke-, contingent in Kandahar-Helmand zijn gevallen. Hoge militairen stellen de ongecontroleerde, "robuuste", acties van de Amerikanen en de bij hen los van de ISAF aangehaakte Engelse (en ook Nederlandse) commando's, F16s en Apaches, verantwoordelijk voor de opleving van guerrilla-acties vanuit de locale clans gedurende de afgelopen maanden. (Voor een overzicht van de Engelse discussies, zie The Guardian (4.7.06): Commanders balk at "Mission Impossible" en post morgen op "At Home in Europe").

"Mountain Thrust" dwingt de ISAF-bondgenoten om zich aan de Amerikaanse intimidatie-strategie te conformeren.
In de tweede plaats, omdat wat er nu gebeurt een voorbeeld is van de cynische Amerikaanse verdeel- en heers-politiek, tegenover bondgenoten, met name Europese, en dat, ondanks het feit, dat ze binnen de NATO (die formeel gesproken ook de Uruzgan-missie leidt) afspraken hebben over gezamenlijk optreden. Mopperend en met tegenzin hebben de Amerikanen het VN- en NATO-mandaat aanvaard, om het vervolgens in de praktijk rondweg te saboteren. Dat gebeurt via "Mountain Thrust", een operatie, waarbij "preventief" terreur wordt gezaaid en willekeurig wordt gedood in de dorpen van Kandahar, Helmand en Uruzgan. Toppunt van manipulatie: Nederlandse commando's die buiten ISAF om sinds ruim een jaar aan de Amerikaanse "Enduring Freedom" operatie zijn toegevoegd, worden daarvoor ingezet. Een goede garantie, dat het "Kamp Holland" absoluut niet in staat zal zijn om een "Muthanna"-achtige "softe" benadering van de bewoners in praktijk te brengen! De trotse clan-leden, die echt niet voor hun eerste guerrila-vuurproef staan (Engelsen in de 19e eeuw, de Russen in de jaren '80, de Taliban in de jaren '90 - ze hebben allemaal bloedig hun neus gestoten), weten nu met wie ze te doen hebben, vooral als de Nederlandse F16's en de Nederlandse Apache-gunships geregeld het werk komen afmaken met bombardementen en sproeiend mitrailleurvuur. (Post hierover op "Legal Alien @ New York", 9 juli 2006: Afghanistan: Coalition of the Killing).

Negeren EU
En in de derde plaats, omdat het Nederlandse gedrag niet alleen gevaar inhoudt voor Islamistische wraak-acties op eigen grondgebied, maar ook op dat van de rest van de EU. De nodige coördinatie is nog veel te zwak. En er wordt geen gebruik gemaakt van het humaniserende gewicht dat een verenigd handelende EU bij de Amerikanen in de schaal zou kunnen leggen.
Wat de coördinatie betreft: Stel je eens even voor, dat Frankrijk door zijn repressie-politiek tegen Syrië in de Libanon-kwestie (waarin het samen met de VS optreedt), Arabische wraak-acties zou provoceren in andere EU-landen! Of de irritaties die de Spaanse politiek in Marokko oproept, zouden leiden tot represailles tegen onder andere Nederland! - Het huis zou te klein zijn... De roep om EU-coördinatie zou niet van de lucht zijn. Dus is de hamvraag: Wat doet Nederland om de EU-solidariteit in dezen te bewaren?

Op dit moment bestaat er helaas geen draagvlak voor deze benadering in Nederland-zelf. Toch heeft het land als relatief klein EU-lid er alle belang bij, om een beetje grip te kunnen houden op de internationale politiek van de grotere landen, en, zoals in Srebrenica is gebleken, ervoor te kunnen zorgen, dat die landen mee-verantwoordelijk zijn, en dus bijspringen als de nood aan de man komt.

Wie neemt een initiatief?

(Illustraties: Apache-schild-FAS website; Foto's razzia Amerikaanse militairen op Afghaans bergdorp: Hicks, New York Times, 8.7.06)